Rozdział.87

Po niedługim czasie dojechaliśmy na miejsce z czterema niezaplanowanymi opakowaniami pizzy. Nathan wziął nasz ekwipunek i ruszyliśmy do wnętrza hotelu. Ze spuszczoną głową powędrowałam do windy, nie mogąc nawet wysilić się na uśmiech do portiera. Przepraszam... Wjechaliśmy na drugie piętro. Stojąc przed drzwiami z numerkiem 74, zapukałam. Otworzył Siva, a ja bez słowa wpadłam mu w ramiona, mocno się do niego tuląc.

- Co się stało? - zapytał Max, podchodząc do nas, a Mulat głaszcząc moje włosy, wprowadził mnie do środka.
- Chłopcy, mogę u was zostać do wieczora? - zapytałam z nadzieją.
- Kupiła pizzę na przebłaganie was. - pomachał kartonami Sykes, śmiejąc się – Nawet nie pozwoliła mi zapłacić. - udał focha.
- Ktoś wspominał o pizzy? - z łazienki wyszedł Tom w szarych spodniach dresowych. Tak, od pasa w górę był nagi. Nieźle mu dogrzało... - Monisia? Co się stało? - podszedł do nas i przytulił się.
- Nie chcę teraz wracać do domu i być sama, dziwnie się czuję...
- ...i zamartwiam Dianą. - dokończył Nathan, śmiesznie wymawiając 'ą'. - Ona się jej boi. - no, a teraz 'ę'. Zabawnie się ich słucha. Cała czwórka westchnęła. Usiedliśmy na kanapie. Nathan zajął się rozpakowywaniem pizzy, a ja na razie bezczynnie wpatrywałam się w grający u nich telewizor. River! Rory! Amy! Doctor Who! Jak mogłam się od razu nie skapnąć? Przecież to mój ulubiony odcinek z białym domem. Przewróciłam oczami i tak jak reszta wzięłam ciągnący się trójkącik.
- Moim zdaniem – zaczął Tom, jednocześnie żując smakołyk – to nie powinnaś się jej bać, tylko się jej postawić. Co z tego, że jest ładna, wyższa, ma większe piersi... - chrząknęłam głośno, dając mu do zrozumienia, że on nadal jest z Kelsey, a ja jestem w posiadaniu jej numer telefonu. - To jednak nie powinnaś tak jej ulegać. Robi z tobą, co chce.
- Nie mówi się z pełnymi ustami, gdzie twoje maniery? - ugryzłam kawałek pizzy, a ser się ciągnął i ciągnął...
- Mam deja vu! - krzyknął Jay, podrywając się z miejsca – Wydaje mi się, że Monika wypowiedziała teraz dokładnie to samo zdanie i skierowała je dokładnie do tej samej osoby – tu wskazał na Tom'a oczywiście – ponad rok temu, w sierpniu, w naszym salonie...
- Dobra skończ, bo zaraz zaczniesz gadać jakieś niestworzone statystyki. - machnął ręką Tom. McGuiness niewzruszony usiadł na swoje miejsce, a ja się zaśmiałam.
- Swoją drogą Tom ma rację. - zamyśliłam się – Dlaczego, to ja mam grać ofiarę? Tak wcale nie musi być. Przecież jestem silna. Potrafię się komuś postawić. Tak! - wykrzyknęłam zwycięsko – Nie ma tak dobrze! Nie będzie mną jakaś Diana pomiatać, o nie! - zaśmiałam się i sama zaczęłam sobie bić brawo, a chłopcy ciesząc się, gwizdali. - To było genialne Tom. - zmierzwiłam czuprynę Parker'a. - Cieszę się, że do was przyjechałam. - uśmiechnęłam się szczerze do każdego i dokończyłam swój kawałek, chwilę później, biorąc kolejny. Takim oto sposobem pochłonęliśmy trzy i pół pudełka z fast food'em w niecałe 30 minut. Nathan, Jay i Tom wzięli się za sprzątanie. Tak, dobrze przeczytaliście. Tom sprzątał. Boję się... Pokręciłam głową z uśmiechem, a Max przeglądał kanały telewizyjne. W końcu trafił na jeden z piosenkami Disco Polo.
- O słyszeliśmy to w samochodzie! - zaczął Jay – Powiedz kochanie, co robisz wieczorem. Mam wolną chatę, do siebie cię zabiorę!
- Kupimy wino, tanie z biedronki, wino wytrawne, bo ja jestem słodki! - dokończył Tom, a Nathan robił im chórki. Nie wytrzymałam ze śmiechu.
- Zlot staruszków z miasta Pruszków. - parsknęłam, a Max i Seev zginali się ze śmiechu – Jesteście w Polsce dopiero trzy dni, a słyszeliście już Disco Polo i znacie Biedronkę. Przeżyjecie.
- Skąd? Co to Pruszków? - podrapał się po głowie Loczek.
- Że jak ty nas nazwałaś? - ujął się pod boki Tom z wyraźnym fochem. - Nie jestem żaden staruszek, mam dopiero 25 lat!
- Pruszków każdemu się kojarzy z zakładem psychiatrycznym. - powstrzymałam się od śmiechu. - A na ciebie Tom emerytura za drzwiami czeka. - Parker zrobił się czerwony, ale tak jak wszyscy inni zaczął się śmiać. Złapał mnie za ramiona i niespodziewanie wyciągnął z sofy, a mój tyłek boleśnie odczuł podłogę. Zabiję go... Zanim jednak zdążyłam w myślach nawrzucać mu parę ładnych ''ksywek'', ten rzucił się na mnie i zaczął łaskotać. Nie mogłam przestać się śmiać. Pociągnęłam Jay'a za nogawkę i już po chwili we trójkę leżeliśmy na podłodze. Nathan, Max i Seev chyba nam pozazdrościli, bo nie czekając na jakiekolwiek zaproszenie, dołączyli do naszej zabawy, która niespodziewanie przerodziła się w bitwę na poduszki.

Około 20 Jay odwiózł mnie do domu. Miał jeszcze na chwilę wpaść do Luizy, chciał się z nią spotkać. Poczochrałam jego loczki i żegnając się buziakiem w policzek poszłam do domu, w którym paliło się światło. Czyli mama wróciła. Ściągnęłam buty i kierując się znakami świetlnymi, ruszyłam do salonu.
- Cześć mamo. - przywitałam się i opadłam na równoległą kanapę.
- Cześć córciu. - posłała mi jeden ze swoich uroczych uśmiechów – Gdzie byłaś? - a gdzie ja mamo mogła być o tej porze? No kilka wyjść było, ale chyba lepiej, żeby mama o nich nie wiedziała, a przynajmniej nie o wszystkich...
- U chłopaków. - przetarłam czoło – Mamo, Max odebrał już klucze do tego domu, w którym mamy mieszkać i ustaliliśmy wspólnie, że jutro się wprowadzimy. - odparłam niepewnie. No i nie bez przyczyny użyłam imienia Max'a. Przecież wiem, że mama go bardzo polubiła... Westchnęła.
- No dobrze, muszę się pogodzić z tym, że moja malutka wyprowadza się na sześć miesięcy. - odłożyła laptopa na miejsce obok i wstała – Zjesz jajecznicę na kolację? - ucałowała mnie w czoło, zmierzając do kuchni. Podążyłam za nią.
- Nie, no co ty. Zjedliśmy z chłopakami ponad trzy opakowania z pizzą. - pogłaskałam się po brzuchu – Boże, kiedy ja to spalę.
- Nie wiedziałam, że przerzuciliście się na tekturę. - zaśmiała się, wyciągając z szafki patelnię.
- Ale suchar, mamo. - nie wytrzymałam śmiejąc się – Lecę spać, obudź mnie jakoś tak o ósmej, dobrze? - kiwnęła głową, krojąc cebulę - Dobranoc. - krzyknęłam i pobiegłam na górę. Zapowiadał się jutro ciężki dzień.

- Co proponujecie? - usłyszałam czyjś głos, był strasznie podobny do Jay'a.
- Kubeł wody na głowę? - chwila ciszy – Ej, a może przyniesiemy z kuchni przykrywki i zaczniemy walić w nie łyżkami? - to chyba był Tom...
- A ja proponuję powtórkę z rozrywki. Co powiecie na wykonanie Glad You Came? - taką ekscytację w głosie posiada tylko Nathan. Usłyszałam śmiechy chłopaków. Jeju, tak realnego snu, z tak wyrazistymi dźwiękami jeszcze nie miałam. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Przeciągnęłam się i otworzyłam oczy, lekko się prostując. Dziesięć par oczu wpatrywało się we mnie jak w obrazek.
- Cześć chłopcy. - ziewnęłam – Chłopcy?! Skąd się tu wzięliście?! - złapałam się za bolącą głowę, w której aż krzyczało. Mój wzrok powędrował na zegar ścienny. 7:55? Znowu to samo... Zaraz, a co oni tak wcześnie robią? W dodatku w moim pokoju?!
- Twoja mama nas wpuściła? - odparł z sarkazmem Tom. Szybko się uczy. Nabrałam wody w usta i zmrużyłam oczy. Wyplątałam się z kołdry i w białej bokserce oraz jasnozielonych, długich spodniach, zbiegłam prosto do kuchni.
- Mamo, dlaczego ich wpuściłaś do mojego pokoju? - usiadłam przy stole, kryjąc twarz w dłoniach. Losie, ja chcę spać...
- Przyjechali dwadzieścia minut temu, miałam ich trzymać przed drzwiami? - mama z uśmiechem przewracała kolejne naleśniki. Zapach roznosił się po całej kuchni.
- Tak! - westchnęłam – Mamo, ty ich nie znasz. Oni są jak szkodniki. Panoszą się po całym domu, tylko po to, żeby zepsuć ci dzień. - zacisnęłam pięści. Mama zaśmiała się, stawiając przede mną talerz z rumianym naleśnikiem. Posmarowałam go serem, a moja rodzicielka w tym czasie zawołała resztę na dół. Wepchnęłam sobie do buzi kawałek smakołyka, przymykając oczy i dokładnie go przeżuwając. Muszę się nim nacieszyć, bo to chyba moje ostatnie normalne śniadanie, przez najbliższe pół roku...

_______________________________
.

.

.

Dziękuję.♥

Wasza Dreamer.♥