Rozdział 78.

Unormowałam oddech. Zapukałam lekko i pociągnęłam za klamkę.
- Dzień dobry, prze... - wydeklamowałam na jednym wdechu, momentalnie przerywając.
W drzwiach, na wprost mnie, stała Diana i jedna z jej psiapsiółek - Klaudia, a za nimi reszta klasy, niekoniecznie patrząca w moją stronę. Uff...
- Lepiej późno niż wcale. - parsknęła ta pierwsza, krzyżując ręce na piersi. Popatrzyła na mnie z wyższością. - Niższe sfery zawsze się spóźniają. - Klaudia oraz dwie pozostałe z paczki, które wyłoniły się zza niej - Dominika i Patrycja - zaczęły chichotać. Wzięłam głęboki oddech.
- Dziewczynki, kto to? - usłyszałam głos pani od matmy, dobiegający z pośród tłumu.
- To Monika. - odparł... Nawet nie jestem w stanie powiedzieć, kto.
- Spóźnialska. - dodała Diana głosem słyszalnym tylko dla niej i jej przyjaciółek. - Co ty w ogóle na sobie masz? Ta bluza... Widzę zakupy w second hand'ie się udały. Nie wiesz czy mieli też wersję damską? - trzy naśladowczynie ''guru'' zaczęły się śmiać jak opętane - żeby jeszcze można było nazwać to coś dochodzące z ich gardła śmiechem... to był istny skrzek! - a panna ''Zejdź mi z drogi, bo jestem najpiękniejsza, a mój chłopak jest napastnikiem w szkolnej drużynie piłkarskiej '' nadal patrzyła na mnie z wyższością. Chyba nawet nie zamierzała przestać... Wewnątrz byłam wściekła jak bomba atomowa, której pozostały sekundy do eksplodowania, ale postanowiłam się uspokoić. Przecież nie dam jej takiej satysfakcji, więc stałam niewzruszona, spoglądając na czubki butów. A chichotki nadal nie przestawały się śmiać... No co za..!
- Diana! - usłyszałam donośny głos - Zostaw ją w spokoju. Powiem wszystko Michałowi i będziesz miała kłopoty. - to był Artur. Tak, Artur. Tylko on mógł mnie bronić przed Dianą. Grożąc Michałem? O matko...

- Michał ci nie uwierzy. Kocha mnie i nie dopuści do siebie takich bredni. Dla niego jestem miła, słodka,  troskliwa i urocza.Takie zachowanie do mnie nie pasuje. Więc daruj sobie skargi niewyedukowany idioto, bo się z tobą policzę. - odparła sarkastycznie. Jeju... Pożałowałam Michała. Trafił na taką podłą dziewczynę, ale swoją drogą...
- Jeszcze zobaczymy, ty wyfiokowana laluniu! - Artur odciągnął mnie na bok. Kątem oka widziałam, że  Diana oraz jej przyjaciółki, wściekłe szepczą coś między sobą. - Nic ci nie jest? Zrobiły ci coś? - i zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, przytulił mnie. Także go objęłam.
- Jeśli uważasz, że psychiczne maltretowanie mnie oraz wyzywanie mojej bluzy, to jakaś rana, to powinnam już dawno zostać odwieziona do szpitala.- Artur zaśmiał się w moje ramię, po czym oderwał się ode mnie.
- Ta pusta blondynka nie ma racji. Przecież wiesz, że świetnie wyglądasz, a twoje ciało w tej bluzie prezentuje się doskonale. - pociągnął za troczek przy szyi i uśmiechnął się. - Podkreśla twoje atuty.
- Raczej nie będę pytała, dlaczego tak twierdzisz... - byłam pewna, że właśnie się czerwienię. Taka głupota, a ja na nią reaguję rumieńcem. W tym momencie pani wyszła z klasy i oboje do niej podeszliśmy. Apel. Ucieszyłam się. W tak ponury dzień nie miałam ochoty na wysiłek intelektualny, jeszcze by mi się mózg przegrzał, i co wtedy? Zdecydowanie musiałam się oszczędzać i zbierać siły na szaleństwo z chłopakami. Mam nadzieję, że nie przyjechali na jeden dzień... Cała szkoła zebrała się w auli. Oho, szykuje się grubsza afera. Co tym razem? Ktoś rozwalił kran? Złamali deskę klozetową? A może ktoś pokwapił się do namalowania graffiti na wschodniej ścianie budynku? Wzruszyłam ramionami i niespostrzeżenie przemknęłam do Luizy. Razem z panią od polskiego, stały trzymając w dłoniach aparaty.
- Dzień dobry. - przywitałam się, a do Luizy szeroko uśmiechnęłam. Było pewne, że ktoś musiał robić na apelu zdjęcia, a tym kimś była Luiza. Mogłam jej poasystować i przy okazji nie stać jak kołek w jednym miejscu.
- Dzień dobry, dzień dobry. Masz Monisia aparat, ja dziewczynki już lecę. - wcisnęła mi w ręce urządzenie i gdzieś pobiegła. Szalona kobieta... Zaskoczona i z pytającym wzrokiem, spojrzałam na Luizę.

- Dzisiaj robisz zdjęcia ze mną, kocie. - zaśmiała się - Przejdę na drugą stronę sali. - kiwnęłam jej głową. Apel się rozpoczął. Na środek wyszedł oczywiście dyrektor i zaczął przemawiać. Cyknęłam fotkę. Bla, bla, bla... Kolejna fotka. Bla, bla, bla... I jeszcze jedna. Jak można łatwo zgadnąć nie interesowały mnie informacje ze szkoły. Apel to fajna sprawa tylko z jednego powodu. Mija lekcja. Westchnęłam i strzeliłam kolejne zdjęcie.
- ... A teraz czas na rozstrzygnięcie konkursu, który był ogłoszony pod koniec czerwca, zeszłego roku szkolnego... - dopiero w tym momencie mój duch powrócił do mojego ciała. Te słowa jako jedyne  mnie zainteresowały, więc skupiłam całą uwagę na tym, co w tej chwili mówił do nas dyrektor. - To może najpierw zaproszę na scenę naszych specjalnych gości. - z głośników poleciało doskonale mi znane Glad You Came, a na scenę wkroczyło pięciu idiotów. The Wanted. Kilka zebranych osób pisnęło, a nawet krzyknęło. Zaskoczona spojrzałam na Luizę, która podzielała mój wyraz twarzy, by za chwilę spojrzeć na reakcję zebranych. Wszyscy szeptali coś między sobą. W tłumie odnalazłam Dianę. O nie... To nie może być prawda... Diana stała z wybałuszonymi oczami i szeroko otwartymi ustami. Tylko mi nie mówcie, że mój wróg lubi zespół The Wanted!
___________________________
Witajcie moi ukochani :) Z jednej strony cieszę się, że dodaję ten rozdział, bo bardzo długo nic nie było, dlatego też ja tylko odliczam dni do wakacji, bo będę miała więcej czasu na wszystko to, co lubię, czyli pisanie, czytanie i komentowanie, a z drugiej strony czuję się źle, ponieważ zawiodłam sporo osób i dla tego powodu rozdziału nie powinno być, ponieważ jeszcze nie wykonałam zadośćuczynienia. :( Bardzo Was za to przepraszam. :(

Jak widać Nathan nie będzie chodził z Moniką do szkoły, ale muszę przyznać fajny pomysł i go na pewno wykorzystam. ;] Hah, ja też tęskniłam za Tom'em i to bardzo, bardzo mocno, to chyba moja ulubiona postać! :D Nie! Nie powiedziałam, że Monthan istnieje! :P Tsaaa, też współczuję, że Nathan ma prawo jazdy, ale cóż... Życie... Life is brutal xd

Alice In Wonderland - Twój komentarz mnie rozbawił! :D Tylko dobre te książki kup! :P Nie wiem jakich perfum on używa, ale co do tego, że męskie są ładne to się zgadzam. ;3

A jeden anonimek w komentarzu napisał mi takie zdanie: '' chlopcy w Polsce - nieosiagalne marzenie, a jednak dzieki Tobie stalo sie jakos realniejsze ;)'' - drogi anonimku nawet nie wiesz jak miło mi się zrobiło kiedy to przeczytałam. :) Małe, a cieszy. :) Bardzo Ci za to dziekuję. :*

Chciałam powitać na blogu nowych czytelników: Smile.♥, Kama Kiersnowska, Marta, Hiroyuki., Mayen:*, TrebleClef i Nika_TW♥ - kochani dziękuję za poświęcony czas, miłe komentarze i wyrażenie, mam nadzieję, szczerej opinii, która jest dla mnie bardzo ważna. :) Miło mi będzie, jeśli ze mną zostaniecie i jeszcze raz serdecznie dziękuję. :*

A wszystkim komentatorom padam do stóp i serdecznie dziękuję za motywację, której dodajecie mi z każdym wypowiedzianym słowem, postawionym znakiem interpunkcyjnym czy emotką. Nawet nie wiecie, jakie to miłe, kiedy ktoś uważający się za kompletne zero (tak mniej więcej powiedziała mi pewna osoba, ja w to nie wierzę, ale okej. xd) otrzymuje takie ciepłe słowa od osób, których może zbyt dobrze nie zna, ale śmiało może nazwać swoją rodziną. Nie zamieniłabym Was na nikogo. Serdecznie Wam za wszystko dziękuję.♥

A wszystkim wspaniałym osóbkom życzę spokojnej nocy, szczęśliwego tygodnia oraz udanych i nietrudnych popraw ocen, a w efekcie satysfakcjonujących wyników w nauce. Kocham Was i jeszcze raz bardzo dziękuję.  :*

P.S. Anonimki moje kochane, jeśli nie sprawi Wam to kłopotu, to wybierzcie sobie jakieś nicki i podpisujcie się nimi pod komentarzami, bo nie wiem jak się do Was zwracać, aby moje wiadomości trafiały do poszczególnych osób. Byłabym za to wdzięczna. :)

Wasza Dreamer.♥