Rozdział 74.

Wskazówka na zegarze zrobiła już dwadzieścia jeden okrążeń, a ja nadal wsparta na łokciu, tępo wpatrywałam się w widok za oknem.  Cały czas myślałam nad wszystkim tym, co zdarzyło się na przerwie. Najpierw Michał... Spotkanie było... Zmienił się, nawet bardzo.  I albo znowu się mylę albo po prostu dojrzał. Chociaż to trochę dziwne, nie było mnie tylko dwa miesiące, a tu taka zmiana? Tak, jednak się mylę. A może nie? W końcu ja też czuję, że stałam się trochę inną osobą. No, a Diana? Nie wiem, co ja zrobiłam tej blondynce, ale wiem, że z radością uczyni mi piekło na ziemi. Na pewno nie będę próbowała odbić jej Michała, mam inne marzenia. Liczę, że się ode mnie szybko odczepi, bo nie mam zamiaru wysłuchiwania tych jęków. Na domiar złego dzielę klasę z nią i jej trzema przyjaciółeczkami. Co za ironia losu. To jedyna chwila, w której cieszę się, że w klasie jest ze mną Artur, inaczej nie miałabym do kogo się odezwać, wszyscy się przepisali gdzie indziej... Właśnie! Artur! Obróciłam twarz w jego kierunku, napotykając na sobie głębokie i błękitne jak ocean spojrzenie. Onieśmielona widokiem, zdołałam się tylko uśmiechnąć.
- Artur... Nie powiedziałeś mi jeszcze, czemu jesteś w mojej klasie. - szepnęłam spokojnie. Chłopak z uroczym uśmiechem, dłuższą chwilę wpatrywał się we mnie. Byłam oczarowana tym, jak teraz wyglądał. Wiem, że już na początku mówiłam, że jest bardzo przystojny, ale teraz, zupełnie nie wiem czemu, wydawał mi się jeszcze piękniejszy.
- Nie mieliśmy czasu ze sobą porozmawiać, wybacz... - jego pełne, różowawe wargi, z każdym wypowiadanym słowem poruszały się delikatnie i zmysłowo. Spojrzałam w stronę nauczycielki, która zajęta była wertowaniem stron jakiejś książki.
- Mamy chwilę, możesz mi to w końcu wytłumaczyć. Byle po cichu i szybko. - odparłam, patrząc w jego oczy.
- Wolałbym ten czas wykorzystać inaczej, ale dobrze. - nachylił się nad moim uchem, a jego ciepły oddech, który omiótł moją szyję, wywołał u mnie gęsią skórkę – Dopiero od tygodnia jestem w Polsce. Trzy lata spędziłem na Florydzie, a teraz wróciłem na stare śmieci. Rodzice chcieli, abym powtórzył klasę, żeby lepiej przygotować się do matury. To wszystko. - zakończył, po czym pochylając się niżej, ucałował moją szyję.
- Artur przestań! - postarałam się, aby zabrzmiało to groźnie, aczkolwiek nie za głośno. Może i było to coś przyjemnego, ale za dużo sobie pozwalał. Takie gesty są zarezerwowane dla par, nie miał prawa tego robić.
- Widziałem jak na mnie patrzyłaś. I nie udawaj - podobało ci się i pragniesz więcej. - odrzekł z triumfalnym uśmiechem. Wpatrywałam się w niego zdezorientowana. Ten dupek miał rację. - Tylko nie rozumiem, czemu nadal wpierasz sobie, że tego nie chcesz. Że nie chcesz mnie.
- Pomyślmy... Ponieważ nie łączy nas żadne uczucie? Wybacz, ale nie należę do dziewczyn, które się puszczają, byleby tylko zaspokoić swoje potrzeby. - chyba nie należę. Mimo to, determinacja z jaką wypowiedziałam te zdania, dodała mi sił. Zadzwonił dzwonek. - I radzę ci się z tym pogodzić, kochanie. - zabrałam swoje rzeczy i z lekceważącą miną, przejechałam palcem po jego policzku. Zachowałam się głupio, ale ucieszyłam się, że chociaż Arturowi utemperowałam nosa i odechciało mu się już pewnie do mnie przystawiać. Szczerze? Byłabym mu za to okropnie wdzięczna.

Zatrzasnęłam za sobą drzwi pokoju i z hukiem opadłam na podłogę. Jeżeli mój jutrzejszy dzień ma wyglądać tak, jak ten dzisiejszy, to ja nie chcę się nawet obudzić! Diana podstawiła mi na przerwie nogę i na oczach wszystkich, nieźle się wyrżnęłam. Nie przewidziała jednak, że z pomocą przyjdzie mi Michał. Ja również tego nie przewidziałam. Pomógł mi wstać i odprowadził uśmiechem pod salę. Diana nie była z tego zadowolona, a jej twarz poczerwieniała ze złości i w mgnieniu oka znalazła się przy Michale, aby oderwać jego uwagę ode mnie. Nie czułam się usatysfakcjonowana, ale najwyraźniej Diana czuła, że musi zrobić coś jeszcze, dlatego też niespodziewanie przed ostatnią lekcją w mojej torbie znalazła się żaba. Zaczynało mnie to wkurzać. Nie wiedziałam jednak, co mam robić. Ostatecznie postanowiłam nie zniżać się do jej poziomu, przepakować torbę, włączyć jakąś muzykę i sprawdzić skrzynkę pocztową. Nie będę ukrywała – oczekiwałam, że znajdę choć jedną wiadomość od chłopaków. I nie rozczarowałam się, a nawet było ich tam aż pięć. Od Seev'a, Jay'a, Tom'a, Max'a i Nathan'a. To mnie pozytywnie zaskoczyło i wprawiło w świetny nastrój. Przynajmniej oni byli jedynym źródłem mojego uśmiechu. Zamiast im odpowiadać, ponownie umówiłam  się z nimi na Skype'ie. Na moje szczęście mieli trochę – 4 godziny! - wolnego czasu, więc miło go razem spędziliśmy. Oczywiście opowiadali mi, co się u nich dzieje, o wywiadach, wspomnieli coś o trasie i dziewczynach, a Jay objaśnił mi, że rozstał się z Elizabeth. Było mi strasznie przykro, więc bardzo mocno go pocieszałam, kiedy zaczął ronić łzy w trakcie opowiadania. Niestety po swojej wyczerpującej odpowiedzi i otrzymanych radach, musiałam się z nim rozstać. Pożegnaliśmy się i wyłączyłam laptopa, skrzętnie przechodząc w tryb 'rozmyślanie o wszystkim i o niczym – czyli moje przeszłe, teraźniejsze i przyszłe życie'. Ostatecznie jednak znużona postanowiłam się umyć i iść spać.

- Żartujesz sobie ze mnie? - krzyczała Luiza, kiedy następnego dnia opowiedziałam jej w szkole, co się działo wczoraj. Dzień był piękny i słoneczny, a zepsuła mi go Diana, która zbyt szybko pojawiła się w polu mojego widzenia. Poprawiłam białą, koronkową sukienkę i powróciłam do konwersacji z Luizą – Monika! Słuchasz mnie?
- Nie, przepraszam. Zauważyłam Dianę i chwilowo odpłynęłam. - zmieszana przetarłam czoło. Już czułam nosem, że tego dnia szykuje się kolejne pasmo moich porażek.
- Gdzie ona jest? - wskazałam na długonogą, niebieskooką, opierającą się o ścianę, a jej nieodłączną zabaweczką stał się Michał. W pewnej chwili było mi go nawet szkoda, bo tym razem, to ona pogrywała i ustalała zasady, nie on. Może to jego nauczka? - Wygląda jak ostatnia d... - usłyszałyśmy mój znienawidzony dźwięk. Zakryłam uszy, cierpliwie czekając na koniec tych katuszy.
- Lu! Dzwonek! Do następnej przerwy! - krzyknęłam, pożegnałam ją buziakiem i udałam się w stronę klasy. Tylko czekałam jak kwartet klasowych panienek obrzuci moją osobę pogardliwym spojrzeniem. W sumie, to zaczynałam je mieć w głębokim poważaniu.
- Pięknie wyglądasz. - usłyszałam dobrze mi znany głos, którego właściciel w błyskawicznym tempie znalazł się tuż przy mnie.
- Daruj sobie, Artur. - rzuciłam na odchodne. Wchodząc do klasy usłyszałam za sobą jeszcze drugi doskonale znany mi głos, należący do Michała.
- Brat, nie podrywaj Moniki! - krzyknął, śmiejąc się.
- Brat? - zaskoczona momentalnie się odwróciłam, wpadając prosto na Artura.
____________________________________
Jest kolejny już rozdział. :) Przepraszam, że musieliście tyle czekać, ale nie mam nic na swoje usprawiedliwienie... No może brak czasu... Ale gdybym umiała sobie planować, to może byłoby inaczej... Mniejsza o to :)

Chciałam powitać na blogu nowe osoby: Olga Lowe, Horanowa_słodycz (Ciebie poproszę o link do bloga, jeśli masz :3), נєѕтę ρяιѕσηєяę. ♥, Nika Sykes, Kinga Kowalczyk ( nie, przepraszam, ale nie pamiętam, mam kiepską pamięć :<), Jayla MniamuSS, Caroline oraz Cherry - nawet nie wiecie jaką radość mi sprawiłyście, dołączając do grona mojej kochanej rodzinki. Dziękuję Wam za wszystko, co dla mnie zrobiłyście i za to, że jesteście. To bardzo mi miłe. Mam nadzieję, że nie rozstaniemy się. Szkoda by mi było tracić kolejne cudowne, poznane w moim szarym życiu osoby. Dziękuję.♥

A jednej Anonimce jestem dozgonnie wdzięczna za link, który dostałam! Kochana moja, Ty wiedz, że dzięki Tobie spełniło się jedno z moich marzeń. Tak bardzo Ci dziękuję, dlatego też to właśnie Tobie dedykuję ten rozdział. ♥ Szykuję kubek kakao i zaczynam maraton z trzema seriami ^^ Dziękuję jeszcze raz.♥

The Verssatile Blogger Award

Tak moi kochani.... Sami mnie do tego zmusiliście... Kolejne nominacje... Ja też się cieszę -.- xd No dobra, pominąwszy fakt, że na nie nie zasługuję, to chciałabym podziękować za nie: Olga Lowe, Naile, Kiniaaaa :*, Anita x2, agula~995,  נєѕтę ρяιѕσηєяę. ♥, Izzaa, Nika Sykes, Loney:3 i Caroline. To bardzo miłe, że tak się o mnie troszczycie, abym nie umarła z nudów, doceniam to. :* A tak poważnie, to bardzo serdecznie dziękuję za to wyróżnienie, chociaż i tak nadal upieram się, że nie zasłużyłam. :)
Przepraszam, ale nie będę pisała faktów o sobie, ponieważ mam kompletną pustkę. :/ To samo z blogami do nominowania - nie mam kogo nominować. ::< Przykro mi... Dlatego jeszcze raz bardzo serdecznie dziękuję. :*

Wszystkim moim najukochańszym czytelnikom pragnę życzyć miłej nocy, spokojnego jutrzejszego dnia oraz calutkiego przyszłego tygodnia. :) Trzymajcie się kochani. :**

Wasza Mona.♥ ( zmieniłam nick, jeśli ktoś tęskni za starym, to śmiało mówcie:*)

Na rozpacz Gabrysi ponownie zmieniłam. xd
To jeszcze raz...
Wasza Dreamer.♥ -  po staremu :)