Rozdział.90

Poczułam jak ktoś szarpie mnie za ramiona. Znowu sen, w którym spadam z łóżka? O losie...
- Monika, wstawaj! Późno już! - późno? O Boże... Tylko mi nie mówcie, że spóźnię się do szkoły! Poderwałam się szybko z łóżka, podbiegłam do toaletki i sprawdziłam godzinę.
- Matko, Tom... - załamałam ręce – Jest dopiero piąta nad ranem, niby na co się spóźnię? - westchnęłam i ruszyłam na łóżko. Brunet złapał mnie w pasie i zaniósł pod szafę. Co on, zgłupiał? Matko, już dawno...
- Ubierz się szybko, idziemy pobiegać. - uśmiechnął się, a ja dopiero teraz zauważyłam, że jest ubrany w szary dres. Spojrzałam na niego jak na debila. To żart, prawda? Nie! Wiem! To sen! Zamknęłam oczy... - Monia, co ty robisz?
- Może zaraz się obudzę. - chłopak zaśmiał się. Zmartwiona, otworzyłam oczy. - To nie jest sen, prawda? - pokręcił głową. Westchnęłam. - No, ale ja nie mam dobrej kondycji, a poza tym nie zabrałam nic, w czym można by było swobodnie biegać. - Tom wywrócił oczami. Wziął mnie za rękę i zaprowadził do swojego pokoju, w którym posadził mnie na łóżku.
- Tutaj masz jakieś czarne spodnie dresowe i białą koszulkę. - wręczył mi rzeczy. Obejrzałam je i potarłam ramiona. Chłopak wrócił do swojej szafy. - A tu czarna bluza. Za dziesięć minut widzę cię na dole. Nie maluj się ani nie czesz. Uwierz nie warto. - po czym wyszedł z pokoju. Byłam zszokowana i śpiąca. Postanowiłam ubrać się w jego pokoju. Spokojnie... Bieliznę miałam pod piżamą. Złożyłam swoje rzeczy, zostawiając je w pokoju Parker'a. Zeszłam na dół i wciągnęłam na stopy trampki.
- Jestem gotowa. - stanęłam przy drzwiach. Braciszek w mgnieniu oka pojawił się przy mnie, wręczając mi szklankę soku. Mmmm, pomarańczowy... Opróżniłam ją do dna i wyszliśmy na zewnątrz. Powietrze było przyjemnie chłodne, rześkie, no i na szczęście nie padało. Miałam nadzieję, że później także nie będzie. Zrobiliśmy małą rozgrzewkę na trawniku i wyszliśmy na drogę. Zaczęliśmy truchcikiem. Po jakichś piętnastu minutach nieprzerwanego biegu, postanowiłam przerwać panującą ciszę.
- Czemu akurat ja? Czym ci zawiniłam? - ziewnęłam. Brunet zaśmiał się, a jego humor udzielił się również mi. Nie wiem czemu, ale lubiłam jego towarzystwo. Potrafiłam mu wybaczyć chyba wszystko. Nawet to, że zmusił mnie do wyjścia z domu w tak opłakanym stanie. Obyśmy nikogo po drodze nie spotkali...
- Strasznie cię kocham i nadal traktuję jak własną siostrę. Wiesz jak tęskniłem? - zaczął biec tyłem, patrząc na mnie.
- Po pierwsze, biegnij normalnie, bo się wywalisz, a po drugie, weź mi chuchnij, bo chyba coś piłeś. Na takie wyznania ci się zebrało... - teraz to ja głośno się roześmiałam. Ale to co powiedział było naprawdę miłe... Jak ja go kocham.
- Nie wierzysz mi? - żartując, pokręciłam głową. Nagle zatrzymał się. Zrobiłam to samo, a on bez słowa mnie przytulił. - Jesteś dla mnie bardzo ważna. Zawsze będę pragnął twojego szczęścia.
- Tom, wierzę ci... Cały czas ci wierzyłam. Kocham cię jak rodzonego braciszka. - pogłaskał mnie po włosach i ucałował moje czoło. Już trzecia osoba to zrobiła. – A no i dziękuję...
- Za co? - oderwał się ode mnie lekko.
- Za to, że się zatrzymałeś... Nie mam już siły... - wydyszałam. Tom roześmiał się głośno i objął mnie ramieniem. Dalej poszliśmy spacerkiem. Po kilku minutach unormowałam oddech. Nareszcie wracam do żywych...
- Masz kogoś na oku? - spojrzałam na niego wyczekująco. Wywrócił oczami. - No czy masz jakiegoś chłopaka...
- O to ci chodzi... - zaśmiałam się – Nie, nie mam nikogo. Nie trafiłam jeszcze na tego wyjątkowego. - a może trafiłam, tylko nie potrafię teraz myśleć w ten sposób o Nathan'ie? Być może... Już dawno straciłam nadzieję, że między nami będzie coś więcej. Pozostaje przyjaźń.
- No, a Nathan? - wpatrywałam się w niego zaskoczona. Dlaczego akurat on? – Jest całkiem fajnym chłopakiem, to chyba dobry kandydat?
- Tak jest fajny... - uśmiechnęłam się, spuszczając wzrok. Policzki oblały się niechcianym rumieńcem na wspomnienie wszystkich wspólnie spędzonych chwil. – I jest moim przyjacielem. Poza tym nie wiem czy wiesz, ale ludzie łączą się z miłości, a nie dlatego, że są fajni.
- A ty nic do niego nie czujesz? - nie spodziewałam się tego pytania. Myślałam, że odpuści albo zmieni tor. Nie potrafiłam dłużej tego w sobie trzymać. Luiza to za mało, poza tym nie zamierzam go okłamywać...
- Posłuchaj Tom... - zaczęłam powoli. Zatrzymałam się. Na moment powróciłam do wszystkiego, co miało miejsce w moim życiu i co było związane z Nathan'em. - W chwili, w której was poznałam, byłam jedną z wielu waszych fanek. Oczywiście zauroczoną w Nathan'ie. Ale wszystko się zmieniło kiedy razem zamieszkaliśmy. Traktowałam was tak, jakbym dopiero co się z wami zapoznała i to zauroczenie minęło. Nawet nie przejmowałam się tym, że z nim mieszkam. Stał się przyjacielem, oparciem, kimś komu mogłam zaufać, był przy mnie, gdy chłopak mnie zostawił... - zmarszczył czoło. Machnęłam ręką. - Długa historia. Wracając... Przez ten miesiąc bardzo się do niego zbliżyłam. Pod koniec wakacji czułam, że się w nim zakochuję. Nie mogłam być z Liam'em, bo czułam, że mimo wszystko moje serce należy do Nathan'a i wręcz nie mogę być z innym, a tak naprawdę dopiero w samolocie do Polski poczułam, jak bardzo go kocham... I to nie było szczeniackie uczucie. Nie obchodzi mnie to, że jest gwiazdą, mógłby mieszkać nawet pod mostem, najważniejsze, że go kocham! - opanowałam łzy i lekko ochłonęłam. - Ale wiedziałam, że on nic do mnie nie czuł, więc postanowiłam wrócić...
- Nadal kochasz go tak jak wtedy? - posmutniała, spuściłam głowę – Więc powiedz mu o swoich uczuciach!
- Pogięło cię? Mam się ośmieszyć? Wystarczy, że wiesz o tym ty i już czuję się głupio. - potarłam dłonie – On mnie nawet nie kocha...
- Pewności nie masz. Nie dowiesz się, póki nie spróbujesz... Radziłbym ci... - położyłam mu palec na ustach.
- Nic mu nie powiem, nie ma mowy. Przyjaźń nam wystarczy. Jest fantastycznie. - uśmiechnęłam się pokrzepiająco. Odwzajemnił się tym samym. - Wracajmy już, muszę się wykąpać.
- No okej, zrobisz jak zechcesz. - przytulił mnie – To ścigamy się! Do zobaczenia przed domem! - krzyknął i wesoły, ruszył jak z procy. Zaśmiałam się. Mój stary, idiotyczny Tom... Pobiegłam za nim, jednak po chwili posmutniałam. Nadal do końca nie wierzyłam w to, co powiedziałam Tom'owi. Nie jest fantastycznie. A jednak go okłamałam...
__________________
Mogą pojawiać się błędy, za które przepraszam. Obiecuję, że rano poprawię, teraz nie mam już siły.;c

Dziękuję wszystkim za troskę i pomysł, gorzka herbata pomogła. :)

A teraz miłej nocy kochani i wesołego poranka. :*

Wasza Dreamer.♥