Rozdział 72.

Obudziłam się przed ósmą. Przeciągnęłam się i z uśmiechem na twarzy zeszłam na dół. Rodzice nadal nie wrócili od Artura, więc postanowiłam sama wybrać się do kościoła. Nie miałam byt wiele czasu, więc od razu po nakarmieniu Groszka, ruszyłam do pokoju po ubrania.  Szybko je założyłam, odświeżyłam się, uczesałam i równo o 8:30 wyszłam z domu. Równo z czasem dotarłam na miejsce i w pełni oddałam się modlitwie. Wraz z końcem mszy, wróciłam do domu. Kompletnie nie wiedziałam co mam teraz ze sobą robić. Ostatecznie zrobiłam na szybko spaghetti i zgarniając ze sobą Groszka, poszłam do pokoju. W międzyczasie dostałam od Nathan'a sms'a. Będąc już w środku włączyłam jakieś piosenki i odpisałam na wiadomość. Po chwili dostałam odpowiedź, a za kolejne 5 minut mój telefon wibrował pięć razy. Każda wiadomość pochodziła od zupełnie innej osoby. I chyba nie muszę tłumaczyć, że były one od chłopaków. Uśmiechnęłam się i kładąc się na łóżku zaczęłam im odpisywać... Takim o to sposobem, już o 16:00 kiedy moi rodzice w końcu wrócili do domu, byłam bez żadnych środków na koncie. Wyszło na to, że z każdym z nich wypisałam po 100 sms'ów. Mailem oznajmiłam, że to był ostatni raz kiedy komunikowaliśmy się sms'owo i że od teraz będziemy tylko pisali maile bądź gadali na Skype'ie, bo moje fundusze na to nie pozwalają. Śmiejąc się zatrzasnęłam laptopa i poszłam na dół przywitać się z rodzicami. Oczywiście opowiadali mi, co się działo, jednak ja i tak połowy nie słuchałam. Jakoś zbytnio nie interesowała mnie ich praca. Poczęstowałam ich obiadem, ale podziękowali tłumacząc się, że nie są głodni. Nie mając żadnych planów, powędrowaliśmy na kanapę do salonu i chrupiąc paluszki oglądaliśmy wszystkie seriale jak leci... Bliżej godziny 20:00 mama poszła do kuchni szykować kolację. Pomyślałam, że to najlepsza okazja, aby pogadać z nią sam na sam, więc zaoferowałam się, że jej pomogę.
- Mamo, muszę ci o czymś powiedzieć... - zaczęłam niepewnie, robiąc herbatę. Nie byłam nadal pewna czy mam jej o tym mówić, nie wiedziałam jak zareaguje. Jednak musiałam jej o tym powiedzieć, chciałam.
- No to mów, co się stało? - zapytała ciepło. Uwielbiałam ją. Nie wiedziała, co usłyszy, ale i tak zawsze była miła i przyjazna. To dodało mi odwagi.
- Nie uwierzysz, co mi się przytrafiło... Kiedy byłam w Londynie, spotkałam ten mój ulubiony zespół, wiesz The Wanted. - mama uśmiechając się, znacząco pokiwała głową. - No i miałam małe problemy, ale to nieważne i oni zaproponowali i pomoc, więc zamieszkałam z nimi. Okazali się naprawdę wspaniałymi ludźmi. Nawet nie wiedziałam, że to co zawsze sobie o nich wyobrażałam było prawdą, ale tak było. I to mnie cieszyło. - zakończyłam wzdychając. Zdecydowałam się spojrzeć na nią. Nadal się uśmiechała, a po chwili zdecydowała się odpowiedzieć.
- Wiem, że to było twoje marzenie, więc to mnie bardzo cieszy. Może nie jestem jakoś super zadowolona, że mieszkałaś z pięcioma  facetami pod dachem, ale przymknę na to oko. - odpowiedziała śmiejąc się - Jednak wydaje mi się, że nadal jest coś, co chcesz mi powiedzieć, a jeszcze tego nie zrobiłaś... Mam rację? - uniosła do góry lewą brew, a uśmiech nadal nie schodził jej z twarzy. Moja mama to największy detektyw tego świata. Już się chyba z tym pogodziłam. Wie o mnie prawie wszystko. Zawsze idealnie odgaduje moje myśli i uczucia.
- No tak... - odparłam nieśmiało, a moje policzki zaczęły mnie niemiłosiernie palić - Bo wiesz Nathan Sykes, ten z The Wanted. Od zawsze byłam nim zauroczona... Ale wtedy bardzo się zaprzyjaźniliśmy i do siebie zbliżyliśmy. No i... ja czuję, że się w nim zakochałam. No dobra, to trochę dziwne, ale mamo, bardzo  dobrze go poznałam. I wiem, że teraz się nie mylę. I jest mi ciężko, bo nie radzę sobie z tym. Kocham go i ciężko tak z dnia na dzień zapomnieć o całym miesiącu, który z nim spędziłam. - zakończyłam, a kilka łez wymsknęło się na wierzch. Nie chciałam płakać, zwłaszcza przy mamie, ale wracanie do tego kosztowało mnie sporo łez. Nadal za nimi tęskniłam. Najgorsze jednak było to, że wydawało mi się iż z każdą chwilą ta tęsknota we mnie narasta.
- Wiem...  Widać to po tobie. Kochanie... - mama objęła mnie troskliwie ramieniem, tuląc do swojej piersi - Posłuchaj... Miłość to trudny temat, nie chcę żebyś cierpiała, masz dopiero 16 lat... Jeżeli ten Nathan czuje to samo do ciebie, to może postanowi coś z tym zrobić i na przykład przyjedzie tutaj. - ten fakt był bardzo pocieszający. Dołujące było jednak to, że nie wiedziałam czy on w ogóle coś do mnie czuł. Przecież gdyby tak było, to okazałby mi to w trakcie mojego pobytu u nich...
- Nawet jeśli on odwzajemniałby to uczucie... Mamo, przecież to są gwiazdy. Koncerty, wywiady, trasy... Oni z pewnością nie mają czasu na życie towarzyski, a ty myślisz, że on znalazłby czas, aby przyjechać tutaj specjalnie dla mnie i wyznać mi miłość? Mi się jakoś nie chce w to wierzyć...
- Miłość pokona wszystkie przeciwności losu. Można powiedzieć, że jest jak Sylvester Stallone w filmie 'Rambo' - niepokonana. - obie zachichotałyśmy - Nie możesz być taka uprzedzona, jeszcze nie wiesz co ci życie zgotuje. No, a teraz otrzyj łzy i nakryj do stołu, słyszę kroki taty. - ucałowała mnie w czoło i zabrała się za krojenie warzyw, wesoło podśpiewując.
- Dziękuję mamo. - wyszeptałam i pobiegłam do łazienki. Przemyłam twarz i spojrzałam w lustro. Może rzeczywiście jest tak, jak mówi mama? Może na wszystko trzeba czasu i nawet jeśli nie będzie to Nathan, to przecież moim sercem zawładnie ktoś inny. Podobno czas leczy rany, więc może i w tym przypadku pomoże choć w niewielkim stopniu skleić złamane serce po rozstaniu z chłopakami... Po rozstaniu z Nathan'em... Mam taką nadzieję.


Następnego dnia czekało mnie najgorsze z najgorszych. Rozpoczęcie roku szkolnego. Wystrojona w czarną, plisowaną spódnicę do kolan oraz białą bluzkę z krótkim rękawem przemierzałam szkolny korytarz, by wraz  z Luizą zawitać na auli. Oczywiście dyrektor powitał uczniów i nie szczędził sobie długich przemówień. Nienawidziłam ich, więc z chęcią opuściłam salę i udałam się do klasy. Kilka znajomych twarzy, w tym Magdy, wystarczyło by moje usta wyginały się w uśmiechu. Nie zdążyłam zamienić z nią nawet jednego słowa, co później okazało się błędem... Wybiegłam z sali, kierując się prosto do autobusu w którym miała czekać na mnie Luiza. I jak zawsze słowna była tam. Umówiłyśmy się, że pojedziemy razem do miasta i zrobimy małe szkolne zakupy, więc kiedy tylko pojazd zatrzymał się na moim przystanku, opuściłam go i puściłam się pędem do domu. Przeklęłam w duchu spódnicę, która mi to utrudniała. Będąc już na miejscu, a konkretnie w pokoju, zmieniłam szybko ciuchy na jakieś luźne czerwone rybaczki i białą bokserkę. Zgarnęłam potrzebne rzeczy do torby, napisałam się soku w międzyczasie karmiąc Groszka i tyle mnie widzieli. Akurat pod moją posesję podjechała Luiza ze swoją mamą, która zaoferowała się podrzucić nas. I takim oto sposobem cały dzień spędziłyśmy na wybieraniu artykułów szkolnych. Nie obyło się bez śmiechów, co wprawiło mnie w dobry nastrój. W świetnych humorach odebrała nas moja mama. Podrzuciliśmy Luizę i szybko wróciliśmy do domu. W miłej atmosferze zjedliśmy kolacje i wymieniliśmy się nowinkami. Posprzątałam po posiłku, pozwalając rodzicom odpocząć, a sama po wykonanym zadaniu ruszyłam na górę. Po krótkiej konwersacji z chłopakami na Skype'ie – kto normalny nazywa trzy godziny przed monitorem krótką konwersacją?), wykąpałam się i położyłam się spać. Kolejny dzień miał przynieść mi wiele niespodzianek... Niestety, chyba nie koniecznie miłych...
______________________________
Rozdział beznadziejny, ale musiałam dodać. Dla Krystiana. :* I to własnie jemu go dedykuję. Jesteś niesamowitą osoba i ja wierzę, ze wszystko się uda, na pewno będzie dobrze. Będziemy się za Ciebie modlić. Kocham Cię, wszyscy Cię kochamy i czekamy aż wrócisz.♥♥♥

Dziękuję wszystkim za wszystko, łączmy się i pomódlmy za Krystiana, wszystko pójdzie dobrze, na pewno. :*

Wasza Dreamer.♥