Rozdział 40.

- ...Liam. - chłopak uścisnął mi dłoń.
- Monika. - uśmiechnęłam się z grzeczności.
- Jak się tu znalazłaś? Chodzisz za mną? - zaśmiał się. ,,Raczej ty za mną'' – pomyślałam.
- Nie. To musiał być czysty przypadek. Jestem tu ze znajomymi.
- Więc jest to jeden z moich najmilszych przypadków. - uśmiechnął się. Prawie uległam jego urokowi, bo był całkiem przystojny, ale na szczęście pojawił się Nathan.
- Tu jesteś. Wszędzie cię szukałem. - zwrócił się do mnie z ulgą.
- Przecież ci mówiłam, że będę czekać na ciebie przy barze. - uśmiechnęłam się – A tak w ogóle to poznajcie się. Obydwoje obrzucili się chłodnymi spojrzeniami.
- My się znamy, prawda Payne? - wycedził przez zęby Nathan.
- Masz rację, Sykes. - odpowiedział mu Liam z nutką ironii. Wyczułam między nimi napiętą atmosferę, ewidentnie za sobą nie przepadali. Nie powiem zaczynałam się bać, więc postanowiłam przerwać panującą ciszę.
- To jak idziemy? - pytanie skierowałam do Nathana.
- Jasne. - uśmiechnął się.
- To wy jesteście razem? - zdziwił się Liam.
- Przecież ci powiedziałam, że przyszłam ze znajomymi, a mówiąc znajomi miałam na myśli Nathana i reszty.
- Rozumiem. Ale przecież Nathan może usiąść z nami i porozmawiać. - powiedział Liam.
- Nie nie mogę.
- Dlaczego?
- Bo...chciałem zaśpiewać z Moniką na scenie.
- Co?! - do rozmowy włączyłam się ja.
- Nie oszukuj Sykes, przecież wiem, że zależy ci tyko na tym, aby zabrać ode mnie Monikę. - nie zważając na moje słowa, Liam dalej prowadził dyskusję z Nathanem.
- Nie oszukuję! Chciałem z nią teraz zaśpiewać.
- Jeśli mówisz prawdę to chcę was razem zobaczyć na scenie. I to w tej chwili.
- Dobrze. - odpowiedział mu z dumą Nathan i bez słowa pociągnął mnie za rękę w stronę sceny. Dopiero po oddaleniu się od baru, zatrzymał się i stanął przede mną, chcąc mi coś powiedzieć. Zmarkotniał, kiedy zobaczył moją wściekłą minę.
- Co ci  znowu odbiło?!
- Przepraszam...
- Dlaczego to zrobiłeś?! Co, duma się w tobie odezwała?!
- Monika, przepraszam...
- Nie obchodzi mnie czy wy się lubicie czy nie! Możecie sobie okazywać to jak chcecie, ale nie moim kosztem!
- Skończ już, przepraszam! Zachowałem się jak ostatni kretyn i idiota, ale przepraszam! Po prostu kiedy zobaczyłem jak on... - momentalnie się zaciął i zmieszany próbował coś wymyślić – Nie zrozumiesz tego...
- Więc mi to wytłumacz. - odpowiedziałam spokojniejszym głosem. Spojrzał na mnie, jakby oczekiwał czegoś ode mnie.
- Nie teraz.
- A kiedy?
- Już niedługo... A teraz, jeśli się na mnie nie gniewasz, to czy zaśpiewasz ze mną? - powiedział, wyciągając do mnie swoją dłoń.
- Jestem wściekła za to, co zrobiłeś, ale... nie potrafię się na ciebie gniewać. - uśmiechnęłam się - - I zaśpiewam pod jednym warunkiem.
- Jakim?
- Obiecasz mi, że to już jest ostatni raz. - uśmiechnął się tylko i bez słowa mnie przytulił.
- Obiecuję. - wyszeptał mi do ucha, gładząc moje włosy.
- No to chodź! - z uśmiechem na twarzy, pociągnęłam go za rękę. Weszliśmy na scenę i podszedł do nas Ron.
- Chcielibyśmy razem zaśpiewać. Możemy? - powiedział do mikrofonu Nathan.
- Oczywiście, w końcu to koncert charytatywny, a nie powiem cieszę się, że po raz kolejny usłyszymy tutaj Monikę. - uśmiechnął się do nas Ron, a dziewczyny spod seny zaczęły piszczeć.
- Widzisz, same plusy. - szepnął mi, rozbawiony Nathan.
- Zamknij się, bo nie będę śpiewać. - zaśmiałam się. Otrzymaliśmy do rąk mikrofony i przyszła kolej na wylosowanie piosenki.
- Ty losuj, ja nie mam szczęścia, o czym przekonaliśmy się wcześniej. - uśmiechnęłam się.
- Dobrze, ja wylosuję. Nie będę się z tobą kłócił. - włożył rękę do przezroczystego naczynia, nerwowo przerzucał karteczki. Wylosowaną podał Ronowi.
- Uwaga, Monika i Nathan zaśpiewają ,,Is Anybody Out There'', duetu Nelly Furtado i K'NAANA! Zachęćmy ich gorącymi brawami! - ogłosił Ron. Rozbrzmiały oklaski zachęcające nas do występu i już po chwili usłyszeliśmy pierwsze dźwięki melodii. Uśmiechnęłam się tylko, że mało mam do śpiewania i zaczęłam śpiewać. Szło nam całkiem fajnie, a publiczność bujała się w rytm muzyki, wesoło podśpiewując. Jak w każdym występie, w końcu musiał nadejść jego koniec. Z uśmiechami na twarzach, podziękowaliśmy wszystkim za brawa i już mieliśmy schodzić ze sceny,  ale zatrzymał nas głos Rona.
- Już nas opuszczacie? Tak miło nam się was słucha. Zaśpiewajcie nam coś jeszcze. - uśmiechnął się do nas – Czy chcecie ich jeszcze raz usłyszeć? - zwrócił się do publiczności. Rozległ się tylko głośny pisk dziewczyn. Nie mieliśmy wyboru i musieliśmy coś jeszcze zaśpiewać. Obiecałam sobie, że ostatni raz ulegam, za następnym już się nie zgodzę.
- Przepraszam, nie wiedziałem, że tak wyjdzie. - szepnął mi Nathan.
- Nie gadaj tylko śpiewaj. - uśmiechnęłam się. Odpowiedział mi tylko szerokim uśmiechem. Nie mogłam być na niego zła, przecież to nie jego wina. Trzeci raz z rzędu dostałam do ręki mikrofon i ponownie przyszła kolej na losowanie.
- Teraz losuje nasza piękność, Monika. - zwrócił się do mnie Ron, podając mi to przeklęte naczynie, które najchętniej bym rozbiła na milion drobnych kawałeczków tak, aby już nikt inny nie mógł z niego losować.
- To Nathan, ty losuj.
- Ja już losowałem.
- Ja też.
- Ale teraz twoja kolej i nie kłóć się ze mną. - pogroził mi palcem, śmiejąc się.
- Przecież dobrze wiesz, że ja nie mam szczęścia, więc dlaczego mi to robisz?
- Nie zrzędź tylko losuj.
- Jak chcesz, ale potem nie oskarżaj mnie oto co wylosowałam. - moja ręka znalazła się w naczyniu, wertując małe, niesforne karteczki. Wyciągnęłam jakąś i przekazałam ją Nathanowi, aby ją otworzył i patrzyłam na jego reakcje. Po otwarciu i przeczytaniu zawartości, zaśmiał się i podał ją Ronowi do przeczytania, komentując słowami: ,,Na pewno ci się spodoba'', po czym dalej się śmiał. Swoim zachowanie wzbudził u mnie lęk i ciekawość. Kurde, co ja wylosowałam, że mu się tak spodobało?!
- Nasz ukochany duet zaprezentuje nam teraz coś trochę bardziej imprezowego. Przed wami Monika i Nathan w piosence ,,La La La'', formacji Da'Zoo. - ogłosił Ron. No to teraz wiem, dlaczego tak się mu spodobała ta piosenka. Od razu przypomniałam sobie swój ,,solo taniec'' z odkurzaczem. Boże, jak to brzmi. Na samą myśl chciało mi się śmiać. Już na samym początku,  odnalazłam wśród tłumów pozostałą ósemkę, która sączyła przy barze drinki. Wszyscy się do nas uśmiechali i machali nam. Jedynie Tom wyglądał jakby uciekł z psychiatryka i nie wziął przepisanych mu leków. Cały czas śmiejąc się skakał w różne strony pokazując nam jak mamy się ruszać. W końcu znudzony tym, że nie naśladujemy go zniknął gdzieś w tłumie. Ciekawiło mnie gdzie poszedł. Może zachciało mu się do łazienki? Nie byłam tego pewna, ale na razie wolałam nie przejmować się tym co w tej chwili robi Tom, musiałam skupić się na piosence, aby nie pomylić słów. Nie wiedziałam jednak, że odpowiedź na  nurtujące mnie pytanie ,,gdzie jest Tom?'' sama zaraz do mnie przyjdzie i pozytywnie zszokuje...
__________________________________________________________________________
Tak bardzo was przepraszam, że:
- dzisiaj taki krótki rozdział
- nie dodałam wczoraj rozdziału
- nie komentowałam waszych blogów

Jest mi bardzo wstyd, ale nie mogłam. Cały dzień nie miałam wczoraj internetu, dzisiaj też. Coś się zepsuło i dopiero teraz zostało naprawione. Obiecuję, że wszystko spróbuję nadrobić. Bardzo was za to przepraszam, ale niestety czasem tak jest. Na dodatek ja jestem ,,dzieckiem nieszczęść'' i wszystko co złe ląduje na mnie. Również to, że nie mam talentu i zanudzam was ty szajsem. Mam nadzieję, że mi to wszystko wybaczycie. :(

Z dedykacją dla wszystkich tych, którzy to czytają, a w szczególności dla tych którzy komentują: wiedzcie, ze kocham was i głupio mi, ze nie skomentowałam waszych blogów, więc nawet nie liczę na to, że pod tym postem znajdę jakiekolwiek komentarze. Postaram się wszystko nadrobić i mam nadzieję, ze mi wybaczycie. Kocham was i nie chcę was stracić! :*********************************************