Rozdział.92

Zdenerwowana zacisnęłam pięści. O nie, nie dam jej tej satysfakcji. Po moim trupie! Nie patrząc na przyjaciółkę, ruszyłam po schodach. Tak. Prosto do Diany.
- Śliczny wianek. - odparłam sarkastycznie. Wszystkie dziewczyny zebrane wokół blondynki spojrzały na mnie zaskoczone, nawet ona sama. - Dobrze wiesz, że Nathan nie zaprosił cię na żadną randkę, nie popełniłby takiej głupoty. I to nie ty dostałaś od niego ten wianek, tylko ja. Przez przypadek zostawiłam go w piątek w szkole, a ty go tak po prostu zabrałaś. - uśmiechnęłam się szeroko. Czułam się zwycięsko. Dam sobie rękę uciąć, że przez moment widziałam w jej oczach strach, ale szybko zastąpił go lekceważący wyraz twarzy.
- I po co kłamiesz, wariatko? - myślałam, że jej coś zrobię. Ja kłamię? Ja wariatka? - Dobrze wiem, co mówię, a ty mi po prostu zazdrościsz, dwulicowa dziewczynko. - zaśmiała się razem ze swoimi przyjaciółeczkami, a w ślad za nią poszła reszta zebranych. Tego było za wiele! Miałam ochotę ją rozszarpać, ale na razie powstrzymałam się do zabrania jej tego wianka. Już podnosiłam ręce do ataku, kiedy ktoś zatrzymał je w żelaznym uścisku. Obejrzałam się na sprawcę.
- Nie warto. - mruknął Artur i nie czekając na jakąkolwiek moją reakcję, pociągnął mnie za sobą w stronę wejścia. Byłam wściekła. Nie odezwałam się do niego, aż do momentu przyjścia pod klasę. Nawet nie zauważyłam, że Luiza cały czas za nami szła. - Co ty chciałaś zrobić?
- Nic! - burknęłam – Po co mi przerywałeś? Załatwiłabym wszystko i było by po problemie. Ona się za bardzo wywyższa. Jest zbyt pewna siebie. A ten wianek nie należy do niej! - ostatnie zdanie niemal wykrzyknęłam. Zacisnęłam szczękę.
- Dlaczego tak bardzo ci zależy na tej ozdóbce, co? Jakaś nic nieznacząca głupota, którą można sobie kupić w prawie każdym sklepie. - wsunął dłonie w przednie kieszenie wytartych jeansów. - Nie przejmuj się nim tak, kupisz sobie drugi. - spojrzałam na niego z niedowierzaniem.
- Nic nie rozumiesz. Daj mi spokój. - wściekła, odeszłam od niego, stając przy oknie. Jak on śmiał w ogóle... Kupisz sobie drugi? Jakaś kpina!
- Monia, Artur ma trochę racji... - Luiza pogłaskała mnie po ramieniu – Przykładasz zbyt dużą wagę do tej rzeczy. Przestań się tak przejmować. - westchnęłam. Rozbrzmiał dzwonek. - Ja lecę, zobaczymy się dopiero po lekcjach. Czekaj na mnie pod szkołą. - przytuliła mnie i odeszła. Lu ma chyba rację... W polu mojego widzenia pojawiła się Diana. A może i nie... Przez cały spędzony w szkole czas byłam zdenerwowana. Wszystko przez jedną osobę. Widziałam ją cały czas. Na sam koniec doszłam do wniosku, że tak naprawdę Dianie podobało się, że mnie wkurza. Dlatego postanowiłam nie zwracać na nią uwagi. I w taki o to sposób, poczułam się o wiele lepiej. Z ulgą opuściłam po lekcjach budynek i czekałam na przyjaciółkę. Dobra pogoda utrzymywała się od samego rana, co w jakimś stopniu wywołało uśmiech na mojej twarzy.
- Jestem. - niespodziewanie pojawiła się przy mnie Luiza i cmoknęła mnie w policzek. Była szczęśliwa.
- Zgaduję, że przez cały dzień wysyłałaś do Jay'a ukradkowe smsy. - dziewczyna zaśmiała się dźwięcznie, a ja wyciągnęłam z kieszeni telefon – No to dzwonię po naszego szofera. - wystukałam numer... Najpierw Jay. Nie odebrał. Może jest zajęty niespodzianką dla Lu? Następny był Tom. Też nic. Potem Max. I tu również cicho. - Co jest? - byłam trochę zdenerwowana. Co się z nimi dzieje? Zadzwoniłam do Seev'a. Cisza. - Nathan, to nasza ostatnia deska ratunku. - wybrałam numer szatyna i nacisnęłam zieloną słuchawkę. Pierwszy sygnał, drugi, trzeci... Nacisnęłam czerwoną słuchawkę. - Trudno, będziemy musiały się tłuc autobusem. - wzruszyłam ramionami. Przyjaciółka wydała z siebie okrzyk niezadowolenia i razem powlokłyśmy się na przystanek. Tylko czemu oni nie odbierali? Ta myśl nie dawała mi wcale spokoju. Może im bateria padła... No, ale wszystkim naraz? Jakieś trzydzieści minut później, może trochę więcej, znalazłyśmy się pod drzwiami naszego domu. Samochód stał na podjeździe, więc musieli być w środku. Ściągnęłam buty i od razu poczułam unoszący się w powietrzu fantastyczny aromat czegoś gotowanego. Nie byłam w stanie określić, co to...
- Hej. - przywitałam się z siedzącą na kanapie i oglądającą film, czwórką osobników płci przeciwnej. Luiza od razu wylądowała obok Jay'a. Chłopaków to nie ruszyło. Czyli Loczek już się im pochwalił. Zaśmiałam się i przeszłam do kuchni. - Cześć Nathan. - chłopak zaskoczony obejrzał się, ale szeroko uśmiechnął. - Tak wiem, nie spodziewałeś się mnie, ale skoro nie mogłeś po mnie przyjechać, to musiałam sobie poradzić. - stuknęłam go swoim biodrem i usiadłam na blacie, biorąc do ręki jabłko.
- Nie jedz, zaraz obiad. - posłusznie odłożyłam owoc – A no i przepraszam, ale chłopaki dokładnie dziesięć minut temu wrócili z zakupów, a mój telefon leży w pokoju..

- Dobra, weź mi się nie tłumacz. - zaśmiałam się – Czemu tak późno wrócili? Luiza coś mówiła, że pojechali jakieś pół godziny po nas, tak jej napisał Jay.
- Namierzyli nas. - zmarszczyłam czoło – Fanki ich rozpoznały i mieli mały napad. Rozdali autografy, co zajęło im trzy godziny, a potem jakimś cudem, niezauważeni wrócili do domu. Dlatego sam sobie musiałem kupić wszystkie potrzebne rzeczy. - otworzyłam buzię ze zdziwienia. Chłopak pokiwał głową i wrócił do mieszania.
- Jeju, no to wybaczam. Byliście zajęci fanami i gotowaniem. - zaśmiałam się, wskazując na parujący garnek - Nie wiedziałam, że potrafisz gotować. Co pysznego nam zaserwujesz?
- Sunday roast. - uśmiechnął się szeroko. Uniosłam do góry lewą brew. - Jedno z najpopularniejszych dań na wyspach. Duszona wołowina, gotowana marchewka oraz fasola szparagowa i pieczone ziemniaki. A wszystko to polane aromatycznym sosem. - poruszył śmiesznie brwiami.
- Dobra, sądząc po nazwie, to jest to danie niedzielne, a mamy poniedziałek. - zaśmiałam się i uderzyłam go piąstką w ramię – Nie trafiłeś. - zeskoczyłam z blatu i ruszyłam do salonu.
- Na deser będzie trifle! - krzyknął za mną, a ja pomachałam ręką. Zrezygnowana usiadłam między Tom'em, a Seev'em. Diana... I co ja mam z nią zrobić? Doprowadza mnie do szaleństwa.
- Monia, stało się coś? - zapytał Max. - Wyglądasz na jakąś przygnębioną. - westchnęłam. Reszta zaciekawiona spojrzała na mnie. Powiedzieć czy nie?- Ta twoja piękna blondynka - popatrzyłam wymownie na Tom'a – przywłaszczyła sobie wianek Nathan'a, który zostawiłam w szkole i wciska dziewczynom kit, że on zaprosił ją na randkę i że to n jej go dał. Wiem, że kłamie, więc jej to powiedziałam, a ona obróciła wszystko tak, że wyszło iż to ja mówię nieprawdę. I wszyscy się ze mnie śmieli. Mam jej dosyć. - odchyliłam głowę do tyłu i przymknęłam oczy. Wygadałam się. Lepiej mi? Trochę.

- Podano do stołu. - zaśmiał się Nathan, wychylając z kuchni. Każdy westchnął i powoli podniósł się z miejsca. Max wziął mnie za rękę i objął troskliwie ramieniem.
- Nie przejmuj się nią. Coś poradzimy. - uśmiechnął się pokrzepiająco. Dodało mi to otuchy i na mojej twarzy również pojawił się uśmiech. Zasiedliśmy do stołu. Pierwszy kęs. Śmiało mogłam powiedzieć, że Jay troszkę tracił, nie jedząc mięsa. To było przepyszne! Nasze talerze świeciły pustkami. Szatyn pozbierał je do zlewu i podał nam deser. Nie mogłam uwierzyć, że sam go zrobił.
- Co to? - zapytałam z ciekawością, oblizując usta. Wyglądało bardzo apetycznie.
- Ciasto biszkoptowe zmoczone winem, galaretka, owoce, sos angielski i bita śmietana. - uśmiechnął się szeroko.
- A to ja podziękuję, zjem później. - Max schował swoją słodkość z powrotem do lodówki i wyszedł z pokoju. Wzruszyłam ramionami, z radością zabierając się za swój. Był... Wow, przepyszny! Gdzie on się nauczył tego robić. Zjadłam dosłownie każdy okruszek i poczułam, że pęknę. Strasznie się najadłam. W sumie nie byłam sama. Podziękowałam ślicznie i przeniosłam się na kanapę. Kurcze, ja mam jeszcze tyle lekcji, a tak bardzo nie chce mi się iść do pokoju... Może ktoś mnie zaniesie? Po chwili dołączyła do mnie cała reszta.
- To co robimy? - zapytałam. Wszyscy spojrzeli na mnie, jakby co najmniej właśnie konali i prosili o pomoc. - Okej, to znajdę coś w telewizji. - zaśmiałam się. Skakałam kolejno po wszystkich kanałach. Nie było nic ciekawego. Jak zawsze! Nawet kabaretu nigdzie nie puszczali, a miałam ochotę się pośmiać. Oparłam brodę o kolano. W końcu trafiłam na 'Najsłodsze zwierzęta Ameryki''. Myślałam, że się rozpłynę. Nawet nie wiecie jakie to było słodkie, a jednocześnie śmieszne. Najpierw maleńka psinka, która 'śpiewała', potem tańczący mops, a na samym końcu... Rozpłynęłam się totalnie... Jelonek i czarna labradorka zachowywali się jakby byli zakochani. Zaczęłam cichutko piszczeć. To było takie słodkie. Do salonu wkroczył Max i stanął przede mną.
- Monisiu, spędzisz ten wieczór w moim towarzystwie? - nie wiedziałam o co mu chodziło – Pojechalibyśmy gdzieś... Coś jak randka. To jak? - na jego słowa oniemiałam.
_____________________________
Mam nadzieję, że nie jesteś załamani tak bardzo jak ja faktem, że jutro zaczyna się szkoła. >.< No nic... Tak musiało być. Witam nowych czytelników - bardzo mi miło, że jesteście i za wszystko dziękuję. :) ♥ Zależało mi, żeby dodać rozdział pierwszego września i jest. Może komuś będzie milej, w co trochę wątpię, ale no... mniejsza. :) Dziękuję Wam za wszystko, raczej nigdy nie zdołam wystarczająco... :( A szkoła... Będzie dobrze, musi. :) I jeszcze jedno...

POWODZENIA KOCHANI! ♥

Wasza Dreamer.♥