Rozdział.79

O mały włos, a upuściłabym na ziemię aparat. To nie może być prawda. Wszyscy, ale nie ona!
- Hi! We are The Wanted! – przemówili chłopcy. Wszyscy zaczęli głośno – bardzo głośno! – klaskać, a ja dopiero teraz ocknęłam się i wróciłam do żywych. Zdecydowałam, że warto uwiecznić tę chwilę, więc nadal w stanie zaskoczenia, strzeliłam zdjęcie. Oczywiście Nathan zapozował, pokazując Peace. Zaśmiałam się.
- Ale nie martwcie się, mówimy także po Polsku! – krzyknął Tom, a salę zakrył pisk dochodzący z gardeł uczniów. Z takim głosem śmiało mogli by śpiewać death metalowe piosenki...
- Tak, tak. – zaśmiał się dyrektor, jednocześnie zabierając chłopakom głos. - A wracając do sedna sprawy... Nasi wspaniali goście są częścią konkursu. Jak wiadomo był on zorganizowany na terenie całej Polski, ale złożyło się tak, że dwie pary, właśnie z naszej szkoły zostały wyróżnione najbardziej. - wszyscy zebrani wstrzymali oddech... Dwie pary... Z naszej szkoły... Wyróżnione... Koniec świata... - Ale, ale... Nie myślcie sobie, że obie pary wygrywają. Wyznaczenie zwycięzcy było ogromnym wyzwaniem. Dlatego też jury, przyznało szkole prawo głosu i jednocześnie, ostatecznej decyzji. Wraz z gronem pedagogicznym i naszymi gośćmi, wspólnie podjęliśmy decyzję, która zapadła ściśle anonimowo. Zanim jednak ją przedstawimy, poznacie naszych laureatów. - kolejny, wciągnięty haust powietrza. - Pierwsza para to autorzy projektu: „Wszystko to, co kocham – moje małe, wielkie życie!''. Prosimy do nas! - rozległy się wielkie owacje, a na scenę wkroczyła z wymalowaną na twarzy triumfalną miną, dumna jak paw Diana, u boku której szła jedna z jej paczki - Klaudia. Znieruchomiałam. One. Wyróżnione. Za jakie grzechy? - A druga para to autorki projektu: '' Zakochać się w nieznanym.'' - Zamarłam. Luiza i ja byłyśmy poproszone na scenę. Nasz projekt został wybrany. Zbladłam. Spojrzałam na chłopaków, na dyrektora, na wicedyrektor, na Luizę, na chłopaków i znowu na Luizę. Chyba czekałam, aż ktoś krzyknie: ,,Ha ha ha! To tylko żart!''. Ale to się nie działo! Rozległy się brawa, a ja z nogami jak z waty i trzęsącymi się dłońmi, powędrowałam na scenę i stanęłam obok Luizy. Boże... Mówiłam, że ten projekt to  głupi pomysł! Ostatni raz czułam się na tak na egzaminie w klasie trzeciej, chociaż... Wydaje mi się, że ostatnia wizyta u dentysty była bardziej stresująca... Och, nieważne! - Decyzja do podjęcia była bardzo trudna – zaczął dyrektor – ale na szczęście zgodnie stwierdziliśmy, że na wygraną zasługują, stojące tutaj... - chwila napięcia... Jak my wszyscy je kochamy... Z jednej strony chciałam wygrać, a z drugiej nie i czym prędzej stąd uciec. - Luiza i Monika! Gratulujemy! - po raz kolejny już raz usłyszałam głośne brawa, a z oczu pociekły mi łzy. Wygrałyśmy? Naprawdę wygrałyśmy? O boże! Wygrałyśmy! Spojrzałam na równie wstrząśniętą Luizę. Zaczęłyśmy się cieszyć, mocno przytulając, a brawa nie ustępowały! Nadal w euforii, podeszłyśmy do dyrektora, który z uśmiechem wręczył nam dyplom – Za kreatywność, pomysłowość i fantastyczne wykonanie!  A główną nagrodą w konkursie jest spędzenie sześciu miesięcy ze sławnym boysband'em oraz dokumentowanie ich ciężkiej pracy! Brawa! - uśmiechałam się najszerzej jak mogłam. Pierwszy raz coś wygrałam. Myślałam, że zaraz się rozpłaczę. Dyrektor uścisnął nam dłonie, po nim pani wicedyrektor i chłopaki... Najpierw Jay, potem Tom... Zaraz, zaraz...  Loading, loading Monia... Co mówił dyrektor?... Boże! Jaka ja jestem głupia! Dopiero ściskając dłoń Tom'a, który uśmiechał się do mnie jakby zobaczył co najmniej Kelsey, zdałam sobie sprawę z najważniejszej rzeczy. Spiorunowałam tych idiotów groźnym spojrzeniem, mając ochotę w ogóle się do nich nie odezwać. Z uśmiechem zapozowałam do jednego zdjęcia, które zrobiła pani od polskiego, zabierając ode mnie aparat i po dłuższej chwili wszyscy zaczęli opuszczać aulę.
- Monika nie cieszysz się? - zaczepiła mnie Luiza, widząc wyraźnie moją złą minę.
- Nie! - warknęłam, krzyżując ręce na piersi. Chyba trochę za ostro ją potraktowałam, przecież ona nic nie zrobiła...
- Czemu? - ni z gruszki ni z pietruszki cała piątka znalazła się tuż za mną. Byli zaskoczeni.
- Wy się jeszcze pytacie czemu?! - chyba para szła mi już uszami... Dzióbnęłam Tom'a w klatkę piersiową. - Mam się cieszyć z nagrody, która była ustawiona?! Na głowę nie upadłam! Przecież to jasne, że wszystko było ukartowane! Zorganizowaliście ten konkurs, ponieważ mieliście pewność, że wezmę w nim udział, potem przyjechaliście, doprowadziliście do tego, żebyśmy go wygrały, a wszystko po to, żeby spędzić ze mną trochę czasu! - wiem, że sobie pochlebiłam teraz no, ale cóż... - Mam gdzieś taką wygraną!
- Ale Monika...
- Zamknij się Tom! Nie ma żadnego ale! Cała praca poszła na marne! Czy ja nigdy nie mogę czegoś uczciwie wygrać?! - dyszałam ze złości i zdartego gardła. Jeszcze nigdy nie byłam tak wściekła. Chłopaki spojrzeli po sobie jeszcze bardziej zdziwieni niż chwilę wcześniej. Machnęłam tylko ręką i ruszyłam w kierunku sali. Do dzwonka było jeszcze... Poczułam jak się unoszę  i szybko poruszam. Latam? Żyję?!
- Loczek, debilu postaw mnie, bo zrobię ci krzywdę obcasem! - tłukłam go pięścią w ramię, przez które byłam przerzucona.
- Masz trampki mądralo. - połaskotał mnie w biodro, śmiejąc się.
- Fakt... Ale i tak zrobię ci krzywdę. Gdzie mnie w ogóle niesiesz?
- Udowodnimy ci – przemówił Max – że to co powiedziałaś nie jest prawdą. - uśmiechnął się. Spojrzałam na resztę.
- Siva, skarbie... Możesz się do mnie nie uśmiechać? Masz tak uroczy uśmiech, że nie jestem w stanie niczego odmówić. - chłopaki chrząknęli tylko i zaczęli się śmiać – Boże... Mam przechlapane  u Naree. Tylko nic jej nie mówcie idioci, okej?
- Zobaczymy. - parsknął Jay, po czym klepnął mnie w tyłek – A to za idiotów. - oszołomiona kopnęłam go kolanem w pierś.
- A to za zobaczymy. - pociągnęłam go za ucho i próbowałam połaskotać –  No i Loczek nie pozwalaj sobie, bo cię zwiążę i wyrzucę przy autostradzie.
- To i tak lepsze niż las... - mruknął Tom.
- Słyszałam to!
- A mówiłem? Mówiłem kupić jej kaftan? - ciągnął dalej – Były w promocyjnej cenie, a ta  dziewczyna nas wykończy... - spojrzałam na niego z wielkim zdziwieniem.
- Tom... po jakiego grzyba sprawdzałeś ceny kaftanów? - zapewne moja lewa brew uniosła się do samego nieba.
- Bo wiedziałem, że jadę do mojej kochanej siostrzyczki. - powiedział dziecinnym głosem, gładząc mnie po policzku.
- Tak? Ojoooooj... - udałam głos podobny do jego i zrobiłam dokładnie to co on. Wydurnialiśmy się jeszcze przez chwilę, a raczej póki nie doszliśmy do gabinetu – Bogu dzięki! - pani wicedyrektor. Oni zamiast postawić mnie przed drzwiami, wnieśli mnie do środka. Wyszłam na debilkę... Znowu w tej szkole... Muszę się przenieść. W środku wszystko się wyjaśniło. Chłopaki mieli rację... Nic nie było ustawione... Kurna, wszystko zniosę, ale nie przegraną z Tom'em!  Niech to szlag! Opuściliśmy pomieszczenie i mój kochany braciszek z szerokim uśmeichem szykował się do przemówienia, gdy zabrzmiał dzwonek. Kilka(naście) dziewczyn, które wybiegły na korytarz, rzuciło się w ich stronę, prosząc o autograf albo o króką rozmowę. Wow... Nie wiedziałam, że oni mają w mojej szkole fanów... A raczej fanki... Odsunęłam się na bok. Musiałam napisać do mamy sms-a, że wrócę troszkę później – miałam w planach wyskoczenie gdzieś z tymi debilami. Dotknęłam kieszeni. Nie ma... Torba! Telefon jest w torbie! A gdzie jest moja torba? Pod klasą! Co za ofiara... Zrobiłam krok do przodu i momentalnie zamarłam. Klasa... Diana... Konkurs... Mam przechlapane i to o wiele gorzej niż u Tom'a i Naree razem wziętych!
_______________________________________
Przepraszam i dziękuję...

Wasza Dreamer.♥