Rozdział.86

Przymknęłam oczy, wdychając ten cudowny zapach. Ja wręcz szaleję za męskimi perfumami... Oderwaliśmy się lekko od siebie, a on nie wypuszczał mnie ze swoich objęć. Ten uśmiech...
- Tak się cieszę, że... - mówił powoli, a ja z radością obserwowałam ruch jego warg.
- W końcu was znalazłem! - przerwał mu krzykiem Tom – Gdzie ty mi młody znikasz?! A ty Monika się przede mną ukrywasz! Zaraz... - zamyślił się, dopiero teraz zauważając, że jesteśmy do siebie przytuleni. - A wy to co? - wskazał na nas.
- No nie widzisz? Pogodzili się i... - zaczął wesoło Jay.
- Pogodziliśmy się! - przerwał mu donośnym głosem Nathan. Jay zabuczał i wszyscy odeszli od nas, bo na horyzoncie pojawiła się Luiza.
- A im co? - spojrzałam na  Sykes'a. Odgarnął moje włosy do tyłu.
- Jak zawsze im odbija. - uniosłam do góry lewą brew. Bezsilnie wywróciłam oczami, zabierając z jego głowy wianek i zakładając go na swoją. - Znowu wszystko między nami dobrze, to fantastycznie. - podniósł mnie, robiąc niewielkie kółeczko. Zaśmiałam się. Ja też się cieszyłam, że w końcu wszystko jest okej. Wzięłam go za rękę i powędrowaliśmy razem do reszty.
- Co tam? - zapytałam, śmiejącego się... W zasadzie to wszystkich. Pewnie Jay opowiedział kawał, a jest w tym genialny. Zresztą czego on nie zrobi, byleby rozśmieszyć Luizę... Grupka w końcu się uspokoiła.
- Całkiem dobrze. - odparła moja przyjaciółka – Ale ty Monika lepiej się martw. Idąc tu mijałam Dianę. Rozmawiała o tobie ze swoimi przyjaciółeczkami – nakreśliła nawias w powietrzu – i to co mówiły nie należało do rzeczy najprzyjemniejszych. - zmartwiła się.
- Myślisz, że może być gorzej? - odwinęłam rękaw bluzy i pokazałam jej mój zaczerwieniony teraz nadgarstek. Wszyscy ze zdziwienia wytrzeszczyli oczy.
- Ta Diana ci to zrobiła? - Max niepewnie, ale uważnie oglądał moją rękę. Pokiwałam głową.
- Nie pozwolę jej na to, nie będę odstępował cię na krok i nic ci już więcej nie zrobi. - Nathan objął mnie opiekuńczo. Zepchnęłam z siebie jego ramię.
- Nie chcę, bo to wszystko przez ciebie. - westchnęłam – Diana mnie prześladuje, ponieważ myśli, że chcę jej odebrać Nathan'a. Tak, jest nim zauroczona. - stwierdziłam krótko, widząc ich miny. - Jak jej wytłumaczyć, że jesteśmy tylko przyjaciółmi? - załamałam się.
- Zaraz... Ale Diana jest z Michałem, prawda? - Luiza była zaskoczona jeszcze bardziej niż wcześniej. Ponownie kiwnęłam głową. - No to nie rozumiem, czemu interesuje się Nathan'em? - wzruszyłam ramionami. Wszyscy pogrążyli się w myśleniu. Pierwszego olśniło Tom'a.
- Kotek, wiesz, że wyglądasz w tym wianku jak rusałka? - zaczął – dosłownie! - rżeć ze śmiechu, a po chwili dołączyła do niego reszta, oprócz mnie oczywiście.
- Nie wiedziałam, że postrzegasz mnie jako demoniczną dziewczynę. - skrzyżowałam ręce na piersi, uśmiechając się. Parker nadal się śmiejąc, przytulił mnie. W końcu zadzwonił dzwonek. Niestety... -  Ej, słuchajcie, Luiza kończy dzisiaj po czterech lekcjach, a ja po ośmiu, więc nie czekajcie na mnie tylko jedźcie do hotelu. - pożegnałam się z każdym buziakiem w policzek. Poprawiłam torbę i niechętnie ruszyłam w stronę sali. Może by tak wagary? Ktoś wsunął swoją dłoń w moją.
- Nathan? Co ty robisz? - zapytałam, próbując wyswobodzić swoją rękę. Nie pozwolił mi na to.
- Zaprowadzę cię pod klasę i nawet nie przyjmuje odmowy, masz się mnie słuchać. - odparł tonem nieznoszącym sprzeciwu. A prościej mówiąc troszkę groźnie. Zrobił się jakiś inny. Nie pamiętałam go takiego. Zawsze uległy, nagle postanowił być stanowczy? Świat oszalał... Przełknęłam gulę w gardle i kiwnęłam głową, że się zgadzam. W odpowiedzi uśmiechnął się do mnie. Pod klasą przejął mnie Artur, niezbyt usatysfakcjonowany obecnością Sykes'a. Do mnie się uśmiechał, ale jego najchętniej by rozszarpał. Podziękowałam Nathan'owi, który odszedł i kiedy tylko pani przyszła, weszliśmy do sali, zajmując swoje miejsca.
- Artur – szepnęłam – czy mógłbyś do końca tego dnia nie odstępować mnie na krok? Boję się Diany... - odparłam słabo, widząc jak blondynka posyła mi wściekłe spojrzenia.
- No oczywiście. - kąciki jego ust uniosły się do góry.
- Moniś, rusałeczko nasza, chodź zrobisz nam na tablicy zadanko. - przerwała nam matematyczka, lekko się śmiejąc. Że to do mnie?
- Yyy... No jasne! - przypomniałam sobie o wianku – Już biegnę. - uśmiechnęłam się, zmierzając do niej. Wianek... To dlatego Diana była wściekła. Mam przerąbane...


Jak powiedział, tak też zrobił. Do końca lekcji Artur nie odstępował mnie na krok. A raczej ja jego, bo musiałam się cierpliwie przysłuchiwać jego rozmowom z kolegami. Ale wolałam to niż Dianę. Szczerze, to zaczynałam się jej poważnie bać. Zachowywała się, jakby była chora psychicznie. W końcu po ostatnim dzwonku – losie, nareszcie! - wybiegłam jak z procy na zewnątrz, byleby Diana nie zdążyła mnie złapać. Raczej jej obcasy nie dogoniłyby moich trampek. Wybiegłam na dwór i znowu poczułam na sobie ten cieplutki i leciutki powiew. I znowu sarkazm... Można było to śmiało zaliczyć do huraganu. Zeszłam powoli ze schodów. Pokonałam kostkę i dochodząc do furtki usłyszałam głos Diany. Spanikowałam. Odkręciłam głowę i zobaczyłam, że idzie w moją stronę. Przyspieszyłam kroku i wtedy usłyszałam Nathan'a. Myślałam, że mi się przewidziało, ale on tam był! Stał po drugiej stronie ulicy. Podbiegłam szybko do niego i wpadłam mu w ramiona.
- Przyjechałem po ciebie. - wyszeptał, tuląc mnie do siebie.
- Proszę, zabierz mnie stąd. Chyba przesadzam, ale ja naprawdę się jej boję, nie chcę mieć z nią nic wspólnego. - prawie się rozpłakałam. Chłopak nie pytając o nic, podprowadził mnie do samochodu. Otworzyłam sobie drzwi, wsiadłam i oparłam głowę o szybę. Nathan w tym czasie zajął miejsce kierowcy i odpalił auto. Ruszyliśmy. Odetchnęłam z ulgą, pozostawiając na szybie swój oddech. Złapał mnie za rękę i zacisnął na niej swoją.
- Uspokój się, nic ci się nie stanie. Obiecuję. - jego miękki głos sprawił, że zrobiło mi się ciepło. Poczułam coś fantastycznego...
- Nathan? - wychrypiałam, łamiący się głosem.
- Tak? - stanęliśmy na czerwonym świetle i wtedy bez obaw mógł na mnie spojrzeć. Te śliczne oczy...
- Zawieziesz mnie do was? Nie mam ochoty być teraz sama w domu.  - uśmiechnął się znacząco, dociskając na zielonym pedał gazu.

______________________________________
Z tego już tak nie jestem zadowolona... ;/

Witam nowych czytelników i bardzo serdecznie dziękuję za Waszą obecność.♥

Dziewczyny spokojnie, wysypiam się .xd Wtedy siedziałam do drugiej, bo chciałam go skończyć (no i leciał Doctor Who, nie mogłam tego przegapić, a coś ostatnio zaczęło mi i się to podobać ^^), a potem tak sobie myślę: ''A co mi zależy?'' No i dodałam. xd Zresztą sami wiecie, że w nocy najlepiej się pisze rozdziały. ^^

Wiecie co... Ja naprawdę nie wiem, co mam zrobić, żeby Wam podziękować za tę obecność, ciepłe słowa i, że tak mnie wspieracie. Może wydaje się to Wam trochę dziwne i przesłodzone i może, że biorę Was na jakąś litość czy coś, bo piszę to chyba pod każdym rozdziałem, ale... W całym moim dotychczasowym życiu nie spotkało mnie tyle miłego, co teraz. I za każdym razem kiedy to piszę albo czytam Wasze ciepłe słowa, to uśmiecham się, czasem nawet śmieję, ale wszystko to robię ze łzami w oczach. Chyba nigdy nie zdołam Wam za to wszystko podziękować, nie mam pojęcia jak. A teraz tak po prostu - Dziękuję.♥

Miłego dnia Wam życzę moje słońca.♥

Wasza Dreamer.♥