Rozdział 75.

Artur wyminął moją wmurowaną w podłogę osobę i z szerokim jak morze uśmiechem zajął miejsce w ostatniej ławce pod oknem. Moje oczy wyglądały jak pomniejszona wersja London Eye. Bracia? Ale jakim cudem?
- Monisia, zajmij już proszę miejsce w ławce. - usłyszałam ciepły głos nauczycielki. Otrząsnęłam się z zamyślenia i mechanicznie ruszyłam w stronę Artura. Nie wiedziałam, co mam zrobić. Nigdy nie podejrzewałabym ich o to. Wszystko jest możliwe, ale oni? Rodzeństwem?
- Artur wytłumacz mi to. Teraz! - chłopak wlepił we mnie swoje niebieskie spojrzenie. Czułam, że znowu nadchodziła ta chwila. Chwila, w której odpłynę zatopiona w głębi jego spojrzenia. Chcąc tego uniknąć, wzięłam się za wyjmowanie potrzebnych rzeczy.
- Co mam ci wytłumaczyć? - Artur przybliżył się do mnie, opierając swoją brodę o moje ramię. Odwróciłam twarz w jego stronę.
- Odsuń się albo zrobię ci krzywdę. - zaśmiał się, ale mimo to spełnił moje życzenie. Odstawiłam torbę. - Czy to prawda, że ty i Michał jesteście rodzeństwem?
- Znasz Michała? - rozsiadł się wygodnie, uroczo się uśmiechając i z założonymi rękami oczekiwał na moją odpowiedź. Myślałam, że jego czar znowu na mnie zadziała, więc odwróciłam głowę w stronę pani, która demonstrowała coś na tablicy. Kilka razy przełożyłam długopis przez palce, odbijając go o ławkę. Westchnęłam.
- Można powiedzieć, że tak. Znam go. - I to dość dobrze, ale to mu przecież niepotrzebne do wiadomości. - Proszę, odpowiedz na moje pytanie. - Artur zaśmiał się i przeczesał palcami swoje włosy. Zauważyłam, że robił to bardzo często. Nie dziwię się. Są naprawdę piękne. I te oczy. Mogłabym w nich utonąć... No i te usta. Pełne, w cudownie krwistej czerwieni i takie zmysłowe... Miałam ochotę się w nich zatopić. Był po prostu idealny...
- Monika... - wyszeptał tuż przy moim uchu, a jego wargi nad którymi dopiero co rozmyślałam, musnęły delikatnie mój policzek, by już po chwili objąć w swe sidła płatek mojego ucha. Ostatnia ławka zdecydowanie nam nie służyła. A przynajmniej nie mi. - Wiesz, że cię pragnę. Pragnę cię pocałować, dotknąć tak, jak nikt inny tego zrobić nie może. Pozwól mi na to. Wiem, że też tego chcesz.
- Artur nie! - w ostatniej chwili otrząsnęłam się i zaprotestowałam - Nie chcę tego. - skłamałam, chciałam tego, ale to był tylko i wyłącznie chwila mojej słabości  - I ty też nie powinieneś tego chcieć. A teraz proszę odpowiedz mi na pytanie. Tylko o to cię w tej chwili proszę.
- Dla ciebie wszystko. - odparł wyraźnie nieusatysfakcjonowany, powracając do wcześniejszej pozycji. - Michał nie jest moim bratem. Po prostu doskonale się znamy, razem się wychowaliśmy i czasem czuję, że jest on dla mnie jak brat. Tyle. - uśmiechnął się. Z każdym wypowiadanym przez niego słowem kamień powoli spadał mi z serca. Jednak nie są braćmi... W sumie, to nie wiem czemu tak bardzo tym się przejęłam. Bracia... A nawet jeśli, to co? Co byłoby w tym takiego dziwnego? No właśnie... Absolutnie nic... I czym tu się przejmować? Powtórzę - absolutnie niczym.

* 9 miesięcy później *

- Monika! Monika! Monika! - obróciłam się na pięcie, aby zobaczyć, kto mnie woła. Nim jednak zdołałam wykonać obrót o całe 180 stopni, zostałam wywrócona na ziemię. - O boże! Monia, wybacz! - aha, już wiem... Luiza.
- Spokojnie, nic się nie stało. - aua moje kolano, aua mój tyłek, aua mój łokieć. Z trudem i uśmiechem podniosłam się na równe nogi i strzepałam ubranie. - To co takiego ważnego się stało, że mogłam zostać kaleką?
- Słuchaj! Widziałam rewelacyjne ogłoszenie! Wystarczy stworzyć projekt na dowolny temat! - wykrzyczała na jednym wdechu z wyraźną ekscytacją.
- Projekt? Jaki projekt? - nie byłam do końca przekonana. O co w ogóle chodzi? - Możesz powiedzieć mi o tym trochę więcej? A nawet chciałabym, żebyś powiedziała mi wszystko, co na ten temat wiesz.
- Już ci mówię. - złapała trochę oddechu i kontynuowała - Projekt nosi nazwę "Rozwijając pasje i przedstawiając umiejętności - nasze dorastające pokolenia''. Moim zdaniem denne hasło, ale okej. Jest po to, aby kształtować młodzież i jak w tytule, pokazywać ich umiejętności oraz rozwijać pasje. Temat jest dowolny, także możemy zrobić, co tylko chcemy. W dodatku jest już prawie końcówka czerwca, rozdanie świadectw, ale termin oddawania prac jest we wrześniu. Będziemy miały na to calutkie dwa miesiące.
- Możemy zrobić? Luiza, ja jeszcze się na to nie zgodziłam, spokojnie. - próbowałam opanować jej ekscytację. Strasznie mocno się na to nakręciła.
- No Moniś, proszę! Twoje teksty i moje zdjęcia, kobieto! Zrobimy tam furorę!
- No nie wiem... - zawahałam się - A co my z tego będziemy miały? - założyłam dłonie na piersi i uniosłam do góry lewą brew. Mimo to uśmiechałam się. Doskonale widziałam, że chciała się tego podjąć.
- Satysfakcję, że jesteśmy zdolne i zajebiste? - rozłożyła dłonie z szerokim uśmiechem i zachichotała - Na ogłoszeniu pisało, że dla osób, które zajmą jakikolwiek miejsca są nagrody rzeczowe, a dla pierwszego miejsca nagrody rzeczowe i jakaś niespodzianka. Tak czy siak, nie wyjdziemy z pustymi rękami. - wyszczerzyła się, ukazując swoje prześlicznie białe i równe zęby. Widząc moje niezdecydowanie zrobiła swoją słynną minę a'la mały, słodki, bezbronny, proszący szczeniaczek. - No proszę cię, zgódź się. Zależy mi na tym, żeby wziąć udział, bo jesteśmy dobre, a nawet jeśli nie, to ja i tak chcę. - zaśmiała się - No proszę, proszę, proszę...
- No dobra! - krzyknęłam, po czym zaczęłam się śmiać. - Skoro tak bardzo tego chcesz, to weźmiemy w tym udział. - zadzwonił dzwonek. Podniosłam torbę i ruszyłam w stronę sali. - A teraz idź na lekcje, bo się jeszcze spóźnisz.
- Dziękuje! Dziękuje! Kocham cię! - podbiegła do mnie, przytuliła i dalej biegiem ruszyła w stronę swojej sali - Na następnej przerwie pójdę nas zapisać! - wystawiła do góry swój kciuk. Uśmiechnęłam się tylko i jej pomachałam. Boże... Jestem aż tak okropna, że w prezencie dałeś mi właśnie taką przyjaciółkę? Serio? Więc bardzo ci dziękuję, bo lepszej na świecie nie znajdę.
____________________________________
Jedyne, co teraz przychodzi mi do głowy, to przepraszam... Za wszystko Was przepraszam, bo Was zawiodłam... Nic mnie nie tłumaczy, więc nie będę się nad sobą rozczulać...

Chciałam serdecznie i ogromnie powitać nowych czytelników: Bejbee Dełanted, Unknow i  Karoline. - tak mi miło, że mnie odwiedziłyście i zostawiłyście takie cudowne komentarze. :) Nie uwierzycie... Ale się popłakałam. xd Jeżeli planujecie ze mną zostać, to musicie się do tego przyzwyczaić - ja często ryczę, za często.  xd A bardzo by mi było miło. :) Jeszcze raz bardzo Wam za wszystko dziękuję, mogę to tysiąc razy powtarzać, ale i tak nie zdołam wyrazić tego, jak bardzo zrobiło mi się ciepło na sercu. Dziękuję. :*
P.S. Nie mam talentu. :)

 Za wszelakie błędy przepraszam, ale po prostu no... Mój sprzęt mnie wkurza, tyle. xd Mam nadzieję, że mi wybaczycie, bo wiem jak potrafią one razić w oczy. :)

Składam do moich kochanych czytelników gorącą prośbę. Jeżeli są w mojej rodzinie cudowne osoby, które prowadzą swoje wspaniałe blogi i nie dostały ode mnie komentarzy, a czytają to opowiadanie, to bardzo Was proszę - zostawcie mi pod tym postem linki do swoich blogów. Jestem tak zakręcona, że ciężko mi odszukać Wasze blogi, choć jest to proste i często o tym zapominam, wybaczcie. :< Dlatego bardzo Was o to proszę. :)

Wszystkim wspaniałym osobom życzę cudownej nocy i wspaniałej niedzieli, a potem przyjemnego poniedziałku, nawet jeśli to początek tygodnia. Kochani nie martwcie się za sześć dni weekend. :* Dobranoc misie.:*

Wasza Dreamer.♥