Rozdział 77.

Reszta również uniosła swoje głowy, ukazując mi swoje uśmiechnięte oblicza. Poczułam rozlewającą się po moim ciele od czubka głowy, aż po koniuszki palców u stóp falę radości. Uśmiechnęłam się najszerzej jak potrafiłam. Byłam tak szczęśliwa, że nie wiedziałam, co mam zrobić.
- Chłopcy! - krzyknęłam i zaczęłam ich mocno przytulać i całować po policzkach, bojąc się, że to tylko sen i zaraz się obudzę, ponownie ich tracąc. Nie. To nie jest sen, pomyślałam jeszcze mocniej szczęśliwa. - Co wy tutaj robicie? - zapytałam po angielsku.
- Przyjechaliśmy cię odwiedzić! Tada! - odparł Tom i wszyscy razem rozłożyli ręce udając, że mi się prezentują, po czym zaczęli się śmiać. - A tak trochę bardziej rozwijając, to mamy sprawę do załatwienia. - uśmiechnął się.  Mało nie zachłysnęłam się powietrzem.
- Tom, mówisz po polsku? - zapytałam, tym razem w ojczystym języku. Byłam w szoku. Już drugi raz, w tak krótkim czasie. Jak tak dalej pójdzie, to zaraz wyląduje na oddziale ratunkowym.
- No oczywiście. - odparł z dumą Jay, również po Polsku. Zatkało mnie.
- Wszyscy mówicie po polsku? - w odpowiedzi pokiwali znacząco głowami - Ale jak? Dlaczego? - myślałam, że zaraz się przewrócę. Może to jednak sen? Uszczypnęłam się w ramię. Auuu, jednak nie.
- Nat... - zaczął radośnie Siva, ale Tom kopnął go w kostkę.
- Natarczywie staraliśmy się go uczyć, aby móc rozmawiać z tobą w twoim języku. - dokończył za niego mój braciszek, rozkładając ręce do uścisku, a reszta w tym czasie mu przytaknęła.
- Czemu ja wam nie wierzę... - mruknęłam pod nosem, śmiejąc się - O losie, jak się cieszę, że was widzę. Że tu jesteście. - ponownie zaczęłam ich tulić i całować. Oderwałam się od nich i znowu zaczęliśmy się śmiać. Zaraz... - Chłopcy, gdzie Nathan? - z uśmiechem, wymienili między sobą ukradkowe spojrzenia.
- Tak Ci do niego pilno? - zapytał Tom, krzyżując dłonie na piersi. Już otwierałam buzię, żeby mu odpowiedzieć, iż pytam tylko z ciekawości (dlaczego okłamuję samą siebie?), ale wyprzedził mnie z odpowiedzią Max.
- Musiał zaparkować samochód, zaraz przyjdzie. - odparł z uśmiechem.
- Przyjechaliście do Polski bez Kevin'a? Zaraz... To Nathan ma prawo jazdy?! - liczycie moje zawały? Bo ja się zatrzymałam na drugim. Byłam tak ogromnie zaskoczona, że moją szczękę można było zbierać z podłogi.
- Nie, Kevin'a zostawiliśmy w jakiejś kawiarni, miał straszną ochotę na kawę. - wytłumaczył mi Jay - A co do Nathan'a, to tak. Ma prawo jazdy, jakoś zdał i teraz będzie nas woził. - zaczął się śmiać Loczek.
- Widzisz Moniś, sporo się u nas zmieniło. A co u Ciebie się działo? - Tom chciał rozwinąć rozmowę, ale mu w tym przeszkodziłam.
- Braciszku, wybacz, pogadamy potem. Teraz chciałabym iść przywitać się z Nathan'em. - starałam się powiedzieć to delikatnie, ale nie mogłam zbyt starannie ukryć ekscytacji, na myśl o tym, że zaraz go zobaczę.
- Zostawiasz mnie dla tego palanta? - z udawaną skruchą pokiwałam głową - Dobra, tylko wróć do mnie potem. - roześmialiśmy się i już po raz nie wiem który, mocno ich przytuliłam. Odwróciłam się na pięcie i już miałam wyjść na zewnątrz, kiedy zatrzymał mnie głos Max'a.
- Monisia, możesz nam wskazać gabinet twojego dyrektora, zanim pójdziesz? - zapytał z szerokim uśmiechem, a reszta podobnie się wyszczerzyła, ukazując rząd lśniąco białych zębów.
- Po co macie iść do mojego dyrektora? - nabrałam podejrzeń.
- Musimy załatwić sobie legalny pobyt w twojej szkole. - odparł potulnie Siva. Uległam. Jego uśmiech potrafi zdziałać wszystko. Nie zastanawiając się długo wskazałam im, gdzie mają się udać, a sama ruszyłam na zewnątrz. Jeju, zaraz go zobaczę... Ponad  rok... Ponad rok tęsknoty za wspaniałą osobą. Moje ciało omiótł chłodny wiatr, który zawzięcie walczył z moimi włosami, doprowadzając je do opłakanego stanu. Na szczęście przestało padać. Nerwowo pocierając ramiona, spojrzałam przed siebie. Białe conversy... Czarne spodnie... Długi, rozpięty płaszcz w tym samym odcieniu... Biała koszulka z nadrukiem... Czerwone usta... Śmieszny nosek... Magiczne zielono-niebieskie oczy... Włosy utrzymane w seksownym nieładzie...
- Nathan! - wykrzyknęłam, kompletnie zapominając o targającym mną chłodzie i puściłam się biegiem po schodach. Chłopak oderwał wzrok od elementu, który przykuł jego uwagę i spojrzał w moją stronę. Widziałam jak jego twarz promienieje i wykrzywia się w coraz szerszym uśmiechu.Wpadłam mu w ramion. Nathan podniósł mnie, mocno do siebie przyciskając, a ja oplotłam go w pasie nogami. Zatoczył jedno kółeczko wokół własnej osi i wtulił twarz w moje włosy.
- Tak bardzo tęskniłam... - wyszeptałam, zaciskając dłonie na jego szyi. Oderwał się ode mnie na tyle, by móc swobodnie spojrzeć mi w oczy.
- Nawet nie wiesz jak bardzo ja tęskniłem. - spojrzał mi w oczy i zaczesał moje włosy do tyłu. Uśmiechnęłam się. Wtuliłam twarz w jego szyję, a on ucałował moją głowę.
- Muszę ci coś powiedzieć. - wyszeptałam, dokładając do głosu coś na kształt przygnębienia. Odsunęłam od niego twarz i popatrzyłam w jego śliczne oczy.
- Tak? W takim razie powiedz proszę. - uśmiechnął się i ucałował moje czoło.
- Nathan... Masz zajebiste perfumy. - śmiesznie poruszyłam brwiami i zaczęłam się śmiać. Chłopak spojrzał na mnie jak na... powiedzmy to sobie szczerze, spojrzał na mnie jak na  idiotkę.
- Wariatka! - roześmiał się. A nie mówiłam! Byłam blisko, idiotka i wariatka, to przecież synonimy. Ścisnął mnie tak mocno, że poczułam jak wbija we mnie swoje palce.
- Przestań! - wyszarpnęłam się, głośno się śmiejąc. Stanęłam na własnych nogach i próbowałam rozmasować bolące miejsca. - Dupek! - warknęłam przez zaciśnięte zęby.
- Wiedziałem, że ta miłość długo nie potrwa. Nareszcie wszystko wraca do normy. - zaśmiał się i wtulił się we mnie. Nie potrafiłam odmówić. Przecież nawet nie byłam na niego zła. Odwzajemniłam uścisk. Gałęźmi drzew poruszył silny wiatr. Nie ominął również mnie, przez co lekko się zatrzęsłam.
- Chodź do środka. - Nathan bez słowa zdjął z siebie swój płaszcz i okrył nim moje ramiona.
- Zgłupiałeś do reszty? Nathan! Jesteś w bluzce z krótkim rękawem! Pomijając, że w mojej ulubionej... - spojrzałam z uśmiechem na twarz misia z koszulki 'Game Over' - To mimo wszystko bierz ten płaszcz!
- Ale Monia... - zaczął, ale nie dałam mu dokończyć. Wcisnęłam mu w ręce jego płaszcz i dygocząc pobiegłam do szkoły. Weszłam do środka i zerkając przez szybę widziałam jak kiwa głową, zarzuca na siebie okrycie i idzie w moją stronę. Kiedy tak na niego patrzyłam zachciało mi się śmiać.
- Mówiłem, że wariatka... - odparł wchodząc do środka. Spojrzeliśmy na siebie dziwnie, po czym oboje zaczęliśmy się śmiać. I właśnie w tej chwili rozległ się przerażający dźwięk.
- Muszę iść na lekcje. - ze smutkiem spojrzałam na korytarz, a potem na zatroskaną twarz Nathan'a. - Chodź, odstawię cię pod gabinet dyrektora. - wzięłam go za rękę i razem ruszyliśmy w stronę drzwi, ozdobionych złotą tabliczką.
- To do zobaczenia później. - przytulił mnie mocno i z uśmiechem rozstaliśmy się. On znikł za drzwiami gabinetu, a ja co? A ja jeśli się nie pospieszę, to zaliczę kolejne spóźnienie w tym miesiącu. Niech to szlag!
_____________________________
Wyszedł beznadziejny, o losie, po prostu masakra...  :( Ale przynajmniej tajemnica 'zniknięcia' jednego z członków rozwiązana :)

Chciałam serdecznie powitać na blogu nowych czytelników:  Anonima Olę, TW MY♥, love nathjaytomaxsiv, shine star, oraz dwa Anonimki bez podpisu - dziękuje Wam za wszystko, za odwiedziny  i ciepłe słowa, to naprawdę bardzo miłe, cieszy mnie, że przybywa osób, które w jakimś stopniu doceniają moją prace. Dziękuję za zawitanie u mnie. Liczę, że jeszcze się zobaczymy. ♥

Rozdział dedykowany nowym czytelnikom oraz Cioci Kindze, która miała złe przeczucie. ♥

A wszystkim odwiedzającym mnie życzę udanego, niedzielnego popołudnia oraz całego przyszłego tygodnia. :**

Wasza Dreamer.♥