Rozdział 54.

- To naprawdę ty? – usłyszałam niedowierzający głos, wprost ze słuchawki.

- Tak, to ja. – odparłam nieśmiało.

- Przepraszam, za moją reakcję, ale nie łudziłem się nawet, że odpiszesz…tak szybko się wtedy rozstaliśmy. - już szykowałam się do jakiejś krótkiej odpowiedzi, ale Liam mnie wyprzedził – Może zechciałabyś się ze mną jutro spotkać? Jakiś spacer? Co ty na to?

- Jasne, czemu nie.

- Gdzie się spotkamy? Przyjechać po ciebie?

- Nie! – krzyknęłam do słuchawki jak oparzona. Jeszcze tego brakowało, żeby chłopcy ich zobaczyli – To znaczy…Em…może o 14:00 przy Marble Arch?

- Mi pasuje. Na pewno będę.

- Mhm, no to…do zobaczenia. – pożegnałam się wesolutko i szybkim ruchem rozłączyłam. Wow! Umówiłam się właśnie z Liamem Paynem, chłopakiem do którego wzdychają tysiące dziewczyn na świecie, a nawet i więcej. Zbyt piękne, żeby było prawdziwe… Pewnie nie przyjdzie i po prostu mnie oleje. No trudno się mówi, bo w końcu na co ja liczę? Modelką nie jestem, a nawet mi do niej daleko, więc nie wiem czemu ja nadal robię sobie tę głupią nadzieję?! Och, idiotka ze mnie! Trudno! Nie przyjdzie to go nie będzie, ale ja tam pójdę, nawet dla tej głupiej, ludzkiej ciekawości. W końcu głowy mi za to nie ukręcą, co mi szkodzi. Głośno westchnęłam i chwytając piżamę, poszłam do łazienki. Już po chwili czułam na sobie delikatność kropli wody, które strumieniami spływały po moim nagim ciele. Rozkoszując się pozostałym zapachem mydła, starannie wytarłam się ręcznikiem i narzuciłam na siebie swoją piżamę. Stanęłam przed lustrem, przez chwilę wpatrując się tępym wzrokiem w swoje odbicie. Zebrałam włosy w dwa warkoczyki i opuściłam łazienkę, smętnie kierując się do pokoju.

- Dobranoc Nathan! – krzyknęłam mijając salon w którym on się dział, wpatrując się w telewizor.

- Idziesz już spać? – zerwał się z kanapy i patrzył się na mnie zaskoczony – Myślałem, że obejrzysz ze mną film. – dodał smutniejszym głosem i z powrotem usiadł na kanapie. Był już umyty i siedział tylko w spodniach, więc planował pewnie od razu po filmie udać się spać. Nic nie mówiąc, poszłam na górę do pokoju. Zostawiłam na krześle swoje rzeczy i wróciłam do salonu.

- To co oglądamy? – spytałam siadając tuż obok niego i podciągając pod siebie kolana.

- Jednak przyszłaś… - w jego głosie wyczułam teraz zadowolenie.

- Miałam zostawić cię samego z tym filmem? W życiu! – zaśmiałam się. Nic już nie mówił, jedynie się uśmiechał. Przyciągnął mnie do siebie. Plecami opierałam się o jego nagi tors, a moje nogi leżały na kanapie. Objął mnie jedną ręką i zaczęliśmy oglądać film. Z początku rozmawialiśmy na temat filmu, komentując wszystkie sceny, jednak z czasem przestaliśmy to robić. Chłód ogarnął moje stopy, a ja modliłam się by zimny dreszcz nie wstrząsnął moim ciałem. Inaczej nic nie dostrzegający Nathan zauważyłby to. Próbowałam panować przed nadejściem drgawek, ale na próżno i już po 5 minutach wstrząsnęły moim ciałem.

- Zimno ci? – dało się słyszeć ciche pytanie wydobywające się z ust Nathana.

- Troszeczkę. – odparłam nieśmiało, czując płonące na policzkach kule.

- Spróbuję cię jakoś ogrzać, bo nie chcę, żebyś mi uciekła do pokoju. – zaśmiał się. Wciągnął mnie sobie na kolana, lewą dłonią objął moje ramię, a prawa wylądowała na moim kolanie. Wtuliłam twarz w jego ramię i przymknęłam oczy. W ciszy, którą zagłuszał dźwięk telewizora, słyszała rytmiczne bicie jego serca, które przyprawiało mnie o dreszcze podniecenia. Do nozdrzy wdarł się cudowny zapach czekoladowego płynu do kąpieli mieszanego z pomarańczą, którym starannie się wykąpał. Po raz kolejny trwałam w jego stanowczych i delikatnych objęciach. Kciukiem muskał moje nagie kolana, a ja czułam, że odpływam. Podniecenie, które we mnie narastało, przyprawiło mnie także o senność. Leniwie przymykałam i unosiłam powieki, czując, że już niedługo zasnę. Za nim jednak to nastąpiło, moje ciało przeszedł kolejny, nieprzyjemny i chłodny dreszcz. Poddając się całkowicie senności, wypuściłam ze swojego ciała resztki ciepła, które w nim były i zaczęłam ponownie marznąć. Tym razem Nathan bez słowa narzuciła na nas koc, przewieszony przez kremową kanapę, którym nas otulił. Poczułam narastające ciepło. Nie tylko od zewnątrz, od wewnątrz także. Nasz ciała były dość blisko siebie, a jego dotyk doprowadzał mnie wręcz do szaleństwa.

- Dziękuję. – ramieniem objęłam go za szyję by choć na chwilę móc poczuć się jego -  Czy przypadkiem nie drętwieją ci kolana? – spytałam podejrzliwie. W końcu cały czas miał mnie na sobie.

- Nie. – uśmiechnął się ciepło, odkręcając twarz w moją stronę.

- Nie oszukuj, przecież wiem, że tak i zdania nie zmienię. – wstałam z jego kolan i stanęłam tuż przed nim, nerwowo pocierając ramiona – Połóż się, a ja będę tuż obok i razem dokończymy oglądać film. - posłusznie z uśmiechem wykonał polecenie, a ja wpadłam pod koc jak oparzona, kładąc się obok niego – Nareszcie! Myślałam, że tam zamarznę. – zaśmiałam się, ciaśniej wtulając plecy w jego klatkę piersiową.

- Nie dopuściłbym do tego. – objął mnie ramieniem, a ja ułożyłam wygodnie głowę na jego ramieniu. Uśmiech nie schodził mi z twarzy. To jest coś wspaniałego leżeć koło kogoś, kogo się kocha, niestety bez wzajemności. Cóż, nie można mieć wszystkiego, co się chce, ale zamiast tego zyskałam wspaniałego przyjaciela… Film szczęśliwie zakończył się Happy Endem, a perspektywa wrócenia do łóżka okazała mi się bardzo smutna.

- Ja się stąd nie ruszam. – oznajmiłam.

- Dlaczego?

- Bo jest mi tu ciepło i zamarznę jak stąd wyjdę. – jeszcze ciaśniej owinęłam się kocem. Nathan głośno westchnął po czym się zaśmiał. Wstał, wyłączył telewizor i od razu po podejściu do mnie, wziął mnie na ręce razem z kocem.

- Co ty robisz? – spytałam zaskoczona, kiedy zaczął iść, ze mną na rękach.

- Niosę cię do pokoju, chcesz się nabawić skrzywienia kręgosłupa na tej niewygodnej kanapie – dość inteligentna odpowiedź, jednak podziwiałam go za tę troskę. W odpowiedzi uśmiechnęłam się szeroko, czego mógł nie zauważyć, bo było dość ciemno. Otworzyłam ręką drzwi, które po wejściu od razu się za nami zatrzasnęły i zostałam ułożona na miękkiej pościeli.

- Będę się już zbierał. Słodkich snów.

- Na pewno nie będą! – dodałam z oburzeniem.

- Dlaczego?

- Bo się rozbudziłam i teraz nie zasnę. – swoją postawą przypominałam małe kapryśne dziecko. Nathan po raz kolejny się zaśmiał i położył się tuż obok mnie, układając sobie moją głowę na ramieniu. Momentalnie do niego przylgnęłam, całą sobą wtulając się w niego. Narzuciłam na niego część koca, po czym w ciszy leżeliśmy,  wymieniając między sobą spowolnione oddechy.  Czułam jak po całym moim ciele pulsuje gorąca krew. Jego bliskość była mi potrzebna jak ciepła kurtka w 20 stopniowy mróz. Czułam jego dłoń na swoim biodrze, jego bardzo wolny oddech i zapach. To wszystko wystarczająco mocno mnie podniecało. Nie miałam już siły myśleć ani utrzymywać otwartych oczu. Znużona, zapadłam w dość głęboki sen. Rankiem obudziłam się w doskonałym humorze. Co było powodem? To, że byłam wypoczęta, miałam chęć do życia i, chyba coś co było najważniejsze w tym wszystkim, cały czas był przy mnie Nathan. Na razie słodko spał, więc nie miałam serca go budzić. Wyślizgnęłam się spod kołdry, wybrałam z szafy dżinsy i białą bokserkę na którą wrzuciłam jeszcze czarną kurteczkę z rękawem ¾, wiązaną pod biustem. Z wybranym ekwipunkiem udałam się do łazienki, gdzie wykonałam poranną toaletę. Rozczesałam włosy, a grzywkę zaczesałam do tyłu, podpinając wsuwką. Po chwili dało się słyszeć odgłosy dochodzące z mojego brzucha. Odczułam teraz głód. Pośpiesznie wyszłam z łazienki i udałam się do kuchni. Po zajrzeniu do lodówki, wzięłam się za robienie jajecznicy. Właśnie kończyłam ją smażyć, kiedy do kuchni wszedł zaspany, lecz już ubrany Nathan.

- Dzień dobry śpiochu! – przywitałam się wesolutko.

- Hej… - był tak zaspany, że od razu usiadł na jednym z krzeseł przy kuchennym aneksie i schował głowę w dłoniach.- Jest dopiero 8:00, a ty nazywasz mnie śpiochem?

- Niby wcześnie, ale wiesz co się ma dzisiaj stać.

- Co się ma stać? A no i błagam mów ciut ciszej, muszę do siebie dojść.

- Wybacz. Przecież dzisiaj… - nie dane mi było dokończyć, bo drzwi wejściowe z hukiem się otworzyły, a w nich pojawiło się pozostałe 80% The Wanted.

- Hej!!! –wydarł się na cały dom Tom. Nathan przestraszony spadł z krzesła, a ja zaczęłam się niewyobrażalnie śmiać. Chłopcy rzucili wszystkie swoje rzeczy pod ścianę i wpadli do nas do kuchni.

- Hej siostra! – przywitał się Tom czułym uściskiem – Witaj kaleko! – te słowa skierował do leżącego na podłodze Nathana.

- Sam jesteś kaleka! Głowa mnie boli, a ty się drzesz na cały dom, więc jaka twoim zdaniem miała być moja reakcja?! – odgryzł się Nathan, wstając z podłogi.

- Na pewno inna niż ta. – zaśmiał się. Przypomniałam sobie o mojej jajecznicy, która o mały włos, a by się spaliła. Na szczęście zdążyłam ją odratować i nic się z nią nie stało.

- Mmmm, widzę, że zaraz ugościsz nas śniadaniem Moniś. - powiedział Max.

- Yyy…trzeba będzie zrobić więcej. – zaśmiałam się po czym sięgnęłam do lodówki po jajka. Jay i Siva ochoczo wzięli się do pracy i zaczęli mi pomagać w nakryciu stołu oraz przygotowaniu reszty śniadania, natomiast pozostała trójka zajęła się wszystkimi rzeczami chłopaków. Rozłożyli je po pokojach i po powrocie prowadzili ożywioną konwersację na wiele głupich tematów. Głupich moim zdaniem, bo to jakiego koloru skarpetki są modne w tym sezonie to szczyt głupoty.  Szczyt głupoty, ponieważ skarpetki i tak nosi się pod spodniami i w dodatku ich nie widać, więc nie wiem po co te dyskusje. Zdziwił mnie fakt, że Tom wybiera skarpetki pod kolor swoich bokserek, Max dopasowuje je do butów, a Nathan pod kolor swojej bluzki. Ta ostatnia odpowiedź wydawała mi się najbardziej bliska mnie. Zostawiłam ich i te ich durne zamyślenia i na nowo zajęłam się przygotowywaniem śniadania. Z pomocą Jaya i Sivy wszystko poszło zdecydowanie szybciej. W podziękowaniu za pomoc wręczyłam każdemu soczystego buziaka w policzek i wszyscy zasiedliśmy do stołu. W przerwach między kolejnymi kęsami, a łykami herbaty chłopcy opowiadali po kolei jak spędzili te dwa, a raczej trzy dni. Z przyjemnością słuchałam ich wypowiedzi. To jak bardzo cieszyli się, że znowu mogli spędzić czas ze swoimi dziewczynami było bardzo romantyczne. Po skończonym posiłku włożyliśmy naczynia do zlewu. Po raz kolejny Jay i Siva pomogli mi w zajęciach, tym razem zmywając. W nagrodę obiecałam im, że coś mogę dla nich zrobić. Po krótkiej naradzie oznajmili, że chcą abym upiekła im ciasto, ale jeszcze nie teraz. Z wielką radością oznajmiłam im, że spełnię ich zachciankę i wesoło poszliśmy do reszty, która okupując kanapę oglądała jakiś brazylijski serial. Po zajęciu miejsc, zaczęliśmy oglądać wspólnie. Do mojej głowy napłynął potok myśli. Teraz mam okazję porozmawiać trochę z nimi i jakoś ich podejść.

- Chłopcy? –spytałam.

- Tak? – najszybciej zareagował Siva.

- Jak to jest między wami, a chłopakami z One Direction?

- Wiesz.. – zaczął Tom – My nic do nich nie mamy i nawet się lubimy, bo są całkiem fajni, a to co mówią brukowce o naszej wojnie to jakieś bzdury. Nathan nawet przyjaźni się z Harrym, ale za Liamem nie przepada. Zresztą tamten za nim też.

- Aha. Nie wiedziałam, że przyjaźnisz się z Harrym? – zwróciłam się do Nathana.

- Jest spoko, znamy się dobrze i dogadujemy. – uśmiechnął się życzliwie.

- Czyli, że wy nic do nich nie macie?

- Absolutnie nie! – odpowiedział Max.

- Ok. Więc jak byście zareagowali gdybym wam powiedziałam, że umówiłam się z jednym z nich? – spytałam dość niepewnym tonem. Zapadła grobowa cisza…

________________________________________________________________________

Chciałam przeprosić was bardzo za to, że tak późno dodałam i nie komentowałam waszych blogów, ale niestety nie miałam czasu. :(

Obiecuje, że postaram się jak najszybciej to nadrobić.

Mam nadzieję, ze mi wybaczycie.

Przepraszam też za to, że rozczarujecie się tym rozdziałem, ale niestety jestem beznadziejna... mimo to dziękuję, że to czytacie. :***

Dzisiaj dedyk dla wspaniałej Zuzki! Kochanie jesteś moim największym skarbem jaki posiadam! Każda spędzona z tobą chwila przyprawia mnie o jeszcze szerszy uśmiech i szczęście, które wypełnia mnie od środka! Kocham cię jesteś najcudowniejszą osobą jaką poznałam i która, może o tym nie wiesz, ale to Ty natchnęłaś mnie do napisania tego opowiadania! Pamiętasz nasz cudowne rozmowy an te nasze super tematy i te najczęstsze słowa ,,no dokończ to i co będzie dalej''? Możliwe, że nie, ale ja pamiętam! To było coś wspaniałego i nadal jest! Jesteś najukochańszą osobą jaką poznałam! Mam nadzieję, ze jeszcze długo będziemy razem, bo jesteś moim słońcem od którego zaczyna się mój nudny szary dzień! Kocham cię i to się nigdy nie zmieni! Mam nadzieję, że jeszcze długo będziemy utrzymywać ze sobą te wspaniałe kontakty i umacniać tę przyjaźń, bo ja nigdy nie pożałuję, że spotkałam cię w moim szarym życiu, a ty nadałaś mu koloru! Po prostu cię kocham miśka! <3<3<3 :***********************