Rozdział.82

Na lekcji strasznie, ale to strasznie mi się nudziło. Gdyby nie Artur, to chyba bym tam zgniła z nudów. Na szczęście całą lekcję skutecznie mnie rozśmieszał. Pani nawet chciała wstawić nam uwagi, ale odpuściła mi. Jemu też... Szkoda. Miła jestem c'nie? No błagam! To, że zabił moją nudę nie oznacza, że będę go wielbić na kolanach. Nadal jest tym samym wkurzającym Arturem, któremu jeszcze nie zdążyłam się odgryźć za nazwanie mnie laską. Niech to szlag! Zapomniałam. Trzeba coś szybko wykombinować... Kurcze... Jak nigdy te 45 minut minęło jak torpeda. Spakowałam się i wyszłam z klasy.  Nawet nie zdążyłam nic wymyślić. Trudno. Ten jeden raz mogę sobie odpuścić. Albo... Albo być wredna i zabawić się jego uczuciami? Nie, to nie w moim stylu. W ogóle co ja mam za pomysły? Przecież i tak potem będzie mi go szkoda i będę żałować. Dopiero kilka godzin z Tom'em, a ja już tracę rozum. O Boże...

- Gdzie się wybierasz? - usłyszałam tuż przy uchu.

- Artur, pomyśl logicznie... Gdzie ja mogę się teraz wybierać? - teatralnie przewróciłam oczami.

- Ze mną na dwór! - krzyknął radośnie. Zwinnym ruchem objął mnie w pasie, po czym podniósł i zaczął biec w stronę wyjścia. Wszyscy oglądali się na nas, a nauczyciele śmiali się. No mi jakoś nie było do śmiechu... Byliśmy już na zewnątrz i zostałam odstawiona na ziemie dopiero za barierką schodów. Było na tyle chłodno, żebym zaczęła – jakie to śmieszne słowo – dygotać, ale na tyle ciepło, żeby inni uczniowie urządzali sobie wycieczki krajoznawcze po terenie szkoły. Artur złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę prawej ściany budynku, za którą później staliśmy.

- I co my tutaj robimy? - skrzyżowałam dłonie na piersi. Jak ja kocham to robić. Chłopak oparł się o  ścianę, przyciągając mnie do siebie.

- No jak to co? Będziemy się całować. - zebrał palcami moje włosy, odrzucając je do tyłu.

- No ty chyba sobie kpisz! - próbowałam się wyrwać, ale przytrzymał mnie w żelaznym uścisku.

- Słyszałem, że dziewczyny lubią, gdy mężczyźni są bezpośredni. - uśmiechnął się. Pomimo, że go nie lubię, to muszę stwierdzić, że ma śliczny uśmiech.

- Lubią też, gdy mężczyźni mają maniery. - mimowolnie kąciki moich ust zadrżały. Staliśmy w objęciu, patrząc na siebie i uśmiechając się. Nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęliśmy się lekko kołysać. Było mi bardzo przyjemnie, ale... Artur był sprzeczną osobą. Czasem romantyczny, czasem zabawny, a czasem uwodzicielski. To było czymś pociągającym. Czymś, czego pragnęłam. Ale patrząc w jego oczy... Czułam, że to jednak nie ten, którego szukam.

- Muszę lecieć. - uśmiechnęłam się i próbowałam odejść. Tym razem nie utrudniał mi tego.

- Monika... Kocham cię. - wyszeptał, łapiąc mnie za dłoń.

- Artur... To nie ma sensu, przecież wiesz. - patrzyłam na niego przepraszającym wzrokiem. Było mi przykro, że muszę mu odmówić. Dziwne... A dopiero chciałam się na nim mścić...

- Więc chociaż jeden pocałunek. Ostatni raz daj mi zasmakować twoich ust. - jego proszący wzrok utkwiony we mnie stawał się nie do zniesienia. Miałam ochotę się rozpłakać. Był twardym i stanowczym facetem, ale w tym momencie kruszyłam jego serce na kawałeczki...

- Nie jestem taka, nie mogę cię pocałować. Przepraszam. Jesteś wspaniałym przyjacielem, zostań nim dla mnie. - pocałowałam go lekko w policzek -  Do zobaczenia na naszej ostatniej lekcji. - pocierając dłonie, odeszłam w stronę wejścia.

- Zostanę, ale i tak cię kocham. Pamiętaj. - usłyszałam za sobą. Nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać. Ostatecznie postanowiłam poszukać chłopaków. Wbiegłam do szkoły i raptownie zatrzymałam się w miejscu. Diana. W. Towarzystwie. Nathan'a. Zalała mnie fala gorąc Poczułam nagły przypływ odwagi i automatycznie ruszyłam w ich stronę. Rozmawiali, śmiali się... No co to ma być?!

- Nathan! Dawno cię nie widziałam. - niby przypadkiem wpadłam na niego, robiąc wielkiego misia.  Dla lepszego efektu brakowało mi reszty... Właśnie! A oni gdzie? - Za godzinę kończę lekcje, więc gdzieś sobie pojedziemy. - oderwałam się od niego, dając mu pstryczek w nos.

- No jasne, gdzie tylko chcesz. - chłopak również mnie objął i uroczo się uśmiechnął.

- To ja już pójdę. Widzimy się później. - blondynka odgarnęła włosy do tyłu, po czym pocałowała Nathan'a w policzek i posyłając mi wściekłe spojrzenie, odeszła, kręcą tyłkiem na wszystkie strony. Kiedy była wystarczająco daleko, oderwałam się od niego jak oparzona.

- Taki z ciebie przyjaciel? Ja znikam na pięć minut, a ty flirtujesz z moim wrogiem? W ogóle gdzie są chłopaki?

- Ja ci nie przeszkadzałem, gdy ty byłaś chwilę temu z Arturem. - odparł całkowicie spokojny i opanowany, uśmiechając się ciepło.

- To była inna sytuacja! To tylko przyjaciel, a ty masz więcej nie odstawiać takich numerów! - zagroziłam palcem.

- Zazdrosna? - śmiesznie poruszył brwiami.

- Co tam dzieciarnia? - niespodziewanie pojawił się Tom z Max'em i Seev'em. Chyba nie muszę tłumaczyć, gdzie znajdował się w tym momencie Jay...

- Wcale! - krzyknęłam i wymijając wszystkich ruszyłam pod salę. Co on sobie kurcze wyobraża? Ja? Zazdrosna? O niego?! Taa, bo niby jest o co. Śmieszne. Jest ostatnią osobą na świecie, o którą byłabym zazdrosna! Wściekła jak moja mama, gdy siedzę długo przed laptopem, stałam pod klasą czekając na dzwonek. Do jasnej cholery jak go potrzeba, to nie dzwoni! Takiej złej siebie, to jeszcze nie widziałam... Zignorowałam nawet Dianę, która przeparadowała koło mnie z wyższością. Jest źle, jest bardzo, bardzo... Dzwonek! Jeju, nareszcie. Weszłam do klasy i usiadłam obok Artura, który posłał mi ciepły uśmiech. Pomimo tego, co powiedziałam, został ze mną. Nie odwrócił się. Odwzajemniłam się mu tym samym i na te kolejne 45 minut, całkowicie wyłączyłam myślenie o tym mocno wkurzającym szatynie, jakim był Nathan. Po dzwonku zabrałam rzeczy i ruszyłam prosto do domu. Przez tę całą sytuację nawet nie chciało mi się nigdzie z nimi jechać. Miałam na dzisiaj dosyć towarzystwa Nathan'a. Naciągnęłam na dłonie rękawy i wyszłam na zewnątrz. Wiatr szalał. Powinnam dodać, że na mojej głowie. Wyszłam z posesji i próbowałam wklepać w klawiaturę numer taty. Miałam nadzieję, że może jakimś cudownym trafem przyjedzie po mnie. Wiem, że jest w pracy, ale liczyłam, że właśnie gdzieś jedzie i podrzuci mnie do domu. Zawzięcie walczyłam z wiatrem i klawiaturą. O losie... Ten świat jest przeciwko mnie. Westchnęłam, a przede mną zatrzymała się czarna Kia Sportage III. Nie pytajcie skąd znam się na markach samochodów. Tata mnie zaraził.

- Monia, wsiadaj. - szyba od przedniego pasażera opuściła się, ukazując głowę George'a, a w ślad za nią poszła również tylna. - Jedziemy na miasto.

- Nie mam ochoty nigdzie jechać z tym nadętym bałwanem. - burknęłam, pocierając ramiona.

- Ale że z kim? Z Nathan'em? - spytał Parker. Kiwnęłam głową. - Sykes wysiadka, nie jedziesz z nami.

- Tom, pragnę przypomnieć, że to ja tutaj prowadzę. - odparł ten bałwan.

- Aaa no tak... - podrapał się po głowie.

- Em, proszę. - usłyszałam głos Luizy, która również się wychyliła. Bardziej bym się zdziwiła, gdyby jej tam nie było. Przecież Jay...

- No Monisia no... - kontynuował TomTom – Postawię ci eklerkę?

- Z dużą ilością bitej śmietany? - zmrużyłam oczy.

- Z wywrotką bitej śmietany. - wyszczerzył się, otwierając drzwi. Westchnęłam.

- No dobra. - uśmiechnęłam się. Teraz wystarczyło zapakować się do środka. - Ej, kochani... Oprócz ciebie bałwanie. - wskazałam na Nathan'a. - Po pierwsze to ten samochód przewiduje miejsca dla pięciu osób, a nas jest siedmioro. - Tom poklepał miejsce na swoich kolanach, szeroko się uśmiechając. - A po drugie, to dlaczego ja znowu muszę jechać na kolanach Tom'a?

- Znowu? - spytała Luiza.

- Długa historia. - machnęłam ręką. Cofnęłam się do bagażnika, żeby wsadzić do niego swoją torbę. - Nawet nie wnikam, po co wam tyle puszek piwa. - wepchnęłam się na kolana braciszka i śmiejąc się ruszyliśmy na miasto. Najpierw pojechaliśmy do kawiarni, gdzie Tom rzeczywiście postawił mi eklerkę z ogromną ilością bitej śmietany. Jedliśmy ją na spółkę. To znaczy ja mazałam go śmietaną i karmiłam ciastkiem. Reszta zamówiła po jakimś cieście, więc nie mieli takiego ubawu, a my śmialiśmy się z siebie nawzajem. Wychodząc, wzięliśmy sobie z Tom'em i Luizą po pysznej latte, a Max, Siva, Jay i pan Bałwan po expresso. Potem poszliśmy do parku, który znajdował się przecznicę dalej. Na szczęście już nie wiało. Próbowaliśmy z Parker'em odegrać legendarną, końcową scenkę z filmu Dirty Dancing, którą był ten fantastyczny skok w trakcie tańca, ale nam nie wyszło. Śmiechu było dużo, głównie dlatego, że w pewnym momencie upadłam na chłopaka. Po tym incydencie ciężko mi było się podnieść o własnych siłach, więc kiedy Tom również przestał się śmiać, wreszcie pomógł mi wstać. Strzepałam ubranie i poczułam wibrację. Wyciągnęłam telefon, sprawdzając co to takiego. SMS. Od mamy.

     '' Będę za 15 minut. :)''

Zbladłam.

- Zwijamy interes, za piętnaście minut muszę być w domu! - krzyknęłam i wszyscy biegiem ruszyliśmy do samochodu. Najpierw odwieźliśmy Luizę, a potem pojechaliśmy do mnie. Byłam zdenerwowana. Niby chciałam wrócić do domu później i nawet poinformowałam o tym mamę, ale zależało mi na wcześniejszej rozmowie o zgodzie na ten projekt, a skoro nadarzyła się okazja i mama wróciła wcześniej... Musiałam ją wykorzystać. Po drodze wytłumaczyłam chłopakom swoje zamiary. Uparli się, że pójdą ze mną, żeby od razu wszystko wiedzieć. Ostatecznie poszliśmy na kompromis – poczekają w samochodzie, a ja po rozmowie, wyjdę i poinformuję ich o decyzji końcowej. Byliśmy już na miejscu. Wysiadłam i jak na szpilkach ruszyłam w stronę domu. 

- Wróciłam! - zatrzasnęłam za sobą drzwi i ściągnęłam buty.

- W kuchni. - usłyszałam melodyjny głos mamy. Powoli ruszyłam w tamtą stronę. Mama, nucąc jakąś piosenkę, przygotowywała kolację.

- Risotto, moje ulubione. - podeszłam do mamy i mocno ją od tyłu przytuliłam.

- Wiem kochanie. - ucałowała mój policzek, wracając do krojenia marchewki. Miała dobry humor. Houston! Mamy duże szanse!

- Mamuś... Jest sprawa. - nie wypuściłam jej z objęć - Wygrałyśmy z Luizą konkurs, na który robiłyśmy ten projekt i wygraną jest wspólne mieszkanie przez sześć miesięcy z The Wanted... Wiesz... Z tym moim ulubionym zespołem... I dokumentowanie ich pracy... - wyjaśniłam.

- Przyjechali tutaj? - spytała z uśmiechem mama.

- Tak. - odpowiedziałam pełna nadziei – To jak? Zgadzasz się?

- Oczywiście, że nie. - zgarnęła marchewkę do niewysokiego garnka.

- Ale jak to?  - odsunęłam się od niej – Pozwoliłaś mi samej jechać na dwa miesiące do Londynu. Miasto na wyspie. Daleko od Polski. - pomachałam jej ręką przed oczami – A nie pozwolisz mi mieszkać kilka przecznic dalej? Mamo, no proszę.

- Moniś... - zaczęła spokojnie mama – Wyjechałaś do Londynu, ale mieliśmy pewność, że będziesz wynajmowała u starszej pani. Nikt nie mówił, że przez miesiąc będziesz mieszkała z jakimiś chłopcami. - chciałam jej przerwać, ale nie pozwoliła mi – Nikt cię o nic nie podejrzewa i na początku to przemilczałam, bo nic się nie stało, ale teraz nie wiem czy coś się wydarzy czy też nie. Wiem, że jesteś rozsądna, ale mimo to, wolę dmuchać na zimne. Po prostu cię kocham i martwię się. - pogłaskała mnie po ramieniu -  I przykro mi, ale nie zgodzę się na to. Nie, póki nie masz skończonych osiemnastu lat. - uśmiechnęła się i wróciła do swojego zajęcia. Houston... No to jednak mamy problem...
______________________

Dzisiaj jak widać trochę dłuższy. :) Ale to dlatego, że było późno, mama wyganiała mnie spać, a ja do drugiej w nocy go pisałam, bo miałam wenę. Jakoś tak bardzo chciałam pisać. Miałam zakończyć go w połowie, wiedziałam w jakim miejscu, ale potem pomyślałam o Was, o Waszych ciepłych słowach i powiedziałam sobie, że tym razem napiszę dłuższy dla Was. :) Pisało mi się go lekko, więc mam nadzieję, ze się spodoba, a jesli nie to rozumiem. Przecież świat się nie zawali. :)

Jemersed specjalnie dla Ciebie pomyślę nad tym bromance. Ale powiem Ci, że miałam na to już kiedyś pomysł. ^^ #Reactivation! :D

Kochani teraz się spodziewajcie, że mogę częściej dodawać rozdziały, ponieważ mam czas i tak bardzo chce mi się pisać, że rozdziały mogłabym dodawać co pięć minut. :) Muszę Wam powiedzieć, że płakałam pisząc ten rozdział... i nie dlatego, że jest smutny, bo nie jest. Ale bolał mnie palec kiedy używałam go na klawiaturze. xD Na szczęście jest już o wiele lepiej i boli mniej. Dziękuję za ciepłe słowa. :) Palusek dziękuje również! *macha do monitora* xD To ja już chyba pójdę, bo zbliża się burza. (coś mi tu grzmi! i nawet grad był!), a mi już na Max'a (zawsze kiedy to mówię myślę o George'u, dlatego z dużej litery ^^) odwala, chociaż to dopiero początek dnia. Burza ma jakieś fale, więc może one na mnie oddziaływują... Mniejsza! O i znowu pada ;/ Trzymajcie się kochani! ♥

Wasza Dreamer.♥