Rozdział 71.

Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje. Nie wiedziałam nawet gdzie zmierzam. Jedno było pewne – chciałam znaleźć się jak najdalej stąd. Nie potrafię go zranić. Nie pozwolę, aby ktoś ponownie cierpiał z mojego powodu. Musiałam to zakończyć. Nie zniosłabym tych wszystkich przykrych myśli nawiedzających moją głowę. Minęłam ochroniarzy i znalazłam się na zewnątrz. Chłód omiótł moją twarz i ramiona. Przymknęłam oczy, a kilka słonych kropel zdołało się już wydostać na powierzchnię, zmierzając ku dołowi. Ukryłam twarz w dłoniach i cicho załkałam. Nie potrafię się zmienić, nie umiem. Nigdy nie zdołam być taką, jaką chciałam być. Niewzruszona jak skała – to do mnie nie pasuje. Już na zawsze pozostanę tą, której łatwo złamać serce. Ciepłe dłonie dotknęły moich ramion.
- Przepraszam, zachowałem się jak idiota. Nie gniewaj się na mnie, proszę.- głos Artura brzmiał kojąco i w głębi serca dziękowałam mu, że przy mnie jest. - Jednak to było ode mnie silniejsze. Jesteś inna niż większość dziewczyn. Nie chciałaś mnie do siebie dopuścić, co bardzo mnie zaintrygowało. Twoje zachowanie, to wszystko... Poczułem, że się zakochałem. Nie mogłem tego znieść, musiałem ci to wyznać...
- Nie Artur, mylisz się. - zdecydowałam się na niego spojrzeć. Stał przede mną doskonale prezentując się w jasnym świetle księżyca. - Tylko ci się wydaje, że jesteś we mnie zakochany. Nawet mnie nie znasz, nie wiesz jaka jestem, co lubię, a czego nie znoszę, więc nawet nie można tego nazwać miłością, dlatego proszę nie nazywaj tego tak.
- Wydawało mi się, że wiem co to jest miłość... I chyba nadal tak jest, ale skoro uważasz inaczej, więc proszę wytłumacz mi jak to nazwiesz? - nie był zadowolony. Lekko rozczarowany? Zdenerwowany? Nie potrafiłam tego opisać. Uczucia i emocje, jakie nim miotały,  mieszały się ze sobą tworząc coś, czego nie potrafiłam odgadnąć.
- Jeżeli naprawdę chciałabym nadać imię temu, co przedstawiasz, to nazwałabym to zauroczeniem. - odparła delikatnie. Nie chciałam, żeby poczuł zawód, a tym bardziej zasmakował goryczy cierpienia. - Artur, posłuchaj. To się zdarza. Wielu ludziom zauroczenie lub przyjaźń mylą się z miłością. Wiem, bo sama coś takiego przeżyłam. To dość bolesne i zrozumiem jeśli będziesz na mnie zły. Nie potrafię powiedzieć, że coś do ciebie czuję, nic o tobie nie wiem. I nawet nie wiem czy cokolwiek bym poczuła...
- Więc chcesz mi powiedzieć, że aby odgadnąć co tak naprawdę do ciebie czuję, muszę cię bliżej poznać?
- Tak, właśnie oto mi chodzi. Czy potrafiłbyś uwierzyć pierwszej lepszej dziewczynie przechodzącej obok nas, że ona cię kocha i nie widzi poza tobą świata? - zamyślony, pokręcił przecząco głową – Tak myślałam. Dlatego uważam, że teraz lepiej zrozumiesz to, co próbowałam ci przekazać.
- Rozumiem... - na moment odczuwałam, że jest jakby nieobecny, jednak po chwili jego niebieskie, przenikliwe spojrzenie zatrzymało się na mnie, biorąc mnie za ręce - ...zrobię wszystko, żeby cię lepiej poznać. Choćby miało to trwać wieczność nie spocznę, póki nie dowiem się, co do ciebie czuję. - słysząc jego słowa, kolejne łzy wypłynęły na wierzch. Artur otarł je i nic nie mówiąc, przytulił mnie.
- Artur... - wyszeptałam, a moje oczy z każdą chwilą stawały się wilgotniejsze od łez. Nie chciałam mu robić nadziei, a co gorsza go ranić.  Nie byłam pewna, co do niego czuję. Nie byłam pewna czy w ogóle coś do niego czułam.
- Nic nie mów... - szepnął, chowając twarz w moich włosach. Czułam, ze nie myślał, iż tak przebiegnie cała ta rozmowa. Z pewnością liczył na coś innego. Po raz kolejny poczułam się źle. To była moja wina. W jednej sekundzie moje oczy zdawały się zamienić w dwa wartkie strumienie. Jeszcze mocniej się w niego wtuliłam.
- Odwieź mnie do domu... Proszę... - wychlipałam. Nie miałam ochoty dłużej tam przebywać. Nie czułam się na siłach. Chciałam jak najszybciej wrócić do domu, wziąć odświeżającą kąpiel i położyć się spać. Narastający ból głowy okropnie mnie męczył i nie dawał spokoju. Artur bez słowa wziął mnie za rękę i podprowadził do motoru. Podałam mu adres i ruszyliśmy. Przywarłam do niego mocno i po prostu płakałam. Chyba coś we mnie pękło i potrzebowałam tego. Tak po prostu się wypłakać. Wydawało mi się, że nie było innego powodu. Nawet nie spostrzegłam się, kiedy byliśmy już na miejscu. Powoli zeszłam z pojazdu, ocierając już do sucha twarz. Podziękowałam mu i skierowałam się w stronę domu. Zrezygnowana i kompletnie nie nadająca się do życia zaczęłam otwierać drzwi, aby jak najszybciej dostać się do środka.
- Przepraszam za wszystko... - niemal podskoczyłam, słysząc za sobą znajomy mi głos. Odwróciłam się przodem do Artura. Czy to możliwe, abym w jego oczach widziała smutek? Naprawdę tak mi się wydawało.
- Nic się nie stało. Jeszcze raz bardzo dziękuję, że mnie przywiozłeś. Dziękuję również za miło spędzony wieczór. I wybacz, ale chciałabym już wejść do domu, nie czuję się najlepiej...  Dobrej nocy ci życzę. - uśmiechnęłam się lekko i na pożegnanie musnęłam delikatnie jego policzek, po czym zostawiając go samego, weszłam do domu. Zatrzaskując za sobą drzwi poczułam mieszające się we mnie ulgę i smutek. Zdjęłam buty i nie zastanawiając się długo nad niczym, ruszyłam prosto do łazienki. Po relaksującej i odświeżającej kąpieli zawitałam w swoim pokoju. Odłożyłam rzeczy, ubrałam piżamę i spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Była dopiero godzina 22:00, a mi po myciu w ogóle nie chciało się spać.  Kolejną rzeczą, która mnie zaintrygowała, to 6 nowych wiadomości. Pierwsza wiadomość została wysłana o 19:00 i była od Seev'a. Zaraz... Od Seev'a? Byłam pozytywnie zaskoczona.

            '' Cześć Moniś :) Liczę, że jednak o nas tak szybko nie zapomniałaś. Mogłabyś się odezwać? :)''

Druga wiadomość doszła o 19:15 i napisał ją Jay:

    '' Heeej Monisiu ;D Strasznie za Tobą tęsknimy! :* Skontaktujesz się z nami? :D''

Trzecia wiadomość, którą napisał Max dotarła o 19:21:

            ''Kochana moja siostrzyczko, mam nadzieję, że o nas nie zapomniałaś. :* Odezwij się! :D''

Czwarta wiadomość od Nathan'a zawitała na moim telefonie o 19:26:

     ''Witaj Em! :* Dawno tak do Ciebie nie mówiłem :) Fajnie by było, jakbyś w końcu się do nas odezwała, martwimy się! :D ''

Przedostatnia należała do Tom'a i została dostarczona o 19:35:

     ''CZY TY NAM Z ŁASKI SWOJEJ ODPISZESZ NA MAILA?! UFO CIĘ PORWAŁO CZY CO? Pozdrawiam – Twój braciszek :***''

Odebrałam jeszcze ostatnią wiadomość, która była od mamy, w której poinformowała mnie, że razem z tatą zostają na noc u rodziców Artura. Po sms-ie wywnioskowałam, że Artur nie pokazał po sobie tego, co jeszcze nie dawno się wydarzyło. Byłam mu za to wdzięczna. Po tej przedostatniej wiadomości kompletnie nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać. Ostatecznie jednak z uśmiechem na twarzy odwiedziłam skrzynkę pocztową. Miałam jakieś kilkanaście powiadomień o reklamach i internetowych badaniach, ale i tak nic nie przebiło 30 wiadomości od Max'a. W każdej pisało to samo, jedynie ostatnia różniła się od reszty. Roześmiana postanowiłam im odpisać. Już po kilku chwilach dostałam odpowiedź zwrotną. Dostałam maleńki ochrzan od Tom'a i Jay'a za to, że nie dawałam znaków życia. Opowiadali mi co się u nich działo przez... jakby nie było ponad 24 godziny, oczekując tego samego ode mnie. Pokrótce streściłam im, co się u mnie działo. I tak czas przyjemnie zleciał mi do drugiej w nocy. Pożegnaliśmy się, a ja z uśmiechem na twarzy, zasnęłam.
_________________________________________________
Jest mi wstyd, że wstawiam coś takiego na bloga... Nawet tego nie skomentuje... -.-
Tak Paolu, wzięłam sobie Twoje uwagi do serca. To było i jest dla mnie bardzo ważne. :) Wiec jeżeli jeszcze coś sprawia Ci problem w wygodnym korzystaniu z bloga, to proszę powiadom mnie. W miarę możliwości postaram się dostosować. :)
Hahah rozbawiliście mnie :D Pod poprzednim rozdziałem mogę śmiało przyznać, że utworzył się trend #MONTHAN  hahahah xd
Czy ja już mówiłam, że jesteście najlepsi? ♥
I te Wasze pomysły na dalsze rozdziały... I chęcią sobie poczytam Waszą twórczość na temat dalszej historii ^^
Kocie Ty mój (i tu zwrot do Sykesówna ♥ . . . tak do Ciebie! :D) uwielbiam Twoje komentarze, po prostu I Love You! Swoimi komentarzami poprawiasz mi od dawna już mój kiepski humor! ♥
W ogóle wszyscy komentujący jesteście niesamowici! Ostatnio prawie nic mnie nie cieszy, a dzisiaj wchodzę na bloga, przeglądam komentarze i uśmiecham sie do monitora. Żyję wśród wspaniałych ludzi, którzy pokazują mi, że świat jest piękny. Jesteście całym moim światem. Dziękuję.♥
Chciałam również powitać na blogu dwie nowe czytelniczki Izzaa i Nathanie - dziewczęta z całego serca dziękuję Wam za odwiedziny oraz ciepłe słowa. To bardzo miłe. :)

A Wy moi kochani hejtujcie, hejtujcie i jeszcze raz hejtujcie! :D Dobrej nocy Wam życzę oraz szczęśliwego jutrzejszego dnia i całego życia! :***

Wasza Dreamer.♥