Rozdział 83.

- No dobrze, rozumiem. Dzięki. - spuściłam głowę i tak po prostu wyszłam z kuchni. No, bo co innego mogłam zrobić? Nic. Będziemy musiały oddać nagrodę. Do oczu cisnęły mi się łzy. To Diana spędzi z chłopakami sześć miesięcy. To Diana będzie z nimi imprezować. To Diana będzie śmiała się z ich żartów. To Diana będzie wspierała ich w trudnych chwilach. To Diana będzie przy Sykes'ie, a nie ja! Zaraz... Stop. O tym bałwanie nie myślimy. Pociągnęłam nosem i ruszyłam w stronę samochodu chłopaków. Jestem ciekawa jak oni to przyjmą. Boże... Przecież Tom mnie zabije...
- I jak? - aż podskoczyłam.
- Tom, nie strasz ludzi. - uspokoiłam się – No, jak no... Nie mogę... - wbiłam swój wzrok w ziemię. Było mi smutno, tak strasznie mi na tym zależało. - Chłopcy jedźcie już do hotelu. Na dzisiaj wystarczy wrażeń, robi się późno. Dobranoc. - uśmiechnęłam się lekko, zabierając torbę z bagażnika i poszłam do domu. Chciałam się jeszcze odwrócić, żeby im pomachać, ale nie potrafiłam. Przymknęłam oczy, powstrzymując łzy i zaraz po zatrzaśnięciu drzwi, ruszyłam prosto do pokoju. Odłożyłam torbę na bok, zapaliłam lampkę na biurku i tak po prostu opadłam na łóżko. Nie miałam na nic siły, a zegarek wskazywał dopiero 18:50. Zakryłam twarz w dłoniach. Nic mi się w życiu nie udaje, a zwłaszcza rzeczy ważne. Pomyślałam, że długa kąpiel dobrze mi zrobi. Wzięłam swoje rzeczy i już miałam wyjść, kiedy usłyszałam na dole dźwięki rozmowy. Tata? Zostawiłam wszystko na łóżku i zeszłam na schody. To wcale nie był tata, to byli chłopaki z The Wanted!
- Dobry wieczór. - przywitali się.
- Dobry wieczór. - moja mama nie kryła zaskoczenia – Panowie pewnie do mojej córki? Już wołam.
- Nie, nie. - zaczął Max – My do pani. Chcieliśmy porozmawiać o pani córce. - o nie. W tym momencie musiałam zainterweniować, zanim zrobią coś głupiego.
- Co wy tutaj robicie? - podeszłam do nich przestraszona, łapiąc się pod boki. Chłopcy spojrzeli na mnie lekko się uśmiechając, po czym przenieśli wzrok na moją mamę.
- Mogę zająć pani chwilę? - Tom był nadzwyczaj miły i kulturalny. To do niego nie podobne. Zachowywał się w taki sposób tylko wtedy, gdy... W zasadzie to jeszcze nigdy go takiego nie widziałam.
- Tylko pan? - Tommy kiwnął głową – No dobrze, zapraszam za mną. Moniś, ugościsz resztę? - poprosiła mama. Myślałam, że będzie zła i pomyśli, że napuściłam na nią chłopaków, ale tak nie było.
- Jasne. - uśmiechnęłam się do niej słabo i pierwsza ruszyłam do kuchni. Zabrałam karton z sokiem, paczkę ciastek z szafki i zostawiając Tom'a z moją mamą na osobności, zgarnęłam resztę z holu i poszliśmy do salonu.
- Co wam odbiło? - postawiłam wcześniej wyjęte szklanki na stolik i nalałam w nie soku – Przecież wiecie, że to nie wypali. Moja mama jest uparta, nie zmieni zdania. - rozerwałam folię od ciastek, które postawiłam na samym środku i opadłam na kanapę, przykładając do głowy poduszkę.
- Nie bądź złej myśli, może akurat teraz odpuści. - Max położył dłoń na moim kolanie, a Siva objął mnie ramieniem.
- Chłopcy, naprawdę doceniam wasz gest i to, że tak wam na mnie zależy – ledwie powstrzymywałam się od płaczu mówiąc to – ale to nie wyjdzie. - wtuliłam się w See'va, który mnie uspokajał, czując mój nadchodzący płacz. Jest cudowny, Naree ma niezłego farta.
- Nie przejmuj się, przecież...
- Ty się bałwan zamknij, dzieci, ryby i stworzenia białe nie mają głosu. - warknęłam, odsuwając od siebie poduszkę. Nie miałam ochoty go słuchać, byłam na niego wściekła. To chyba logiczne, a raczej widoczne, no nie?
- Okej, to może dla rozluźnienia pooglądamy telewizję. - odezwał się Jay – Monia, gdzie masz pilota?
- Sprawdź na komodzie. - uśmiechnęłam się do Loczka. Włączył pierwszy lepszy kanał. Jakaś bajka Zaraz...
- Jay, proszę nie wyłączaj! - pisnęłam. Obrócił twarz w moją stronę. - Nigdy nie oglądałeś ''Jak wytresować smoka'' ? - pokręcił głową. Zrobiłam wielkie oczy. - No to musisz obejrzeć ze względu na to, że jest to piękna i wzruszająca oraz jedna z moich ulubionych bajka, a smoki są bardzo podobne do jaszczurek. - dostałam słowotoku na sam koniec szczerząc się. Chłopak zaśmiał się i zajął wolne miejsce obok mnie, opierając głowę o moje ramię. Wtuliłam się bardziej w Seev'a i zagłębiliśmy się w historię Czkawki. Z kuchni dobiegł nas śmiech. Tom rozbawił moją mamę? Mam się cieszyć? Uda się?
- Monia, spokojnie... - Mulat gładził mnie po głowie.
- Staram się... - szepnęłam Tak naprawdę nie wiedziałam jak mam się zachować. To wszystko... Robiłam sobie złudne nadzieje, chociaż nie powinnam.
- Już. - usłyszeliśmy za sobą. Obróciłam swoją głowę. Mama i Tom skończyli rozmowę. Szybko się poderwaliśmy, stając przed nimi. Spojrzałam wymownie na Tom'a. Miałam nikłe szanse...
- Nie udało się. - odparł posępnie Tom. ...że się udało. Spuściłam głowę. Próbowałam powstrzymać łzy.
- Możemy spróbować jeszcze raz? - zapytał Max – Proszę.
- Max... - szepnęłam.
- Cicho. To jak? Pozwoli mi pani? - mama z uśmiechem pokiwała głową. - Dziękuję. Seev chodź. - Kaneswaran pogłaskał mnie po ramieniu i razem z George'em i moją mamą udali się do kuchni. Reszta wróciła na kanapę. Tom był załamany swoją porażką. Usiadłam mu na kolanach i mocno przytuliłam.
- Misiu, próbowałeś, doceniam to. - uśmiechnęłam się do niego pocieszająco. Czy oni wszyscy muszą się tak ślicznie uśmiechać? Poczułam, że po policzku Tom'a spłynęła mała, pojedyncza łza... - Braciszku... - otarłam ją kciukiem.
- Widziałem w twoich oczach ten blask, pragnąłem go ocalić. Ja naprawdę chciałem, żeby twoja mama się zgodziła, żebyś znowu z nami zamieszkała, żeby było tak jak rok temu...  - mówił.
- Tom, to co mówisz jest piękne. Jak dorosnę, to z tobą zamieszkam. - zaśmialiśmy się cicho. Mam cudownego brata prawda? Kocham Tom'a. - Kocham cię Tom, Kelsey musi jakoś to znieść. - znowu zaczęliśmy się śmiać. Objęci lekko się kołysaliśmy. Na wspomnienie tamtego miesiąca z nimi i tego, że to już się nie powtórzy, po moich policzkach zaczęły spływać łzy.
- Mała, nie płacz. - pocałował mnie w czoło. Max często to robił. Jay przysunął się do nas i mocno przytulił. Jeszcze nigdy nie czułam z nimi takiej więzi, nie wiedziałam, że tyle dla nich znaczę... Spojrzałam w stronę kuchni. Zobaczyłam mamę, Seev'a i Max'a, stojących w progu salonu. Zeszłam powoli z kolan Tom'a. Tym razem nie robiłam sobie żadnej nadziei. Podeszliśmy do nich. Deja vu... Popatrzyłam po ich twarzach. Byli smutni i przygnębieni. Mama westchnęła.
- To gdzie mam podpisać tę zgodę? - powiedziała po chwili, a jej twarz rozjaśnił szczery uśmiech.

________________________________
Nie smutać, bo nie ma po co :D I dziękuję Wam za wszystko, za Wasze słowa, za to, że po prostu jesteście.♥

JustineAnn_x - Dziękuję, to naprawdę miłe. :)

Dedykuję ten ostatni w lipcu rozdział wszystkim, którzy ze mną są, a w szczególności wyżej wymienionej JustineAnn_x, cioci/siostrze Kindze (ach te nasze koligacje rodzinne na tt ^^) i Żance. Kocham Was wszystkich tak bardzo, że aż płaczę jak  to piszę, jak czytam Wasze komentarze i nawet podczas pisania tego rozdziału płakałam. Dziękuję Wam. ♥

Miłej nocy kochani. ♥

Wasza Dreamer.♥