Rozdział.81

Nadal nie wierzyłam w to, co przeczytałam. Nathan wziął ode mnie dokument i również zaczął czytać jego zawartość.
- Musimy to wyjaśnić. - zabrałam chłopakowi papier i ruszyłam na dół. Luiza i Nathan szli zaraz za mną. Zmierzaliśmy prosto do gabinetu wicedyrektor – tak znowu! Wiedziałam, że to będzie osoba, która najlepiej nam wszystko wyjaśni.
- Proszę panią, zaszła chyba jakaś pomyłka. - zaczęłam, gdy byliśmy już w środku. - Właśnie się dowiedziałam z tego oto papieru – podałam go jej – że zwyciężczynie konkursu będą mieszkały razem z zespołem, przez sześć miesięcy w jakimś domu. - złapałam łyk powietrza i (nie)spokojnie czekałam na odpowiedź.
- Nie, to nie jest pomyłka. - odpowiedziała mi z uśmiechem kobieta – Nie wiedzieliście o tym? - pokręciliśmy przecząco głowami. - Myślałam, że dyrektor wam wszystko wytłumaczył. Ach, ta skleroza... - zaśmiała się. Mi jakoś nie było do śmiechu. Nawet nie pytajcie czemu... Przecież to logiczne! Sześć miesięcy w jednym domu z Tom'em i całą resztą (stawiając szczególny nacisk na: ''z Tom'em'')? Zwariować można. - Już wyjaśniam... Otóż, do wspólnego mieszkania, potrzebna jest zgoda waszych rodziców dziewczynki. Potem wprowadzacie się pod adres wskazany na akcie i przez sześć miesięcy dokumentujecie ich pracę, czyli jeździcie na koncerty, spotkania z fanami, do supermarketu... Ogólnie jesteście z nimi wszędzie. Pomijając godziny, w których musicie być w szkole. No, a za sześć miesięcy przedstawicie na auli, przed bardzo ważnymi gośćmi, których zaprosi szkoła, wasz projekt na temat zespołu oraz tego, czego się o nich dowiecie. Liczy się wasza inwencja twórcza. Jakieś pytania? - nastała cisza. Czekajcie... Mam rozumieć, że wygraną jest tak naprawdę... wykonanie kolejnego projektu? No cudownie...
- Jedno. –  milczenie przerwała Luiza - Kiedy mamy się wprowadzić do tego domu?
- Najlepiej jak najszybciej. Dzisiaj mamy czwartek, to jutro dostarczycie zgody i w sobotę możecie się wprowadzać. Od poniedziałku musicie już tam mieszkać, aby zatwierdzić rozpoczęcie zadania, jakie przed wami.
- A co jeśli nasi rodzice się nie zgodzą? - wtrąciłam blada jak trup.
- Cóż... Wtedy nagroda przechodzi na parę, która zajęła drugie miejsce. - do gardła podeszła mi wielka gula. Co to, to nie! Przewrócę niebo i ziemię, a nie oddam wygranej w ręce Diany! Nie ma mowy! Wolę zginąć niż pozwolić jej na przebywanie z Nathan'em! Zaraz... Co ja powiedziałam?
- Dziękujemy za informację, do widzenia. - odezwała się Luiza, po czym razem z milczącym Nathan'em wyprowadzili mnie z pomieszczenia – Monika, żyjesz?
- Tak, żyję... Ale jeszcze nie przetrawiłam tego, co usłyszałam, za dużo informacji jak na jeden raz. - złapałam się za głowę.
- Tu jesteście! Wszędzie was szukaliśmy. - usłyszałam radosny głos Tom'a.
- O Boże... - jęknęłam. - Tom, mam news'a, ale zanim wam powiem, poznajcie Luizę, moją przyjaciółkę.
- Cześć, Luiza jestem. - dziewczyna uśmiechnęła się, wystawiając rękę do uścisku. Chłopcy momentalnie wyprostowali się i po kolei ucałowali zewnętrzną stronę dłoni Lu.
- Radują się me oczy, widząc tak cudowną istotę... - zaczął Tom.
- ...a serce w swej kryjówce pała uczuciem ulotnym jak ta chwila, co w sekundzie znika  i zabierając z krainy radości wiecznej. przywołuje nas do rzeczywistości niebezpiecznej. - dokończył ostatni Jay. Luiza się zarumieniła, cicho chichocząc, a ja oniemiałam.
- Przypominam ci Thomas'ie, że masz dziewczynę, a ja jej numer telefonu, zresztą to samo tyczy się ciebie James.
- Już nie. - odpowiedział Loczek, nadal nie odrywając wzroku od mojej przyjaciółki. Otworzyłam szeroko oczy ze zdziwienia.
- Okeeej, pogadamy o tym później. - odetchnęłam i zaklaskałam w dłonie – Chłopcy mam dla was super przytłaczającą i dołującą wiadomość. Będziemy razem mieszkali. Tak, znowu. - oznajmiłam to tak, jakby to była najgorsza informacja w moim życiu. Bo była. Popatrzyli na mnie jak na idiotkę (czy kiedykolwiek przestaną?), kompletnie nie wiedząc o co chodzi. Przewróciłam oczami i wręczyłam im papier. Zagłębili się w lekturze. No to mamy godzinkę z głowy. Nie żebym wątpiła w ich inteligencje, a skąd, tak tylko mówię...
- Super! - wydarł się... No kto mógł się wydrzeć? Wziął mnie na ręce i zaczął się kręcić wokół własnej osi.
- Parker, puszczaj! - nie podziałało -  Debilu dzwonię do Kelsey! - zatrzymał się, odstawił mnie na miejsce i strzepał ubranie.
- Jakże niezmiernie się z tego cieszę. - odparł dyplomatycznie. Nie wytrzymałam i zaczęłam się śmiać.
- A od kiedy? - wtrącił Max. Jeju Max, jak ja cię dawno nie słyszałam.
- Najlepiej jak najszybciej, ale pewnie w sobotę zaczniemy zwozić swoje rzeczy. - uśmiechnęłam się szeroko, kątem oka zerkając w stronę Luizy i Jay'a. Tak, właśnie tak... Dłuższą chwilę stali razem i zawzięcie o czymś dyskutowali, a uśmiech nie schodził z ich twarzy. Lu co chwilę rumiana na buzi, wybuchała nagłymi atakami śmiechu, które powodował chłopak. Myślałam, że zaraz pęknę ze szczęścia, a szczękę rozszerzoną miałam do granic możliwości. Ale Elisabeth... Ta myśl zaczęła strasznie mnie dręczyć. Co się mogło stać? Dlaczego Jay już z nią nie jest? Z jednej strony cieszyłam się, bo nie okazywał po sobie smutku, a teraz był szczęśliwy rozmawiając, a raczej flirtując z Luizą, jednak z drugiej strony... Przecież kochał ją i to bardzo... Więc o co poszło?
- Jay świetnie się bawi, prawda? - Nathan objął mnie ramieniem.
- Zgadza się, wyglądają słodko. - rozpływałam się wypowiadając te słowa. Całą piątką obserwowaliśmy ich, stojących trochę dalej od nas.
- Myślicie, że im się uda? - do rozmowy włączył się Siva.
- Odrobina zaaranżowanych przez nas spotkań, chwile sam na sam i na pewno będą razem. - skwitował Tom, krzyżując ręce na piersi.
- Biuro matrymonialne się znalazło. - szturchnęłam go w żebro, po czym zaśmialiśmy się.
- Wydaje mi się, że wystarczy im wspólne mieszkanie w czasie projektu. Wtedy bardzo się do siebie zbliżą. - odparł z uśmiechem Max.
- O ile nic nie stanie na przeszkodzie i będziemy mogli razem zamieszkać... - stwierdziłam posępnie.
- Jak to? - ożywił się Nathan. Rozbrzmiał dzwonek.
- Muszę lecieć, pogadamy później. - pomachałam im i zaczęłam zmierzać w stronę sali. Po chwili podbiegła do mnie Luiza, cała w skowronkach.
- Jay jest taki uroczy – zaczęła, a ja tylko się do niej uśmiechnęłam – już nie mogę się doczekać kiedy razem zamieszkamy. - i rozanielona, pobiegła do swojej klasy. Eh... Oby tylko moja mama się zgodziła... W co szczerze wątpię...
________________________________
Gabrysiu, kochanie, przepraszam, że tak późno dodaję, wiem, że obiecałam wcześniej, ale nie mogłam... :( Otóż... W piątek... Byłam z rodzicami w Castoramie, bla bla bla... I kiedy pakowałam do samochodu paczkę gresu, zakręciło mi się w głowie i paczka upadła kantem na koniuszek mojego palca wskazującego... Tak, wiem, ofiara... Wyglądał okropnie, a bolał jeszcze bardziej i cały czas boli. Paznokieć jest cały fioletowy. A cała ta akcja wszystko opóźniła ;/ To by było tyle co do mnie i mam nadzieję, że mi wybaczysz. :)

Może źle się wyraziłam, w takim razie przepraszam... Ale dziewczyny! To był pocałunek w szyję! :D Nie robić sobie nadziei. ^^ A tak a pro po... Julka, ja myślałam, że już wszyscy zapomnieli bromance z odkurzaczem. xd Nie kompromituj! xD

Na temat rozdziałów się nie wypowiadam, bo są chętni do zrobienia mi krzywdy...^^ Wielkie dzięki! :P Jednak za jakiekolwiek błędy przepraszam. :) Ale chcę Wam powiedzieć... Że Was kocham! ♥ I mam ochotę napisać już 82 dla Was!.:D  Lecę już, bo jeszcze naprawdę to zrobię. xD. Trzymajcie się kochani. :*

Wasza poszkodowana Dreamer.♥