Rozdział 70.

Przez najbliższe 30 minut trwałam w amoku, modląc się o cud. Jedyne czego pragnęłam to życie, którego o mało nie straciłam na jednym z zakrętów. No dobra, troszeczkę przesadziłam, ale on naprawdę jechał bardzo szybko! Kiedy tylko poczułam, że motor zwalnia, a po chwili silnik kompletnie przestaje już chodzić, otworzyłam oczy. Byłam tak przestraszona, że nawet najdoskonalej dobrane słowa nie opisałyby tego, jak się właśnie czułam.
- Jesteśmy na miejscu... Możesz już mnie puścić. - zaśmiał się Artur, próbując zejść z pojazdu, co bardzo skutecznie mu uniemożliwiałam, obejmując go mocno w pasie. Tym razem jednak jego śmiech był inny. Czułam w nim coś na kształt zrozumienia. Okej, musimy zawrócić, chyba po drodze zgubiłam rozum...
- Uhm, tak jasne, przepraszam. - zwolniłam uścisk, pozwalając mu zejść, a dłonie oparłam na maszynie. Zastanawiałam się czy mam z niej zejść. Miałam ciche obawy, że jeśli to zrobię, to mogę się ocknąć na ziemi. Pomijając zawroty głowy, mdłości i mroczki przed oczami, to czułam się doskonale, jak okaz zdrowia.
- Monika, dobrze się czujesz? - Artur położył na moim ramieniu swoją dłoń i troskliwie się mi przyglądał. Czekajcie... Skąd u niego taka nagła zmiana? Z tygrysa zamienił się w potulnego kiciusia? Coś tu jest nie tak...
- Powinnam chyba zapytać oto samo ciebie. Masz gorączkę? Jeszcze jakiś czas temu myślałam, że twoim celem jest jak największe poniżenie mnie, a teraz? Nie poznaję cię. - no dobra, może i troszeczkę przegięłam, ale miałam się odgryźć, tak? Trochę słabo, ale przecież mam jeszcze czas. Chłopak jedynie się zaśmiał i wyciągnął w moim kierunku swoją dłoń.
- Mówiłem już, że uwielbiam twoje poczucie humoru? Jeśli nie, to właśnie to mówię, a teraz chodź już. - mission failed. On nie miał się śmiać. Miał się wkurzyć! I to mocno! Bardzo, bardzo mocno!
- Nie, dziękuję. Poradzę sobie sama. - uśmiechnęłam się sztucznie i próbowałam za wszelką cenę usunąć swoje ciało z tego pojazdu.
- Jak wolisz. - odparł, zabierając dłoń, którą włożył do kieszeni i na moment zajął się rozglądaniem po okolicy. Miałam czas, żeby w spokoju zwlec się z tego gruchota. Lewą nogę przetransportowałam na drugą stronę, za to z prawą był kłopot i o mały włos nie wywaliłam. Na szczęście Artur stał na tyle blisko, że wpadłam na jego plecy.
- Jeju, co jest? - odwrócił się przodem w moją stronę, jednocześnie biorąc mnie delikatnie w ramiona. Tylko sobie niczego nie wyobrażajcie! Nie dałam się mu przytulić! Co to, to nie!
- Obcas mi się zaklinował, a jak myślałeś? - warknęłam, na co on tylko parsknął. Przez jego głupotę mogłam skręcić kostkę, a on się śmieje? Cudownie. Skrzętnie złapał mnie w tali, każąc rozluźnić kostkę i jednocześnie uniósł mnie do góry, bezproblemowo uwalniając z potrzasku. Trzymał mnie bardzo wysoko, na wyprostowanych rękach, patrząc mi w oczy. Zaczęłam się zastanawiać czy jestem aż tak lekka, czy może to on jest nadzwyczaj silny. Wygrało to drugie. Z uśmiechem postawił mnie na ziemi i po raz kolejny dzisiejszego dnia, przeczesał palcami swoją fryzurę.
- Dziękuję. - wyszeptałam w lekkim szoku, nie mogąc wyjść z podziwu. Nie poczułam, żeby zbytnio przejął się słowami, które do niego kierowałam. Schował kluczyki do kieszeni i tym razem nie pytając o moje zdanie wziął mnie za rękę.
- Chodźmy już do środka. - odparł, ciągnąc mnie do wielkich, ciemnych drzwi, prowadzących do wnętrza klubu ''Laguna''. Szczerze mówiąc nawet nie wiedziałam o istnieniu takiego miejsca. Dwóch potężnych i muskularnych ochroniarzy ze znaczącym uśmiechem wpuściło nas do środka.
- Znasz ich? - szepnęłam. Znajdowaliśmy się już we wnętrzu. Parkiet na którym tańczyła masa ludzi, po lewo bar, a przed nim kilka wolnych stolików. Nie był zbytnio zatłoczony, jak na sobotnią noc. Nie przeszkadzał mi dym papierosowy, ponieważ nie mogłam go nawet poczuć, jakby go kompletnie nie było. Byłam ogromnie zaskoczona.
- Tych ochroniarzy? - zdecydował się odpowiedzieć – Można by rzec, że tak. Nawet dość dobrze. - rozejrzał się po sali – Chcesz się czegoś napić mała? - zapytał wskazując na bar.
- Nie, dziękuję. Poza tym nie mów do mnie mała. To, że jesteś o głowę wyższy nie oznacza, że masz do tego prawo. - chyba źle odpowiedziałam. Miałam się na nim odgryźć, więc powinnam go raczej kokietować. Może w ten sposób uda mi się coś osiągnąć. Spróbuję. Artur spojrzał się na mnie i odgarnął z mojej twarzy kosmyk włosów.
- Ale to takie słodkie. - uśmiechnął się do mnie, tym razem jednak wyczytałam z niego flirt – W takim razie chodźmy zatańczyć. - odparł i ruszyliśmy na parkiet. To co powiedział było bardzo dziwne, ale szczerze mówiąc tylko ułatwiał mi zadanie. Okazał mi swoje zainteresowanie moją osobą, więc miałam duże szanse, żeby dobrze to wykorzystać. Uśmiechnęłam się triumfalnie i starałam się mu całkowicie poddać. Niech czuje, że ma władzę. Przecisnęliśmy się na środek i stanęliśmy naprzeciwko siebie. Z głośników popłynęło doskonale mi znane Addicted. Obejrzałam się po innych parach i z kuszącym uśmiechem zaczęłam tańczyć. Po chwili czułam muskające, niby przypadkiem moje ciało, dłonie Artura. Bawiliśmy się w najlepsze, wymieniając ukradkowe spojrzenia. Nie wiem jakim sposobem, ale czułam, że chciał mnie dotknąć. Tak, wiem może to i głupie, ale naprawdę tak było. Za wszelką cenę starał się znaleźć, jak najbliżej mnie. Zaczęłam mieć wątpliwości czy, aby na pewno dobrze robię. Może go tym zranię? Wiele myśli nawiedzało moją głowę i nie spostrzegłam się nawet, kiedy DJ zmienił klimaty i puścił coś wolniejszego. Artur bez skrupułów ułożył swoje dłonie na moich biodrach, a mi nie pozostało nic innego jak  ułożyć swoje na jego karku. Bujaliśmy się w rytm melodii, nie przestając patrzeć sobie w oczy. Krępowało mnie to, przez co uśmiechnęłam się i spuściłam głowę. Jego ręce delikatnie poruszały się na mojej tali. W końcu obrócił mnie tyłem do siebie, a jego dłonie wędrowały również po nogach i brzuchu. Przybliżył twarz do mojej szyi, gdzie złożył maleńki pocałunek.
- Jesteś taka piękna... - wyszeptał. I tak też się w tej chwili czułam. Swoje dłonie ułożyłam na jego dłoniach, a twarz skierowałam ku jego, która obsypywała moją szyję ciepłymi pocałunkami. Zatraciłam się w nich bez pamięci. Były tak zmysłowe. Stan w jaki mnie wprowadził mocno mnie przerażał. Czułam, że za chwilę przestanę kontrolować cokolwiek. Artur ponownie obrócił mnie o całe 180 stopni. Objął mnie mocno. Stykaliśmy się dosłownie prawie każdym centymetrem naszych ciał. Stykaliśmy się czołami. Przymknęłam oczy. To musiał być sen... Piosenka już dawno się zmieniła, nadając skoczny styl, a my nadal kołysaliśmy się w takt, wymierzany przez nas dwoje.
- Dlaczego na początku byłeś takim draniem? - zapytałam. Uśmiechnął się i złączył nasze palce.
- Chciałem sprawdzić, jaka jesteś. Teraz już wiem. - odparł. Spojrzał mi w oczy, próbując z nich coś wyczytać. - Jesteś niesamowita... - nic więcej nie powiedział. Nie mógł. Wyswobodził swoje palce w które ujął moją twarz i próbował złączyć nasze wargi w pocałunku. Nie pozwoliłam mu na to, kładąc na jego ustach swój palec. Zdezorientowany protestem z mojej strony, spojrzał na mnie.
- Nie mogę pojąć jak chłopak, który zna mnie raptem godzinę, może mi wmawiać, że jestem niesamowita, kompletnie nic o mnie nie wiedząc. - odpowiedziałam ze łzami w oczach i skierowałam się w stronę wyjścia.
_________________________________________________
Dzisiaj jak widać krótszy i chyba już zawsze takie będą - mam nadzieję Paolu dobrze Cię zrozumiałam :D
I co o tym myślicie? :)
Matko, to już 70 rozdział! Dziękuję! ♥
To co... Może już kończymy to opowiadanie? Chyba by wypadało? :D
Chciałam również powitać na blogu nową czytelniczkę Mia M - dziękuję za Twój komentarz i wyrażenie własnego zdania, to dla mnie wiele znaczy. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś mnie odwiedzisz. Będę zaszczycona. :)
A rozdział ze specjalną dedykacją dla Sykesówna ♥ - kochanie czytając Twoje komentarze ( tak komentarze, nie pomyliłam się ^^) śmiałam się i płakałam jednocześnie.♥ I to ''MONTHAN ISTNIEJE!'' hahahahhahaha rozwaliło mnie xd Jak Ty w nich wierzysz ^^ Mój Ty szaleńcu kochany dziękuję Ci za wszystko. Jesteś niesamowita słońce.Też Cię kocham. ♥♥♥

A wszystkim czytelnikom oraz komentatorom, nawet zagubionym owieczkom, życzę miłego wieczoru. :**

Wasza Dreamer.♥