Rozdział.93

Randka? Z Max'em?! Dopiero był moim bratem! A może po prostu tak się tylko nazywał, ponieważ byliśmy bardzo bliskimi przyjaciółmi? Nie jest z Michelle i zakochał się we mnie... Nonsens, prawda?
- Nalegam. - uśmiechnął się uroczo. Wystawił rękę, czekając, aż przyjmę zaproszenie. Z Nathan'em nie ma już sensu. On nic do mnie nie czuje. Jeśli byłoby inaczej, to już dawno by mi to powiedział, tak? Więc chyba mogę z czystym sumieniem, pozwolić sobie na spotkanie z George'em?
- Z przyjemnością. - kąciki moich ust powędrowały ku górze. Położyłam swoją dłoń na jego. Pomógł mi wstać. - Pójdę się w coś przebrać, dobrze? - pokręcił głową.
- Dla mnie zawsze wyglądasz fantastycznie. - objął mnie ramieniem – Chodźmy. - nie protestując, zostałam podprowadzona pod drzwi, gdzie założyłam buty.
- Bawcie się dobrze! - krzyknął wesoły Tom, machając do nas. Ostatni raz zerknęłam do salonu, widząc uśmiechającą się do mnie Luizę. Nawet nie patrzyłam na Nathan'a. Było mi przykro, że to nie z nim wychodzę, co nie znaczyło, że nie chcę iść z Max'em. Na pewno będzie miło. Chłopak wziął mnie za rękę i wyszliśmy. Było trochę chłodno i szczerze pożałowałam, że nie wzięłam płaszcza. Nie chcąc psuć spotkania, nie pokazywałam tego po sobie. Max jak dżentelmen otworzył drzwi, abym wsiadła do auta i po chwili zajął miejsce kierowcy. Odpalił maszynę.
- Czemu chcesz spędzić ten wieczór w moim towarzystwie? - sięgnęłam po pas bezpieczeństwa i zapięłam go.
- Po co mamy siedzieć w domu i nudzić się przed telewizorem, skoro możemy w tym czasie lepiej się poznać? - docisnął pedał gazu, a uśmiech nie schodził z jego twarzy.
- Ale my się już dobrze znamy. - zaśmiałam się, wciskając głębiej w fotel. Łysy również zaczął się śmiać. Ciepły podmuch omiótł moją twarz. Ogrzewanie działało.
- Po prostu chce miło spędzić z tobą wieczór. Pozwól mi na to. - położył dłoń na moim kolanie. Obróciłam twarz w jego stronę. Wyczekiwał odpowiedzi, a ten gest oznaczał to, że jestem z nim bezpieczna. Przynajmniej tak wywnioskowałam. Pokiwałam twierdząco głową, a on uśmiechnął się szerzej. Swoją drogą było to dosyć niebezpieczne, zważywszy na to, że cały czas prowadził samochód. Nie odezwałam się już. Pozwoliłam, aby ten wieczór był przyjemny, bez mojego gadania i zrzędzenia... Niebo pociemniało, a zegar wskazywał godzinę siedemnastą, kiedy znaleźliśmy się na miejscu, do którego zmierzał. Wysiedliśmy z samochodu i powędrowaliśmy do wnętrza lokalu. Popatrzyłam na niego wymownie.
- Będziemy grać w kręgle! - oznajmił radośnie. Roześmiałam się tylko i poszliśmy wykupić wejściówki. Zajęliśmy tor i zaczęła się gra. Każde z nas miało po dziesięć rund. Jako dziewczyna zaczynałam pierwsza. Udało mi się strącić tylko trzy kręgle. Zaklęłam ze śmiechem, a kulę przejął Max. Poszło mu o wiele lepiej. Wściekła zaczęłam drugą rundę, przed którą Max prowadził. I można powiedzieć, że moja zła passa minęła. Ostatecznie wygrałam ze znaczącą przewagą, z czego nie był zbytnio zadowolony George.
- Końcowy spare był niesamowity. Nie mówiłaś, że wcześniej grałaś. - w doskonałych nastrojach opuszczaliśmy tor.
- Nawet nie pytałeś. - zaśmiałam się, wystawiając język. Nieśmiało podeszła do nas śliczna, rudowłosa dziewczyna, prosząc Max'a o autograf. Trochę się przeraziłam. Zrobiła sobie jeszcze z nim zdjęcie i wesoła odeszła. Przestraszona rozejrzałam się po sali. Wszystko wskazywało na to, że była to jedyna fanka, która przebywała w tym samym miejscu i w tym samym czasie, co my. Nikt się nam zbytnio nie przyglądał. Uśmiechnęliśmy się do siebie, z wyraźną, malującą się na naszych twarzach ulgą.
- To co, zamówimy sobie coś do picia? - zaproponował. Nie miałam nic przeciwko. Strasznie zaschło mi w gardle. Podeszliśmy do baru. Ja wybrałam sok jabłkowy, a Łysolek colę. Po chwili dostaliśmy nasze zamówienia. Wolno sączyłam  swój napój przez niebieską słomkę. I dostałam nawet żółtą parasolkę! Rozbawiona popatrzyłam na Max'a.
- Co? - wpatrywał się we mnie z dziwnym uśmiechem.
- Może by tak mały rewanżyk? - uniosłam do góry lewą brew. Jego spojrzenie powędrowało za mnie. Obróciłam się i zobaczyłam tarczę do rzutek. Zaśmiałam się. Chwilę później staliśmy z lotkami w rękach. Tym razem to on zaczynał. Był w tym o niebo lepszy. Ja prawie cały czas trafiałam za tarcze, za to on w sam środek. Zaraz po swojej wygranej, podszedł do mnie i próbował mnie nauczyć celnie trafiać do tarczy. Moim zdaniem spełzło to na niczym, ale on uparcie twierdził, że robię postępy. Zdenerwowała mnie ta gra, ponieważ byłam w niej beznadziejna, przez co zaczęłam się śmiać. George objął mnie ramieniem i w taki o to sposób wyszliśmy z lokalu. Było chłodno, a na niebie migotało kilka gwiazdek.
- Masz może jeszcze ochotę na kolację? - zapytał. Wzięłam jego rękę, z której ściągnęłam rękaw i odczytałam godzinę.
- Wpół do ósmej, wracajmy. Ja mam jeszcze lekcje. - palnęłam się w czoło – Będę miała przez ciebie nieprzygotowanie! - zaśmiałam się, łaskocząc go w brzuch. Wesoło pomaszerowaliśmy do samochodu. W międzyczasie zaczęło strasznie wiać, a ja niewyobrażalnie mocno cieszyłam się z tego, że w samochodzie jest ogrzewanie. Max chciał jeszcze oddać mi swoją kurtkę (ten to się potrafi ubrać stosownie do pogody, nie to co inni...), ale stwierdziłam, że to nie ma sensu, bo przecież i tak jest mi ciepło. Kiedy zatrzymaliśmy się na posesji, dochodziła ósma. Uśmiechnięci ruszyliśmy w stronę wejścia. Kawałek przed drzwiami zatrzymałam George'a.
- Max, dziękuję za ten wieczór. Było naprawdę fantastycznie. - uśmiechnęłam się szczerze. - Może kiedyś to powtórzymy.
- Może. - uśmiechnął się – Ja też ci dziękuję. - pochylił się, całując mój policzek – Chodźmy już, bo zaraz zamarzniesz. - roześmiał się i objął mnie ramieniem. Po otworzeniu drzwi, pierwsze co rzuciło mi się w oczy, to wielki bałagan jaki panował w holu.
- Tornado tędy przeszło czy co? - podniosłam z podłogi kawałki styropianu. Na około porozrzucana była folia i karton.
- Nie, Nathan kupił sobie fortepian. - wychylił się z salonu Tom, trzymając w ręku kubek parującego napoju. Wytrzeszczyłam oczy.
- Żartujesz? - pokręcił głową i jednocześnie oparzył się w język – Ale jak? - wskazałam na wąskie drzwi wejściowe, a potem na te, które niewidoczne z dołu, prowadziły do jego pokoju. Obejrzałam się na George'a, który wzruszył ramionami i powędrował do kuchni. Westchnęłam, uśmiechając się. Cały Nathan. Zdjęłam buty i ujęłam się pod boki. - Trzeba to będzie posprzątać.
- Mam coś, co ułatwi ci zadanie. - ucieszył się Parker – Kupiłem dzisiaj specjalnie dla ciebie! - wykrzyknął. Odstawił kubek na szafkę i wybiegł na dwór. Wywróciłam oczami i udałam się na kanapę do salonu. Opadłam na poduchę między Jay'em, a Seev'em, którzy oglądali telewizję. Mam nadzieję, że nie robili tego non stop od momentu naszego wyjścia.
- Gdzie Luiza? - zapytałam tego pierwszego. Ręką wskazał na kuchnię, w której rzeczywiście była i jak mniemam robiła kolację. Zaczyna się... Wykorzystują nas.
- Niebieski, taki jak lubisz! - niespodziewanie zarechotał za nami Tom. Obróciłam się w jego stronę. Nie... Nie wierzę... -  Panie i panowie, poproszę podkład muzyczny! Będę odkurzał salon! - Luiza z George'em zaciekawieni wychylili się z salonu, a Jay i Siva śmiejąc się, bili brawo. Tom zaczął tańczyć jakiś dziki taniec, wyginając się przy rurze odkurzacza. Palnęłam się dłonią w twarz, po czym zaczęłam się śmiać. Wstałam z miejsca i podeszłam do niego.
- Nie zapomniałeś, prawda? - skrzyżowałam ręce na piersi. Jay w tym czasie puścił cały utwór ze swojego telefonu, za co zarobił groźne spojrzenie ode mnie.
- Nie śmiałbym! To było takie świetne widowisko. - poruszył śmiesznie brwiami – I wanna scream, I wanna dance, I need a hot girl! - zaśpiewał, biorąc mnie za ręce i próbując tańczyć. Chociaż nie nazwałabym tak tego... Wyrwałam się, łapiąc za poduszkę, którą zaczęłam go tłuc. Co za idiota! Po chwili dołączyła się cała reszta. Małe piórka fruwały po całym salonie i holu, a zabawę przerwała Luiza krzycząc, że kolacja się przypala. Roześmiana płeć męska poszła na kanapę, a ja pozbierałam większe śmieci, które zaniosłam do kosza na śmieci, stojącego w kuchni. Tak, chłopcy go dzisiaj kupili. I nawet worki! Wspaniałomyślni...
- Jak było na randce? - rzuciła Luiza.
- To nie była randka, zwykłe towarzyskie spotkanie. - wzruszyłam ramionami, zajmując miejsce przy stole. Popatrzyła na mnie wyczekująco. - Przysięgam. Gdyby to była randka, to wiedziałabyś o tym pierwsza. - uśmiechnęła się do mnie, co miało oznaczać: ''Okej, wierzę ci''. Podparłam brodę na dłoni. Byłam znudzona.
- A co z Nathan'em? - ugryzła kawałek ogórka.
- Z Nathan'em nie ma nic. - podniosłam się z miejsca lekko zdenerwowana. Luiza chciała coś powiedzieć, ale ją wyprzedziłam. - I nie, nie będę jadła kolacji. - po czym wyszłam, mijając się z Jay'em, Tom'em, Max'em i Seev'em, którzy zmierzali na posiłek. Odkurzyłam cały salon oraz hol i schowałam urządzenie do małego schowka pod schodami. Słyszałam jeszcze jak Luiza miała zamiar obejrzeć z Loczkiem w salonie jakiś film, a pozostała trójka miała zamiar w tym czasie obejrzeć mecz. Ostatecznie chłopcy mieli pokibicować u Max'a w pokoju. Nie mówiłam, że tylko piątka tych debili ma w pokojach telewizory, a my z Luizą nie? Szkoda. Poszłam prosto do siebie i wzięłam się za odrabianie lekcji. Szczerze, to nie było tego tak dużo. Rzuciłam się na łóżko i nie wiedziałam, co robić. Wzięłam piżamę i chciałam się iść myć. Jednak wychodząc z pokoju, usłyszałam dźwięki klawiszy. Nathan jeszcze nie śpi. Odniosłam rzeczy z powrotem na miejsce i skierowałam się do niego. Coś w środku mówiło mi, żebym z nim pogadała. I tak też zrobiłam.

__________________________
Może nie jest dobry, ale jest. :) Nocą wkradły się do mojego komputera krasnoludki i napisały ten rozdział. Że też znalazły czas. :P Ale to dobrze, bo u mnie z nim ciężko, dlatego już mówię, że rozdziały mogą się pojawiać minimum co tydzień, a czasem trzeba będzie czekać nawet i ponad dwa tygodnie :c Będę próbowała pisać w każdej wolnej chwili, obiecuję. :)

Nie wiem jak Wy, ale ja jestem okropnie zła, że to już szkoła. ;c Mam ochotę rozszarpać księdza, z którym mam religię - ostatnio powiedział, że ludzie, którym łatwiej wymienić swoje wady, a nie zalety są  dziwni. -.- Wyraziłam swoje zdanie co do tego, ale mniejsza... Wkurza mnie, że wszyscy nas cisną i  każą jeszcze robić jakiś głupi projekt... Przecież jesteśmy jeszcze dziećmi, a oni wymagają od nas tylu rzeczy. ;c

To ja lecę się dołować i odrabiać matmę (tej babki też nienawidzę, niech sobie idzie i zrobi jeszcze jedno dziecko -.-), a Wam życzę przyjemnego tygodnia.:) Dacie radę, na pewno! :*

P.S. Wszystkie zaległe nominacje uwzględnię w następnym poście, bo już mnie mama goni. :c

Wasza Dreamer.♥