Rozdział.94

Zapukałam lekko. Nikt nie odpowiedział. Melodia dochodząca z wnętrza również nie ustała. Może nie usłyszał? Spróbowałam jeszcze raz, tym razem mocniej odbijając kostki od kawałka drewna. Bez reakcji. Zrezygnowana, tak po prostu weszłam. Nawet nie zauważył mojej obecności, nazbyt zajęty był swoim białym instrumentem, który zajmował prawie połowę pomieszczenia Chyba przesadziłam. Jego pokój był zdecydowanie większy od mojego i nie zasłużył na takie określenie. Po cichu, tak, aby nie usłyszał, zamknęłam za sobą drzwi. Splotłam swoje palce w jedno i usiadłam na łóżku.
- Cześć, Nathan. - Szatyn przerwał grę, patrząc na mnie przestraszonym spojrzeniem. Nie spodziewał się mnie. - Pukałam. - Rzuciłam z wyrzutem, zakładając nogę na nogę.
- Przepraszam, nie słyszałem. - Jego ton również nie zwiastował nic miłego. Wymusił lekki uśmiech, po czym powrócił do grania. Nastała między nami głucha cisza. Przerywały ją jedynie dźwięki nieznanej mi melodii. Byłam ciekawa, jak długo ma zamiar mnie ignorować. Po dłuższej chwili wręcz nie widziałam sensu dalszego bycia tutaj, skoro on nawet nie raczył się do mnie odezwać. Jakby w ogóle mnie tu nie było. Już miałam zbierać się do wyjścia, kiedy zatrzymały mnie jego słowa. - Jak było na randce z Max'em? - Wciąż nie przerywał grania. Na moją twarz wylał się wdzięczny uśmiech. Z jednej strony cieszyłam się, że w ogóle się odezwał i nie traktował mnie jak powietrze, jednak z drugiej... Czemu akurat to? Nie mamy innych tematów do rozmów? No dobrze, nie widzę nic złego w tym, aby opowiedzieć przyjacielowi przebieg ''randki'', ale tak naprawdę nie jest to czymś ciekawym. W dodatku, sama nie wiem czemu, czułam się trochę niezręcznie. Nawet nie zauważyłam kiedy przestał grać i patrząc na mnie, wyczekiwał odpowiedzi.
- Było bardzo miło, podobało mi się. - Westchnęłam, jakbym przeżywała co najmniej katusze i szczerze tak było. – To nie była randka, zwykłe przyjacielskie spotkanie. Coś jeszcze?
- Wystarczy. - Skwitował krótko, ściągając wargi. Sterta kartek leżąca na instrumencie, zaczęła pokrywać się czarnymi szlaczkami, które zawzięcie kreśliła jego ręka. I znowu czułam się niewidzialna. Czy zrobiłam coś nie tak? Jest coś, za co może być na mnie zły?
- Zrobiłam coś nie tak? - Powiedziałam na głos. Milczał. - Jesteś na mnie zły? O co chodzi? - Zaczynałam się denerwować. - Nathan, do jasnej cholery, słyszysz?! - Nie odezwał się i chyba nawet nie miał zamiaru. Bezustannie bazgrał coś na egzemplarzach papieru. Wytrącił mnie tym z równowagi. Wyszarpnęłam mu je spod rąk, po czym otwierając okno, wyrzuciłam je.
- Zwariowałaś?! - Krzyknął, podrywając się z miejsca.
- Może i tak! - Również podniosłam głos. – Ale może teraz w końcu zwrócisz na mnie uwagę! Mógłbyś łaskawie odpowiedzieć na chociaż jedno z moich pytań, a nie tylko mazać na tych kartkach!
- To był materiał na nową piosenkę! - W jego oczach widziałam gniew. Prawie miękłam, ale opamiętałam się.
- Trudno, wszyscy fani mnie zabiją, a wasza kariera legnie w gruzach! Ale zanim to się stanie, może poświęcisz mi chwilę i porozmawiasz ze mną?! Obraziłeś się na mnie, a ja nawet nie wiem za co! Oświecisz mnie? - Dyszałam wściekła. Nie odezwał się. Ewidentnie go zatkało, jednak determinacja malująca się w jego oczach nie opuściła go nawet na chwilę. Miałam już tego po dziurki w nosie. - Zadufany w sobie kretyn! - Warknęłam przez zęby. Trąciłam go ramieniem, wychodząc i trzasnęłam za sobą drzwiami najmocniej jak potrafiłam. Kipiałam złością. Pobiegłam prosto na dół, aby chwilę później znaleźć się na zewnątrz. Obeszłam dom i pod wysoko umiejscowionym oknem, w którym paliło się światło, znalazłam wszystkie papiery, które wyrzuciłam. Nie obchodził mnie fakt, że to piosenka. Chciałam naprawić swój ''błąd''.
- Przepraszam za moje zachowanie. - Obejrzałam się za siebie. Nathan kurczowo trzymający w dłoni swój telefon. Zapewne oświetlał mu drogę. Zacisnęłam zęby, wracając do zbierania. - Miałaś rację, jestem kretynem.
- Wiem. - Mruknęłam poirytowana. Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek mówiła rzeczy, mijające się z prawdą i wręcz nie potrzebowałam jego potwierdzenia. Uklęknął tuż obok, zapewne chciał mi pomóc. Rzuciłam wszystko z powrotem na ziemię, chcąc wrócić do pokoju. Doskonale poradziłby sobie sam z tymi kartkami. W ostatniej chwili uniemożliwił mi to, ściskając mnie za nadgarstek.
- Daj mi chwilę. - Wyszeptał – Proszę. - Nie miałam ochoty na rozmowy z nim, ale wszyscy zawsze powtarzają, że trzeba dawać drugą szansę. Nie chciałam tego robić...
- To boli! - Warknęłam, przez co zwolnił uścisk. Potarłam zaczerwienione miejsce i spojrzałam na niego wściekle. - Masz dwie minuty, streszczaj się.  - ...ale to zrobiłam.
- Przepraszam za to, że cię ignorowałem. Przepraszam za to, że byłem taki oschły. Przepraszam za to, że musiałaś mnie poznać i znosić każdy mój kaprys. Przepraszam za to, że jestem kretynem, dupkiem i mógłbym tak wyliczać długo, a ty pewnie byś mi pomogła. Przepraszam za wszystko. - Wydeklamował, na koniec biorąc głęboki oddech. Miałam ochotę roześmiać się najgłośniej jak potrafiłam. Wyglądał tak komicznie kiedy to mówił. Kąciki jego ust zadrżały. Przez chwilę wydawało mi się, że waha się nad tym, aby się uśmiechnąć. Zaryzykował. - Wybaczysz mi? Proszę. - Wyglądał czarująco i nie sposób było się nie uśmiechnąć. Zwilżyłam wargi, wyginające się w lekki uśmiech.
- Dokończmy zbieranie i wracajmy. Jest strasznie zimno.
- Więc już się na mnie nie gniewasz? - Ożywił się. Podniosłam się z ziemi, strzepując ze spodni ziemię i wręczyłam mu swój plik kartek. - Monika? - Milczałam - Czyli się gniewasz... - Dodał z rezygnacją, ale jednak wyczuwalną nadzieją, że zaprzeczę. Wcisnęłam dłonie w kieszenie spodni i ruszyłam w stronę domu. Podążył za mną. Łapiąc za klamkę, obróciłam się do niego twarzą. Szedł ze spuszczoną głową.
- Powiedzmy, że jesteś na okresie próbnym. - Rzuciłam przez ramię, przekraczając próg. Brzmiało to oschle, ale tak naprawdę nie byłam już na niego zła, wręcz przeciwnie, miałam ochotę z szerokim uśmiechem rzucić mu się w ramiona. Z początku chyba do końca nie wiedział, o czym mówię. Z korytarza zboczył w stronę salonu. Minęłam pierwszy stopień schodów. Nagle poczułam, że moje stopy nie dotykają podłoża. Uśmiechnęłam się szeroko.
- Okres próbny? - Parsknął, wbijając mi palce między żebra. Nie byłam pewna czy robi to specjalnie czy też nieumyślnie... Ale to bolało! Zaniósł mnie do swojego pokoju i niedbale rzucił na łóżko. Nie mogłam opanować śmiechu. W zasadzie nawet nie wiem, czemu tak bardzo się śmiałam.  Usiadł na mnie okrakiem, przyciskając moje ręce do poduszek, tuż obok mojej głowy.
- Idioto, złaź! - Wyrywałam się, w końcu jednak zaprzestałam. To nie miało najmniejszego sensu, zważywszy na to, że był okropnie silny. Nathan? Ten chuderlak?! SILNY?! Tak, mnie też to zdziwiło... Jednak kiedy zlustrowałam go od pasa w górę, zauważyłam pewną zmianę. On... miał... mięśnie... Byłam w totalnym szoku.
- Panienka już się uspokoiła? - Uniosłam do góry lewą brew. Panienka? W średniowieczu żyjemy czy co? Zaśmiał się, nawet nie wiem z czego. - A raczy mi w końcu powiedzieć czy się na mnie jeszcze gniewa? - Westchnęłam przeciągle, odwracając wzrok. Zacisnął palce.
- Ałaaaa! Dobra, mówię! - Zwolnił uścisk ze zwycięskim uśmiechem. Wywróciłam oczami. Idiota. -  Nie, już się na ciebie nie gniewam. Happy? - Parsknął. Kontynuowałam. - Cieszę się, a teraz zejdź ze mnie, bo... - W zasadzie nie byłam pewna, co mogę mu zrobić. Skończyły mi się pomysły. O zgrozo, nie... - Będę tak hojna, że pozwolę ci, wybrać sobie karę. - Z dumą zaprezentowałam swoje uzębienie. Zamyślił się.
- Myślę, że największą i najboleśniejszą dla mnie karą będzie spędzenie z tobą tego wieczoru. To by mnie naprawdę zraniło. - Złapał się za serce i przymknął oczy, tworząc z ust tęczę. Wykorzystałam moment, spychając go z siebie. Z hukiem spadł na podłogę. Zaczęłam się śmiać. Widząc jego zaskoczoną minę, rzuciłam się na niego i... Nie... Nie wierzę... Zaatakowałam go, jego własną bronią.
- Przestań! Łaskoczesz! - Krzyczał, śmiejąc się. Nawet nie myślałam przerywać. Nagle przestał reagować i patrzył na mnie jak na idiotkę. - Uważasz, że tak jak ty, mam łaskotki pod pachami i na żebrach? Serio? - Parsknął. - Naiwna. - Rozchyliłam usta, które zgrabnie ułożyły się w literkę O.
- Czy ty mnie właśnie nazwałeś nai...
- Tak. - Stwierdził krótko, wzruszając ramionami i leniwie się uśmiechając. Nawet nie dał mi skończyć.
- Ty wstrętna, zielona kreaturo! - Ściągnęłam z łóżka jedną z satynowych poduszek w kolorze rubinu i zaczęłam intensywnie zadawać mu nią ciosy. Zdawałam sobie sprawę z tego, że i tak odczuwa niewiele bólu – a w zasadzie zero! – ale jak tylko usłyszałam jego głośny śmiech, nie miałam ochoty przestawać. W końcu opadłam z sił, przestając go bić i, o zgrozo, zaczęłam się śmiać. Z kogo? Najprawdopodobniej z nas. Zachowywaliśmy się jak dzieci.
- A do tego wszystkiego ćpunka... - Skwitował. Opadłam na plecy, krztusząc się ze śmiechu. Nathan wygramolił swoje nogi spode mnie i wstał, nadal się śmiejąc. Podał mi rękę. Bez wahania ją ujęłam i po chwili wylądowałam w jego ramionach.
- Uwielbiam się z tobą przekomarzać, bić, wyzywać... - Stwierdził.
- Nawzajem. - Westchnęłam rozbawiona. Wszystko między nami w porządku. - Chodź, zaschło mi w gardle. - Pociągnęłam go za rękę w stronę kuchni. Podczas parzenia herbaty dużo rozmawialiśmy, najwięcej jednak się śmialiśmy. Nareszcie czułam, że jest dokładnie tak jak w wakacje, które spędziłam u chłopaków. Niesamowicie. Prowadząc luźną pogawędkę, wróciliśmy z parującymi kubkami do jego pokoju. Rozsiedliśmy się wygodnie na łóżku. Upiłam łyk, starając się nie oparzyć języka. Zapadła między nami cisza. Wpatrywałam się we własne palce, kurczowo zaciskające się na kubku. Nawet nie wiem czemu, zaczynałam się teraz przy nim krępować. Wiele myśli wróciło do mnie z zaskakującą prędkością. Przygryzłam policzek. Powinnam o cokolwiek pytać? Zżera mnie ciekawość, ale... Może to nie moja sprawa? Ale muszę to wiedzieć! Z rozdrażnieniem stwierdziłam, że mam w głowie straszny mętlik. Trzeba coś wymyślić.
- Mogę cię o coś zapytać? - Wypaliłam bez zastanowienia.
_____________________________________________________
Długo mnie nie było i jeszcze wracam z tym... czymś. Zawiodłam, wiem, ale właśnie stwierdziłam, że przez całe cztery tygodnie, łącznie przy komputerze spędziłam 24 godziny. Dla mnie jest to tyle, co nic. I dlatego dopiero teraz rozdział, wybaczcie. :c

The Versatile Blogger Award

Obiecałam podsumować nominacje i teraz to zrobię...

Zasady:

1. Podziękować za nominację osobie, dzięki której zostałeś włączony do gry.

Dostałam nominacje od | SykesBitch |, Lubię Knedle i Natalie ♥ za co bardzo serdecznie dziękuję. To dla mnie bardzo miłe. :*

2. Pokazać na blogu nagrodę Versatile Blogger Award.

3. Ujawnić 7 faktów dotyczących własnej osoby.

3 nominacje, czyli 21 faktów...

#1. Dzięki | SykesBitch | trafiłam na fragment piosenki chłopaków Everybody knows. Cały czas wciskam replay, piosenka jest cudowna, nie wiem czemu, ale kojarzy mi się ze świętami i mam ochotę płakać. Słońce, dziękuję Ci, że na nią trafiłam.♥

#2. Właśnie zamarzają mi ręce. :c
#3. W poniedziałek (14.10) pierwszy raz obejrzałam teledysk do Show Me Love. Podoba mi się bardzo, losie, strasznie mi się podoba (pomijając wpadkę, o której gadaliśmy na fejsie, nie wiem czemu do niej doszło, ktoś się pomylił czy co?)! Pomysł jest cudowny, a dziewczyna występująca w nim jest taka piękna. *.*
#4. Pro po Show Me Love... Czy tylko mnie denerwuje fakt, że Siva nic nie zaśpiewał? -.- Lubię jak śpiewa Nathan czy Max, ale kurde, oni mają bardzo dużo tekstu, a Seev w ogóle! To samo tyczy się Could This Be Love... Piosenka jest śliczna, ale każdy coś śpiewa oprócz Mulata. To irytujące, w końcu są zespołem. -.-

#5. Tak wygląda moja tapeta na telefonie.♥

#6. Przedwczoraj (niedziela, 13.10) skończyłam czytać 50 twarzy Greya i stwierdzam, że ta książka jest fantastyczna/ Na końcu się popłakałam. :c

#7. Właśnie słucham Show Me Love! d^.^b :D
#8. Rozwaliłam sobie moją ulubioną bransoletkę. ;c

#9. Chciałabym, żeby ktoś przeprowadził ze mną wywiad. :3

#10. Kompletnie nie wiem, co będę robiła w przyszłości i to mnie dobija. ;c

#11. Oparzyłam się w palec i strasznie boli. :c

#12. Moja cudowna sunia pogryzła mi trochę moje ukochane szpilki. ;c Na szczęście są jeszcze zdolne do chodzenia. :)

#13. Mam zamiar w najbliższym czasie przeczytać GONE Michaela Granta i drugą część Greya. :)

#14. Chcę już piątek! ;c
#15. Mateusz rozwalił mi długopis i teraz nie mam czym pisać... Myślicie, że to dobra wymówka na nieodrobioną pracę domową? xd
#16. Muszę iść do dentysty. -.- Nieeeeee! ;c

#17. Mam słodki zeszyt do chemii, taki z babeczkami. ^^ xd
#18. Ostatnio kupiłam sobie prześliczną piżamkę z długim rękawem - bluzka jest połączeniem granatu i fioletu, a spodnie są w biało-niebiesko-czarną kratę. :3

#19. Za 9 miesięcy będę miała nowy telefon! *.* Strasznie się cieszę, bo obecny pozostawia wiele do życzenia, ale przynajmniej pamięta wszystkie wycieczki rowerowe i miejsca,.w których przebywam i które są pokryte betonem. xd

#20. Właśnie przyszedł Stefan i prawie wyłączył mi komputer, włażąc na niego. Podziękujmy mu za to, że prawie skasował tego posta. xd ♥
#21. Mam teraz pomalowane paznokcie na zielono, a najbardziej boli mnie to, że będę musiała je na jutro zmyć. ;c

4. Nominować 15 blogów, które według nominowanego na to zasługują.

Chyba nie nominuję, ponieważ nie chciałabym powtarzać nominacji, a nie znam tylu blogów. Jeśli znajdę jakiekolwiek blogi, które odwiedzam i które nie dostały nominacji, to uzupełnię ten podpunkt w najbliższej notce. A na razie każdy kto tylko chce może poczuć się nominowany. :)

5. Poinformować o fakcie nominowania autorów blogów.

Zgodnie z punktem 4. :)

I koniec z nominacjami. :) A teraz... jak pewnie zauważyłyście, blog jest odziany w śliczną szatę graficzną. Nie wiem jak Wam, ale ja osobiście jestem zachwycona i wszystkie podziękowania z całego serca kieruję w stronę Arcanum, która go dla mnie wykonała.♥ A Wy co o nim myślicie? :)

A teraz najsmutniejsza część... Bardzo Was wszystkich przepraszam, zaniedbałam komentowanie Waszych blogów i jest mi z tego powodu strasznie przykro. Wracam ze szkoły późno, odrabiam lekcje, uczę się, sprzątam i nagle wybija jedenasta w nocy. Nie wysypiam się. Wszystko mnie przytłacza i czuję, że chyba dłużej nie dam rady. ;c Pewnie wiele z Was jest w takiej samej sytuacji jak ja i pewnie wiecie o czym mówię... Ale ja to przeżywam podwójnie, jestem strasznie słaba psychicznie i czuję, że mam dość. :c Dlatego bardzo, ale to bardzo przepraszam, że Was po raz kolejny zawiodłam. :c

Wasza Dreamer.♥