Rozdział.80

Stanęłam pod salą, rozejrzałam się i napotkałam obiekt moich westchnień. Moja torba. Wzięłam ją z ziemi i uważnie jej się przyjrzałam. Dzień dobroci dla zwierząt czy co? Diana nie pozostawiła po sobie żadnego śladu na mojej własności. Odetchnęłam z ulgą.
- Gratuluję wygranej! - Artur podbiegł do mnie, podniósł i zakręcił kółeczko. Śmiał się przy tym, bardzo dużo się śmiał. On się tak na serio cieszył?
- Dziękuję. - uśmiechnęłam się. Postawił mnie na ziemię, a potem przytulił.
- Nawet w ułamku sekundy nie zwątpiłem, że przegrasz.... - wyszeptał – No, bo kto normalny wybrałby projekt Diany przedstawiający jej modowe podboje i świat zakupów?
- Michał. - powiedziałam, kompletnie nie zastanawiając się nad odpowiedzią.
- Powiedziałem normalny. - oboje się zaśmialiśmy. Po części Michał był normalny, ale tylko wtedy, gdy nie było przy nim Diany. - Jeszcze raz ci gratuluję. - mocno mnie przytulił – To do zobaczenia na lekcji. Trzymaj się laska. - cmoknął mnie w policzek i pobiegł do  kolegów tak szybko, że nawet nie zdążyłam w jakikolwiek sposób zaprotestować. Ale za tą laskę to na lekcji oberwie. Słowo honoru!
- To twój chłopak? - obróciłam się za siebie.
- Nie, Nathan no co ty. To Artur, mój przyjaciel. - uśmiechnęłam się życzliwie. - A ty co? Nie z chłopakami?
- Właśnie cię szukamy. - odparł. Zadzwonił czyjś telefon. Nie mój, bo nie słyszałam Glad You Came! - To Tom, przepraszam na moment. Słucham?... Nie, na górnym korytarzu jej nie ma... Tak, sprawdziłem dokładnie... Tak, nawet męskie toalety... No na razie... - rozłączył się i szczerząc się,
spojrzał na mnie – Co robisz?
- Niby dlaczego miałabym siedzieć w męskiej toalecie? - spytałam z zaskoczeniem.
- Nawet nie pytaj, przecież to Tom. - zaśmiał się.
- Racja... O resztę też nie pytam, w końcu to logiczne. - wyciągnęłam z torby telefon i na szybko wysłałam mamie SMS-a – Do dzwonka zostało nam... O losie, 15 minut, zdążę jeszcze zjeść kanapkę. - wyciągnęłam zawiniątko, odwinęłam sreberko... I mało nie zwróciłam śniadania. Między bułkami leżała martwa żaba z sali biologicznej, a obok liścik: ''I tak cię zniszczę!''. Pisnęłam, upuszczając kanapkę.
- O Boże... Fuuu... - naprawdę było mi niedobrze. A Diana jednak była wściekła. Podniosłam z ziemi swoje nienadające się drugie śniadanie i powędrowałam z nim do kosza. - Wybacz panie Boże, za to pieczywo w śmietniku, ale chyba zaraz zwymiotuje. - złapałam się za brzuch i wróciłam do Nathan'a.
- Ktoś cię chyba nie lubi... - odparł.
- Nie lubi? Diana z chęcią by mi oczy wydrapała. Obecna dziewczyna Michała, wiesz którego... - chyba załapał. Miał nieciekawą minę. - Od początku mnie prześladuje, mam jej dość...  - załamana, ukryłam twarz w dłoniach. - A w dodatku jest waszą fanką i przegrała ze mną konkurs...
- To ta śliczna blondynka od drugiego projektu?
- Po czyjej ty stronie jesteś? - uderzyłam go piąstką w pierś i oboje zaczęliśmy się śmiać. Kątem oka zauważyła Dianę, idącą z naprzeciwka. - O Boże, idzie tu! Nathan, proszę idź. Nie chcę, żeby zobaczyła nas razem będę miała jeszcze większe problemy. - nie odpowiadał, normalnie jakby mnie olewał – Nathan! Czy ty mnie ciemnoto słuchasz?
- Mhm... - mruknął przeciągle. - Nie. Nigdzie nie idę.
- No Nathan! Nie rób mi tego, rusz ten seksowny tył i zjeżdżaj mi stąd, bo naprawdę będzie źle!
- Mmm, twierdzisz, że mam seksowny tyłek? - zamruczał, a widząc moją minę... - No dobrze, już dobrze idę. Nie denerwuj się tak. - odszedł dwa kroki, a ja odetchnęłam. Nagle niespodziewanie cofnął się i przyparł mnie mocno do ściany.
- Nathan, co ty do jasnej cholery... - przyłożył mi palec do ust, a stopami przydeptał moje.
- Cicho bądź, dziewczyno. Za dużo gadasz. - zaśmiał się, po czym spojrzał mi w oczy. - Niech Diana będzie zazdrosna. Udamy teraz, że jesteśmy razem. Skoro mówisz, że jest naszą fanką, to z pewnością się wścieknie, a zwłaszcza, że nienawidzi ciebie, skarbie. - odgarnął z mojej twarzy kosmyki włosów i dotknął swoim nosem mojego. Miałam ochotę kopnąć go kolanem w najczulszy punkt, ale widocznie wcześniej to przemyślał. Nadepnął moje palce, aż pisnęłam. - I tak będzie, gdy spróbujesz się wyrwać. Monia, współpracuj... - wyszeptał do mojego ucha. Położył swoją dłoń na moim policzku. Mimowolnie przymknęłam oczy i przygryzłam wargę. - Dobrze ci idzie... - pochwalił mnie, składając na mojej szyi jeden pocałunek. Och, Nathan... Gdybyś tylko wiedział co do Ciebie czuję... Odkręciłam głowę, patrząc w stronę Diany. Wymieniłyśmy krótkie spojrzenia. Jej wściekłe – poważnie! Na twarzy była czerwona jak mój nos w dwudziestostopniowym mrozie. -  i moje triumfalne. Może nie był to dobry pomysł, ale chociaż przyjemny...
- Poszła już... - szepnęłam. Nathan odsunął się ode mnie, uśmiechnął, popatrzył w kierunku mojego wroga i w końcu mocno mnie do siebie przytulił – Dziękuje za wszystko... Nawet jeśli zachowujesz się jak sadysta. - oboje się zaśmialiśmy.
- Do usług... - nie wypuszczając z objęć, popatrzył mi w oczy – Moja mała, słodka, zabójcza, ale bezbronna przyjaciółeczka... - pocałował mnie w czoło, a ja mocniej się w niego wtuliłam.
- A ty mój duży, uroczy i kochany przyjaciel z seksownym tyłkiem... - znowu śmiech – Ej, ale powaga, Nathan strasznie urosłeś. W zeszłe wakacje byliśmy prawie równi, różnica była kilkucentymetrowa.  a teraz jesteś o głowę wyższy! Drożdży się najadłeś czy co?
- Ma się te swoje sposoby. Ale to chyba dobrze? Wyżsi faceci są fajniejsi. Prawda? - zanim zdążyłam cokolwiek mu odpowiedzieć, co uwierzcie chciałam zrobić, podeszła do nas Luiza.
- Tu jesteś... Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale Monia, mogłabyś na to zerknąć? Dyrektor dał mi to przed chwilą.  - wręczyła mi jakiś papier.
- No jasne, nie przeszkadzasz... Zresztą wy się chyba jeszcze nie znacie, prawda? Luiza to Nathan, wiesz kto. - zaśmiałam się -  Nathan to Luiza, moja najlepsza przyjaciółka.
- Miło mi cię poznać Nathan, Monika dużo o tobie mówiła. - powiedziała, ściskając jego dłoń. Zgromiłam ją wzrokiem, a chłopak  tylko się uśmiechnął.
- Dobra, to co to jest? - spróbowałam szybko zmienić temat.
- Sama zobacz. - popatrzyłam na nią jeszcze wścieklej, a ona się tylko zaśmiała. Westchnęłam i zabrałam się za papier.
- Jakiś adres... ''Wyżej wymienione osoby..'' Dlaczego są tu chłopaki, ty i ja? - nawet nie czekając na odpowiedź, czytałam dalej. -'' Zgodnie z tym aktem mogą legalnie użytkować posesję..''. Że co? Czekaj... Jest pieczątka szkoły i organizatorów konkursu... Zaraz...  - szerzej otworzyłam oczy – To my będziemy razem mieszkać?

____________________________________________
Nie jestem zadowolona z tego rozdziału. Jeden z najgorszych, ale nic nie poradzę, przepraszam... :( Za jakiekolwiek błędy również przepraszam. Jeśli jakieś znajdziecie, to poinformujcie mnie :)

Wczoraj czytałam 79 i takie: ''O Boże, nie dałam Nath'owi żadnej kwestii'' i śmiech, co wcześniej świetnie zauważyłyście. :) Spokojnie - niestety - żyje xd A w przeprosiny za to zabójstwo, rozdział prawie cały z nim w udziale. :)

Spokojnej nocki misiaki :*

Wasza Dreamer.♥