Rozdział.85

Następnego dnia czułam się jak człowiek bez życia. Nic mi się nie chciało. Zwlokłam się po schodach w kierunku kuchni. Miałam jeszcze jakieś dwadzieścia minut do wyjścia, więc postanowiłam zjeść śniadanie. Ponownie już przywitała mnie uśmiechnięta mama, ślęcząca z kubkiem kawy nad krzyżówką, a ja odwzajemniając się tym samym, podeszłam do lodówki.
- Jak się spało? - spytała, dociskając długopis do kawałka papieru.
- Dobrze. - uśmiechnęłam się przekonująco, zalewając zimnym mlekiem miskę z płatkami. Nawet nie chciało mi się go gotować. - A tobie?
- Doskonale. - zamyśliła się, a ja zdążyłam w tym czasie zająć miejsce przed nią i wepchnąć sobie do buzi łyżkę z jedzeniem. - Mili ci twoi koledzy, tacy uprzejmi i zabawni. - pokiwałam głową – A ten Nathan, to taki uroczy i słodki chłopiec. No i przystojny. - przestałam żuć i popatrzyłam dziwnie na moją mamę. - No co? - wstała, odstawiając szklankę do zlewu – Oj Moniu... - ucałowała moją głowę, a ja nadal nie spuszczałam z niej mojego dziwnego wzroku – No dobrze, nic już nie mówię, to twój kolega. - zaśmiała się – Miłego dnia w szkole. - odprowadziłam ją wzrokiem do progu, po czym zniknęła mi z oczu. Dopiero teraz przełknęłam wszystko to, co znajdowało się w buzi. Moja mama jest dziwna... I to bardzo. Uśmiechnęłam się sama do siebie i dokończyłam posiłek. Zostało mi jeszcze jakieś 10 minut. O losie... Jak nigdy, ten czas leci za wolno. Trudno, idę na przystanek. Pierwszy raz będę przed czasem. Chwyciłam torbę, którą przewiesiłam sobie przez ramię, wzięłam formularz i już miałam wychodzić, kiedy zatrzymał mnie głos mamy.
- Przyjechali po ciebie. - uśmiechnęła się do mnie, stojąc przed oknem.
- Kto? - zapytałam z niedowierzaniem.
- No jak to kto? Chłopcy. - odparła najnormalniej w świecie – Max tu idzie. - zdziwiona złapałam za klamkę, którą pchnęłam do przodu.
- Max? - a jednak mama nie oszukiwała. Myślałam, że to żart. - A co ty tutaj robisz?
- Mi też miło cię widzieć. - na przywitanie cmoknął mnie w policzek. - Dzień dobry pani Doroto! - pomachał do mojej mamy, która wyłoniła się zza moich pleców.
- Dzień dobry. - mama z uśmiechem przymknęła moją otwartą szczękę – Spóźnisz się do szkoły kicia - ucałowała mój policzek – Miłego dnia Max. - George z uśmiechem jej pomachał, a ja zatrzasnęłam za sobą drzwi i podążyłam za chłopakiem.
- Cześć kicia. - usłyszałam rechot Tom'a zza uchylonej przedniej szyby. Wywróciłam oczami. - Wsiadaj. - otworzyłam ''jego'' drzwi.
- Wysiadka, ja jadę z przodu. - Tom popatrzył na mnie z zaskoczeniem – No co? Nie będę jechała obok tego czegoś. - wskazałam na Nathan'a, siedzącego na środku. Tak, dobrze widzieliście. Ten jeden raz mu odpuściłam. Tom bez słowa wstał i przeniósł się na kolana Jay'a.
- Robię to tylko dlatego, że cię kocham. - rzucił – I oczekuję na prezent za to.
- Jak wysiądziemy dam ci buziaka. - stwierdziłam, śmiejąc się. Mam uroczego brata, czyż nie?
- Ej! Zjeżdżaj do młodego! Ja mam zamiar posadzić tutaj Luizę! - krzyknął James. Max w tym czasie zajął miejsce kierowcy i odpalił auto.
- Już idę kochasiu. - parsknął Tom, lądując na Bałwanie. Wracam do formy! Już w kompletnej ciszy pojechaliśmy do Luizy. Prze cały czas czułam czyjeś mocne, ale powalające na kolana perfumy. Strzelam, że to Loczka. No, bo który chłopak nie chciałby dobrze wypaść przy dziewczynie, na której mu zależy? Gdyby on nie był moim bratem, to powiedziałabym, że to żałosne. Ale jestem obiektywna, no nie? W milczeniu, całą paczką dojechaliśmy do budynku szkoły. Dopiero po tym jak wysiadłam z samochodu, przywitałam się z Luizą.
- Po pierwsze, Tom musisz kupić większy samochód. - stwierdziłam, kiedy szliśmy razem do wejścia - Po drugie, Max co będziecie jeszcze robili w naszej szkole?
- Mamy do załatwienia sporo formalności. Głównie wszystko. - uśmiechnął się – Dajcie swoje formularze, oddamy je za was. - posłałam mu wdzięczne spojrzenie i wraz z przyjaciółką wręczyłyśmy mu dokumenty. Wewnątrz pomachałam im na odchodne i ruszyłam w stronę sali. Luiza została jeszcze z McGuinessem... Czemu mnie to nie dziwi? Pod klasą czekała na mnie Diana. Taaak, ja też się cieszę, że ją widzę.
- Przyszedł nasz klasowy klaun. Smakowała ci wczoraj kanapka? - parsknęła, a ja powstrzymałam odruch wymiotny.
- Daruj sobie. Nie będę zniżała się do twojego poziomu. - już miałam ją minąć, ale złapała mnie mocno za nadgarstek i wykręciła mi rękę. Zawyłam z bólu.
- Posłuchaj smarkulo, widziałam jak wczoraj patrzyłaś na Nathan'a i lepiej zostaw go w spokoju, bo będzie gorzej niż było. Potraktuj to, jako ostrzeżenie. - warknęła. Puściła mnie i pchnęła do tyłu. Zatrzymałam się dopiero na ścianie, nerwowo pocierając prawie siny nadgarstek. Spojrzałam na nią spod byka, a ona uśmiechnęła się zwycięsko i razem z gronem swoich przyjaciółek, odeszła. Na co ona sobie pozwala? To już przegięcie!
- Nic ci się nie stało? - Artur znalazł się przy mnie z prędkością światła. Jak zawsze na czas. Wyczuliście ten sarkazm, prawda?
- Nie, wszystko okej. - wziął mnie za rękę, podwinął rękaw bluzy i patrząc na mnie uniósł lewą brew – No dobra, troszkę boli.
- Kurwa. - zaklął, łapiąc się za kark – Czego teraz chciała?
- Poszło o Nathan'a. - nie zareagował. - Ten zespół, co wczoraj przyjechał do szkoły ma w swoim składzie chłopaka o tym imieniu. Diana uważa, że zamierzam jej go odebrać.
- Ale przecież ona jest z Michałem, co ją obchodzi jakiś inny koleś? - wzruszyłam ramionami – Co za suka. - Artur posłał jej wrogie spojrzenie. Blondynka obserwowała nas, ale nic sobie z tego nie zrobiła. - Po trzeciej lekcji wróci Michał i wszystko mu powiem.
- Wróci? To gdzie on jest? - ach, ta moja ciekawość.
- Zapomniałaś, że dzisiaj mistrzostwa powiatu? - hm, a miałam o tym pamiętać? Chłopak zaśmiał się, zmierzwił mi czuprynę i zaraz po dzwonku weszliśmy do klasy. Lekcja minęła dosyć szybko, potem przerwa i kolejne 45 minut 'zmarnowane', które już nie przebiegło tak sprawnie. Tak, kocham historię... Na przerwie uczyliśmy się do kartkówki z biologii. W duchu powtarzałam sobie, że na następnej przerwie idę na dwór. Muszę się przewietrzyć. Zaraz po trzeciej lekcji zerwałam się jak oparzona, spakowałam torbę i czym prędzej chciałam się znaleźć na zewnątrz. W wejściu był straszny tłum. I czemu? Ach, no tak! Nasza drużyna wróciła. Odnalazłam wzrokiem Michała i bez większego namysłu do niego podbiegłam.
- Które miejsce? - zawołałam z uśmiechem.
- Pierwsze!!! - cały tłum cieszył się jak oszalały. Chłopak z radości podniósł mnie i obrócił wokół własnej osi – Wygraliśmy. - szepnął, stawiając mnie na ziemi i przytulając się do mnie. Oderwaliśmy się lekko od siebie.
- Gratuluję. - uśmiechnęłam się szczerze. Przez moment patrzyliśmy sobie w oczy. Sytuacja była dla mnie troszkę niezręczna. Nie wiedziałam jak mam się zachować. Dla rozluźnienia, głośno się roześmiałam, a chłopaki z drużyny porwali Michała do radosnego tańca. W końcu zaczęli go podrzucać do góry i śpiewać. On jednak nie spuścił ze mnie wzroku. Speszona i zapewne rumiana – Boże, jak ja tego nienawidzę! - spojrzałam w lewo. Pan Bałwan. Tak, zobaczyłam właśnie jego. Był oblegany przez kilka dziewczyn. I w dodatku tak słodko wyglądał, mając na głowie wianek z jasnych kwiatów. Zagryzłam wargę, robiąc telefonem czarno-białe zdjęcie.

Właśnie je zapisywałam, gdy do mnie podszedł.
- Słuchaj, ja... - zaczął, ale mu przerwałam.
- Nie wiem czy chcę cię słuchać. - skrzyżowałam dłonie na piersi.
- Mogę dokończyć? - kiwnęłam głową – Dziękuję. - westchnął. - Chciałem cię bardzo przeprosić za to jak się zachowałem. Nie powinienem był tego mówić. Wybaczysz mi? - wyciągnął zza pleców małego misia, na którego bluzeczce widniał napis ''I Miss U''. Z szerokim uśmiechem, wystawił go przed siebie.
- Wiesz, że idiotycznie wyglądasz w tym wianku? - raczej powinnam powiedzieć słodko. Wzięłam od niego misia, do którego się uśmiechnęłam, po czym mocno przytuliłam się do Nathan'a. - I miss you too. - wyszeptałam. Dopiero teraz poczułam, że te perfumy wcale nie były James'a, tylko jego...
_________________________________
Powiem Wam, że... Pierwszy raz w życiu podoba mi się mój rozdział. Naprawdę. :) No, ale mniejsza... :) Ciągle powtarzam sobie, czasem też innym, że jestem naiwna, ale oni wtedy zaprzeczają. Wiecie co Wam powiem? Nawet na tym blogu doświadczyłam od kilku osób tego, że jestem naiwna. Ale nie martwcie się, tych osób było tylko kilka i nie jestem zła. Nie moja wina, że taka już jestem. :) I przepraszam jeśli ktoś poczuje się urażony, to było wcześniej i nie zamierzam tego roztrząsać. Wybaczyłam to i kocham Was wszystkich tak samo, dziękuję, że jesteście. ♥

 Jedna osoba zgadła - ten poprzedni tekst, to był mój sen. Za Chiny nie wiem czemu był ten lew, a opisałam go (ten sen) tylko dlatego, żebyście pomogli mi go zinterpretować, bo ja mam z tym problemy. ;( Dlatego dziękuję Wam za wszystkie odpowiedzi.♥

 Tak, a pro po... Jak widać dodałam do rozdziału zdjęcie. Nie wiem jak Wy, ale ja lubię kiedy są wstawiane zdjęcia do rozdziału i jak założę kolejnego bloga, o ile w ogóle tak sie stanie, to będą pewnie zdjęcia. :3 A Wy co o tym sądzicie? :)

 Wydaje mi się, że pora kończyć to opowiadanie, pewnie robi się już dla Was nudne, bo to w końcu już 85 rozdział. No nic, pomyślimy. :) Kocham Was z całego serducha.♥

Dreamer.♥