Rozdział. 76

* 4 miesiące później *

Obudził mnie już jak zwykle ustawiony w telefonie budzik. Wyłączyłam go strasznie niewsypana i ziewnęłam. Nic mi się nie chciało, a w nocy spałam zaledwie kilka godzin. Podniosłam się do pozycji siedzącej i przetarłam wciąż zaspane oczy. Widok za oknem bynajmniej nie motywował do dalszych działań. Kolejny chłodny i deszczowy, październikowy poranek. Już nawet boję się pomyśleć jak będzie wyglądał listopad. Westchnęłam i ponownie opadłam na poduszki. Może dzisiaj nie pójdę do szkoły? Po chwili ponownie poczułam wibrację telefonu. Tym razem jednak nie był to budzik. Nacisnęłam zieloną słuchawkę.
- Słucham? - mruknęłam, nawet nie sprawdzając kto do mnie dzwoni.
- No siemasz Monia. - łatwo było wydedukować, że to Luiza. - Jak tam? W co się ubierasz? - zapiszczała.
- Co?... Gdzie?... Jak?... - wymruczałam. Ponownie ziewnęłam.- Luiza, to kolejny, nudny i dżdżysty dzień. Nawet nie mam ochoty iść dzisiaj do szkoły. - naciągnęłam kołdrę na głowę i przymknęłam oczy.
- Że co? Nie możesz! - w  słuchawce dało się słyszeć głośny krzyk mojej przyjaciółki. - Musisz przyjść, nawet nie ma innej opcji!
- A to czemu? Lu, co mi tam jedna nieobecność w tę czy w tę. - wychyliłam lekko twarz i jeszcze raz spojrzałam na widok za oknem. Tak... Zdecydowanie nigdzie się stąd dzisiaj nie ruszam.
- Monika! Musisz być! Zapomniałaś, że dzisiaj ogłaszają wyniki projektu? - projektu? Jakiego... Aaa, projektu... Kurcze, na śmierć o nim zapomniałam. A niech to...
- Tak, tak, pamiętam. - ściągnęłam z siebie nakrycie, a moim ciałem wstrząsnął chłodny dreszcz, przez co pożałowałam swojego ruchu. Zwlokłam się z łóżka i podreptałam do szafy.
- Nie wydaje mi się... - odparła sarkastycznie, a ja się uśmiechnęłam - To będziesz, prawda?
- Mhm.... - mruknęłam..- Do zobaczenia. - i nie czekając na odpowiedź z jej strony,  rozłączyłam się i rzuciłam telefon na łóżko. Projekt... Okej, może i wyszedł nam fajnie, a pomysł był naprawdę ciekawy, ale i tak nic nie wygramy. Mam tak strasznego pecha w życiu, że aż szkoda gadać. Po raz nie wiem, który już tego ranka spojrzałam za okno, a na sam obraz tego, co zobaczyłam, wstrząsnął mną dreszcz. Bez zbędnych ceregieli wybrałam z szafy niebieskie rurki, ciepłą i zarazem moją ulubioną bluzę oraz szare trampki. Wręcz nie widziałam w mojej szafie innego stroju na taką pogodę. Zabrałam rzeczy i ruszyłam do łazienki. Po jakichś 10 może 15 minutach byłam całkowicie gotowa. Spakowałam torbę i spojrzałam na zegarek. Tylko nie to! Spóźnię się! Pobiegłam na dół w poszukiwaniu mamy. Znalazłam ją w kuchni, popijającą kawę.
- Mamo! - krzyknęłam tak głośno, że moja rodzicielka podskoczyła na krzesełku. - Podrzucisz mnie do szkoły? Proszę! Muszę jeszcze coś zrobić i nie zdążę. - mój błagalny wzrok utkwiony w niej powinien ją przekonać. Mama obróciła głowę w stronę kuchennego zegarka.
- Za 5 minut przy samochodzie. - uśmiechnęła się i odstawiła kubek do zlewu.
- Dziękuję! - wykrzyknęłam i niczym strzała wróciłam na górę. Usiadłam do laptopa i starałam się jak najszybciej go uruchomić. Po kilku chwilach udało się. Od razu włączyłam pocztę i... przeżyłam rozczarowanie... znowu... Westchnęłam. Co się dzieje? Chłopcy o mnie zapomnieli? Od dwóch tygodni nie mamy ze sobą kontaktu. Nie odpisują na wiadomości, nie ma ich na skyp'ie... Mają mnie już dość? W sumie... To popularne osoby, nie mają czasu na zwykłych ludzi. Po policzku spłynęła mi łza. Strasznie mi z tego powodu smutno, wytrzymaliśmy razem tylko rok... Ze smutkiem zatrzasnęłam laptopa i odstawiłam go na biurko. Zapewne to już koniec naszej znajomości. W końcu kiedyś musiało to nastąpić. Powiesiłam torbę na ramieniu i smętnie powłóczyłam się do wieszaka, z którego ściągnęłam czarny płaszcz i chwilę później siedziałam na tylnym siedzeniu czarnego Nissana. Jak widać w całym moim życiu panuje tylko czerń i smutek, które ze sobą współgrają. Ja nie narzekam, jestem ponurakiem, to do mnie pasuje. Zanim zdążyłam o tym dogłębnie pomyśleć i wysnuć inne teorie, mama podjeżdżała już pod budynek szkoły.
- Dzięki mamo. Do zobaczenia wieczorem. - odparłam i nie czekając na odpowiedź wysiadłam z samochodu. Wdepnęłam w kałużę i dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że nie mam kapci nie zmianę. Trudno, jakoś to przeżyję. Pomaszerowałam dalej wytarłam starannie buty i przemknęłam niepostrzeżenie przed panią sprzątaczką. Odwiesiłam rzeczy w szatni i udałam się pod klasę, przed którą czekała na mnie Luiza. Kiedy ją zobaczyłam... Kurcze, czy ona zawsze musi tak świetnie wyglądać? Zaśmiałam się.
- Cześć Lu. - przywitałam czarnowłosą piękność buziakiem w policzek. W czarnych legginsach i prostej czerwonej tunice z materiału, który uwielbiałam, wyglądała zjawiskowo. Niby zwykły strój, a ona i tak zawsze wygląda świetnie.
- O hej.Co tam? - uśmiech na jej twarzy był naprawdę przyjemną rzeczą. Lubiłam kiedy się uśmiechała.
- Chłodno i deszczowo. - powiedziałam z uśmiechem, naciągając na dłonie rękawy. - Co za piękne widoki podziwiasz?
- Nie wiem czy można zaliczyć to do pięknych widoków, ale podpatruję sobie Dianę u boku Michała... - obie spojrzałyśmy w tym samym kierunku. Blondynka kleiła się do niego, podczas jego rozmowy z kumplem. W sumie to chyba normalne. W końcu to Diana - mój wróg numer jeden - no i są parą. - Kurcze, nie rozumiem! - Luiza wykrzyknęła, odwracając twarz w moją stronę. - Miał ciebie i zostawił cię dla niej, a teraz pomimo, że są razem już prawie rok, to on i tak ogląda się za tobą.
- Że co? - myślałam, że się przewrócę. Co ona znowu wygaduje?
- Cicho! On tu idzie! - uciszyła mnie.
- Cześć dziewczyny. - Michał podszedł do nas z szerokim uśmiechem na twarzy. - Okropną pogodę mamy za oknem, prawda?
- Będziesz rozmawiał z nami o pogodzie? - zakpiłam, krzyżując dłonie na piersi. Pomimo, że nadal coś do niego czułam, to jednak lubiłam go krytykować i kierować w jego stronę sarkastyczne odpowiedzi.
- Uważam, że każdy temat jest dobry do rozmowy. - uśmiechnął się jeszcze szerzej, niż przypuszczałam, że w ogóle może.
- A gdzie zgubiłeś swoją dziewczynę? - nim zdążyłam skończyć to zdanie, blondynka już wiła się przy nim, wyraźnie próbując zrobić mi na złość. Nie wiedziała jednak, że jej się to nie uda. Poprawiłam torbę na ramieniu i  zerknęłam na zegarek. - Zmywam się pod klasę, zaraz dzwonek. Do zobaczenia na następnej przerwie Lu. - pogładziłam ją po ramieniu i z uśmiechem od nich odeszłam.
- Dokończymy to później! Nie odpuszczę ci! - usłyszałam za sobą śmiejący się głos Michała. Podniosłam w odpowiedzi rękę i stanęłam pod klasą. Przywitałam się z Arturem i zaraz po dzwonku weszliśmy do klasy. Usiadłam w swojej ławce i starałam się w sobie zebrać, aby jak najlepiej przetrwać te 45 minut... Wraz z dzwonkiem, zadowolona, że tak szybko skończyliśmy opuściłam salę. Odnalazłam czekającą na mnie Luizę w towarzystwie Magdy i razem ruszyłyśmy na dół. Dziewczyny zawzięcie o czymś rozmawiały. a ja spokojnie idąc obok nich, przysłuchiwałam się im. Schodząc po schodach, zauważyłam przy drzwiach prowadzących do wyjścia ze szkoły, cztery zakapturzone postacie ze spuszczonymi głowami. Zdziwiła mnie ich obecność, zważywszy na to, że kompletnie nie wiedziałam kim są. Przechodząc obok nich, przyjrzałam im się przez chwilę. Może to jacyś nowi ochroniarze? Wzruszyłam ramionami i ze spokojem ich minęłam, skręcając w korytarz po lewej stronie. Po chwili dobiegło moich uszu ciche, a raczej głośne, ponieważ je usłyszałam: 'Pssst''. Obróciłam się i zobaczyłam jak jeden z grupy, na migi karze mi do nich podejść. Ciekawość wzięła górę. Spojrzałam na dziewczyny, które mocno zajęte sobą, nawet nie zauważyły, że od nich odeszłam. Z lekko przyspieszonym biciem serca, skierowałam się w ich stronę. Kiedy byłam wystarczająco blisko, aby w razie możliwości rozpoznać ich twarze, jedna z postaci zaczęła powoli unosić głowę. Zaraz, zaraz... Kojarzę...
- Max? - z mojego gardła wydał się donośny dźwięk zaskoczenia.
______________________________________________
Wiem, szaleję, ale specjalnie olałam naukę, żeby dodać rozdział specjalnie dla anonimków. :) Chyba mieli rację, długo nie było The Wanted, ale jak widać właśnie się pojawili. :) Przykro mi, że kazałam tak długo czekać, ale przecież nie da się urodzić dziecka, bez wcześniejszego stosunku płciowego... Wiem, głupie porównanie. xd Ale sensowne! :D A co do tych świąt... nie, nie zapomniałam. Nie wiem, jak u innych, ale u mnie w szkole chodzimy chyba cały tydzień, aż do piątku. Ale przepraszam, że tak się wysłowiłam.. :<

Dziękuję wszystkim za wszystko, za ciepłe komentarze ( i szczere :D), dużą ilość obserwatorów i... boziu... ponad 50000 wyświetleń! Jejku, dziękuję! Popłakałam się... Nie zasługuję na to ani na Was, a mimo to jesteście ze mną... ;* Jejku, jak ja Was kocham! :* Dziękuję, tak bardzo Wam wszystkim dziękuję! :**

A na ten czas... Życzę Wam dobrej i spokojnej nocy kochani. :*

Wasza Dreamer.♥