Rozdział.101

Leniwie otworzyłam oczy, wydając z siebie cichy pomruk zadowolenia, który moja mama porównuje do dźwięków wydawanych przez koty i z uśmiechem wpatrywałam się w biały sufit. Pierwsze, co od razu przyszło mi do głowy, to Nathan. Śniło mi się, że był tutaj... Zaraz! Podniosłam się do pozycji siedzącej i odgarnęłam włosy do tyłu. To nie był sen. Dokładnie przypominałam sobie wczorajszy wieczór. Nathan naprawdę tu był. Trzymał mnie w swoich silnych ramionach i wyznał co do mnie czuje – kochał mnie. Delikatnie dotknęłam palcami miękkiej skóry ust i przymknęłam oczy. Całowaliśmy się... Zrobiło mi się gorąco i niemalże czułam, jak na moje policzki wstępują rumieńce. To było tak fantastyczne, tak zmysłowe... Opadłam z powrotem na łóżko i z szerokim uśmiechem przygryzłam wargę, wspominając każdy, nawet najmniejszy dotyk, jaki mi podarował. Po chwili przewróciłam się na bok, aby wtulić nos w jedną z jasnoniebieskich, satynowych poduszek i poczułam słodki zapach jego perfum, którymi była przesiąknięta. To nie mogło być prawdą, a jednak nią było. Przesunęłam dłonią po miękkiej pościeli, po drodze napotykając kwiat. Zaskoczona otworzyłam oczy. Biała lilia. Pamiętał. Wzięłam ją do ręki i z uśmiechem powąchałam. Lubiłam ten zapach. Obróciłam w palcach dołączony do niej bilecik, który otworzyłam. Na białym papierze widniała namalowana markerem uśmiechnięta buźka. Zaśmiałam się cicho, przytulając do piersi kwiat i wesołym, tanecznym krokiem wyskoczyłam z łóżka. Zbyt jasny wyświetlacz telefonu wskazywał, że dochodziła godzina siódma, więc odłożyłam podarek na komodę i podeszłam do szafy, z której wybrałam jeansowe rurki i biały sweter w czarne kropy. Razem z bielizną zabrałam ciuchy do łazienki, gdzie zaczęłam się przygotowywać. Po kilkunastu minutach gotowa, odniosłam rzeczy na górę, związałam włosy w luźnego, starannego koka i wróciłam na dół na śniadanie. W trakcie robienia najzwyklejszych na świecie kanapek z masłem i szynką, usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Wychyliłam się do salonu, z którego miałam pełny wgląd na wczołgujących się do domu Toma i Maxa. W dodatku nieźle wstawionych.
- Monika? - Wybełkotał ten pierwszy, mając mnie w zasięgu swojego wzroku. - A co ty robisz? Druga w nocy i nie śpisz? - Jedną ręką podpierał się na futrynie, a drugą podtrzymywał kumpla. Nagle z hukiem runęli na ziemię i jęcząc próbowali się podnieść. Przerażona, że mogli coś sobie zrobić, podbiegłam do nich, próbując im pomóc wstać. Usłyszałam kolejne skrzypnięcie, w pierwszej chwili myśląc, że była to kość w kończynie George'a, za którą próbowałam go podnieść, ale na szczęście po chwili pojawił się na schodach Nathan, trąc zaspane oczy.
- Co tu się dzieje? - Ziewnął, a ja mogłam w tym czasie podziwiać obnażoną klatkę piersiową mojego chłopaka. Mój chłopak. Zarumieniłam się, w porę przypominając sobie o dwójce poszkodowanych w wejściu i zganiłam się w myślach. Nie czas na amory!
- Nath, mógłbyś? Jest zimno – jęknęłam, podejmując próby oparcia Maxa o własne ramię. Chłopak bez chwili zastanowienia podbiegł do mnie i razem udało nam się ustawić Łysego do pionu. Zaprowadziliśmy go pod ramię do łóżka, na którym padł jak długi i wróciliśmy po Parkera. Wreszcie mogłam zamknąć dom i trzęsąc się jak galaretka, z pomocą szatyna podprowadziłam swojego braciszka do pokoju. Tam, tak samo jak poprzednika, położyliśmy go na łóżko, ty samym oddając w ramiona Morfeusza. Po cichu opuściliśmy pomieszczenie, a ja w duchu liczyłam, że Luiza, Jay i Siva słodko śpią w swoich łóżkach i nie spotkam ich leżących pod ogrodzeniem.
- Dzięki – otarłam dłonią czoło, posyłając Sykesowi wdzięczne spojrzenie. I tak naprawdę nie wiedziałam, jak zachować się po wczorajszej sytuacji. Wpaść mu w ramiona, a może to w tym wypadku niestosowne? Skołowana, tak po prostu nie zrobiłam nic.
- Nie ma za co – odwdzięczył się uroczym uśmiechem, a pode mną, od nadmiaru szczęścia i radości, ugięły się kolana. Objął mnie ramieniem w pasie, po czym ucałował w czoło i przytulił. - Ubiorę się i zawiozę cię do szkoły. - Odparł, oddalając się w stronę pokoju.

- Zrobię ci śniadanie – uśmiechnęłam się, schodząc po schodach, a kiedy zniknął za drzwiami swojego pokoju, wystrzeliłam jak z procy w stronę kuchni. Nastawiłam wodę na herbatę i zajęłam się przygotowaniem bardziej efektownych kanapek niż te, które robiłam wcześniej. Ułożyłam na talerzyku dwie zdrowe oraz apetycznie wyglądające połówki bułki z ogromną ilością pożywnych składników i postawiłam go na stole. Właśnie zalewałam gorącą wodą saszetkę herbaty, kiedy do kuchni wszedł nieuczesany Nathan ubrany w szarą bluzę wciąganą przez głowę oraz ciemne jeansy.
- Smacznego – uśmiechnęłam się promiennie, stawiając na stole parujący kubek – A ja pójdę po szczotkę – zmierzwiłam jego włosy, śmiejąc się. Chłopak wziął mnie za ręce, po czym obie uniósł do ust i ucałował każdą kosteczkę.
- Dziękuję – wyszeptał, a ja wpatrując się w jego słodkie wargi, za którymi tak tęskniłam, przyciągnęłam go za szyję i pocałowałam. Ponownie ogarnęło mnie ciepło, jakiego jeszcze nigdy nie zaznałam. Zarumieniona oblizałam usta, co nie umknęło jego uwadze, więc bez słowa poszłam do łazienki. Oparłam się dłońmi o umywalkę, wpatrując się w swoje odbicie. Zero worków pod oczami, roziskrzone spojrzenie, uśmiech, rumieńce. To nie byłam ja. Co on ze mną robi... Wstydziłam się tego, jak mocne wywierała na mnie wrażenie każda jego pieszczota. Zgarnęłam ze sobą przyrząd do czesania, wróciłam z powrotem do kuchni i omijając spojrzenie Sykesa, bezpiecznie za nim stanęłam. Zatopiłam rękę w jego włosach i przeciągnęłam po nich szczotką, podczas gdy chłopak w spokoju kończył swoje śniadanie. W miarę nienagannie ułożyłam ostatnie, niesforne kosmyki i z radości zaklaskałam w dłonie.
- Gotowe – uśmiechnęłam się szeroko, podziwiając swoje dzieło. Nathan dopijał właśnie herbatę, a kiedy skończył, odkręcił się w moją stronę i ręką zgarnął mnie wprost na swoje kolana. Machinalnie ułożyłam swoje dłonie na jego ramionach, spoglądając wprost w jego śliczne oczy. Nadal zastanawiam się czy jest w nich więcej zieleni czy też niebieskiego. Chyba zieleni...
- Było pyszne – oblizał usta, a ja zaśmiałam się widząc jak gestykuluje – I wiesz, że ślicznie się rumienisz? - Zawstydzona, spuściłam głowę, ale on unosząc mój podbródek, zmusił mnie, abym nadal patrzyła mu w oczy. - Za każdym razem, kiedy coś powiem albo zrobię, oblewasz się rumieńcem i peszysz, czemu?
- Sama nie wiem – przyznałam ze skruchą, nie patrząc mu oczy i skubiąc rękaw. Nie panowałam nad tym. Sytuacja między nami była jeszcze świeża, dopiero co dowiedzieliśmy się o naszych uczuciach, a ja byłam jak zamknięta w bańce mydlanej, jak zakochana nastolatka, która przeżywa swoje pierwsze zakochanie. Tak naprawdę Nathan był moją pierwszą, wielką miłością, a jego czarująca osobowość po prostu mnie onieśmielała. Czułość i delikatność z jakimi się do mnie kierował były dla mnie nowością. Nikt nigdy nie zwracał się do mnie w sposób tak szczególny, jakbym była kimś wyjątkowym. Uświadomiłam sobie też, że mimo iż miałam zapewnione od rodziców praktycznie wszystko, to jednak dopiero dzięki Nathanowi zrozumiałam, czym jest szczęście. - Po prostu sprawiasz mi tyle radości, a każde twoje słowo czy dotyk są dla mnie jeszcze nieznane. Związek z Michałem, krótki, bo krótki, ale w żadnym stopniu nie dostarczył mi tego, co przez krótszy czas dostałam od ciebie, dlatego tak silnie to przeżywam. Chyba nie wiedziałam, że będąc z kimś w związku, można być tak szczęśliwym. - Wyznałam i ponownie zganiłam się w myślach. Nie wiem, po co mu to mówię. - Przepraszam...

- Ale kiedy to jest takie słodkie! – Z radością popatrzyłam mu w oczy i czułam jak się uśmiecha, a po chwili nasze nosy w przyjemny sposób ocierały się o siebie. Zadrżałam, czując omiatający moją twarz ciepły oddech. - Najchętniej – wyszeptał – to zostawiłbym cię w domu i miał tylko dla siebie... - przechylił głowę i wtulił ją w moją szyję. Dotknęłam jego karku, po którym przeciągnęłam lekko palce, czując jak składa niewinny pocałunek nad krawędzią swetra. Przymknęłam oczy, uzmysławiając sobie, że na pewno musimy już jechać. Niechętnie oderwałam się od niego, a zegarek krzyczał w moją stronę, że za dwadzieścia minut zaczynam lekcje.
- Pójdę po plecak i jedziemy... Dziękuję za śliczną lilię – cmoknęłam go w policzek i na miękkich nogach poszłam do pokoju. Uspokoiłam oddech, zgarniając po kolei wszystkie potrzebne mi rzeczy i jak najprędzej zeszłam na dół do czekającego na mnie Nathana. Gdy tylko skończyłam się ubierać, chłopak wziął mnie za rękę i wyszliśmy na zewnątrz. Jak dżentelmen otworzył mi drzwi pasażera, po chwili zajmując miejsce kierowcy. Załączając silnik, ruszyliśmy prosto do szkoły, która była ostatnim miejscem, w jakim chciałam się teraz znaleźć. Przez cały czas uśmiech nie schodził mi z twarzy, ale posmutniałam, kiedy w końcu się zatrzymaliśmy.
- Nie chcę tam iść – mruknęłam, spoglądając na szary budynek.
- Nie chcę, żebyś tam szła – mruknął podobnym do mojego tonem szatyn. Zaśmiałam się cicho, odkręcając się w jego stronę. - Nie idź tam dzisiaj – zrobiłam podkówkę, kręcąc smutno głową, na co zareagował tym samym – Będę czekał na ciebie zaraz po lekcjach. - uśmiechnęłam się, zagryzając wargę.
- Do zobaczenia później. - Pocałowałam go na pożegnanie w policzek i wysiadłam z samochodu. Pomachałam do niego i radosnym krokiem pobiegłam do szkoły. Byłam nawet skłonna twierdzić iż żadna Diana chwaląca się randką z Sykesem nie popsuje mi humoru. Czułam się jak w siódmym niebie. I rzeczywiście, kiedy minęłam ją w towarzystwie koleżanek z tym, nawet pasującym do jej złocistych włosów, wiankiem na głowie, posłałam jej wesoły uśmiech. Boże, jestem dla niej miła...
- No hej, mała! - Przede mną, jak zawsze zresztą, wyrósł Artur. Przyzwyczaiłam się. - Widzę, że masz świetny humor.
- Tak! - Zapiszczałam, zagryzając wargę i wykonałam pełen obrót, wpadając prosto w ramiona przyjaciela.
- A cóż takiego się stało? Nie mamy matematyki? - Zaśmiał się, a ja razem z nim. Uwielbiałam jego szeroki uśmiech, sprawiał, że sama miałam ochotę się uśmiechać.
- Nie – pokręciłam głową – coś znacznie lepszego... Nathan i ja jesteśmy razem! - pisnęłam jak szalona. Artur oniemiał, a uśmiech z jego twarzy zniknął tak szybko jak się pojawił.

_____________________

Witajcie kochani w roku 2014! :*

Przybywam do Was (Boże, jak to brzmi ^^) z nowym rozdziałem. To już 101... Zastanawiam się nad kończeniem, ponieważ wydaje mi się, że już jesteście zmęczeni tą historią. :) No, bo ile można. xd Ale Wy mi prawdy nie powiecie. :P Mniejsza... Uważam, że ten rozdział jest kiepski, pisałam go dzisiaj o czwartej nad ranem i jak tylko postawiłam ostatnią kropkę, to pomyślałam: ''Boże, przecież to jest tak beznadziejne, że aż wstyd wstawiać.'' Ale wstawiłam, bo nie miałam nic innego. xd
Chciałam Wam kochani życzyć, aby ten 2014 rok był Waszym najlepszym ze wszystkich przeżytych, abyście zaczęli spełniać swoje marzenia i dążyli do zamierzonych celów.♥

Ja osobiście sylwestra spędziłam w domu na kąpaniu mojej suczki Diany (nic nie mówcie, moja rodzina wybierała imię. xd ), żeby móc ją wziąć do domu na tę noc, bo bałam się, że wystraszy się strzałów. :) 

A jak Wam słońca minął sylwester? :3

Liebster Awards

Pod 96 rozdziałem dostałam od Pauli ♪  nominację do Liebster Awards i pomyślałam, że wypadałoby W KOŃCU o tym napisać - skleroza nie boli, wybaczcie... 

Na samym początku chciałabym za nią bardzo serdecznie podziękować, chociaż wiem, że na nią nie zasłużyłam. :) ♥

Standardowo, przypomnę zasady:

Nominację otrzymuje się od innego bloggera za "dobrze wykonaną robotę". Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na zadane przez nominującego pytania, a także nominować 11 osób i zadać im 11 pytań. Nie możesz nominować kogoś, kto nominował Ciebie.

Pytania:

1. Od kiedy prowadzisz bloga?

Sądząc po postach to od 17 marca 2012 r., ale bloga założyłam w swoje urodziny. :) A to oznacza, że piszę go już rok, 9 miesięcy i 16 dni. O.O Ale wiocha. xd
2. Największe marzenie?

Chciałabym móc występować na koncertach, śpiewać dla ludzi, widzieć jaką sprawia im to radość. A w marzeniach piękne jest to, że się nie spełniają.:)

3. Ulubiony cytat?
Jest to cytat z Gold Forever: '' Live today like it’s the last night '' :)

4. Piosenka, przy której zawsze płaczesz?

Lightning.♥

5. Ulubiona książka?
''Szeptem'' Becci Fitzpatrick. ♥

6. Co powiedziałabyś idolowi/idolce, gdybyś ich spotkała?
Heh, powinno być jeszcze uzupełnienie: '' jeśli byłabyś w stanie'', bo ja chyba nie dałabym rady nic powiedzieć. xd Ale byłyby to chyba najprostsze słowa, po których zapewne zaczęłabym ryczeć - Dziękuję, za to że odmieniliście moje życie i za to, że po prostu jesteście. :)
7. Co zainspirowało Cię do założenia bloga?#WantedWednesday, moja wyobraźnia i pewna dziewczyna, która pisała własne fanfiction, ale nagle przestała. :c
8. Ile masz lat?
14 :)

9. Jak spędzasz większość wolnego czasu?
To ja mam wolny czas? xd Głównie to siedzę przy komputerze i piszę rozdziały albo czytam Wasze opowiadania, a jeśli nie mam dostępu do komputera z jakichś przyczyn, to czytam książki albo sprzątam. :)

10. Miejsce, w którym chcesz mieszkać w przyszłości?
Londyn. :3 

11. Wymarzony prezent na gwiazdkę?
Koncert The Wanted w Polsce ze wszystkimi dotychczas napisanymi piosenkami!!! ♥

A teraz nominuję:

1. love-will-remember-tw.blogspot.com

2. wspolnylot.blogspot.com

3. hopeless-twfanfiction.blogspot.com

4. sykes-thing.blogspot.com

5. we-were-meant-to-fly.blogspot.com

6. ifoundyou-thewanted.blogspot.com

7. get-away-from-problems.blogspot.com

8. stop-the-moment-by-tw.blogspot.com

9. thewantedandmee.blogspot.com

10. pamietnik-janette.blogspot.com

11. baby-you-should-be-happy.blogspot.com

O kurcze, a jeszcze tyle blogów chciałam nominować.:c Dajcie mi jeszcze jedną nominację! :c

A teraz pytania i nie spodziewajcie się czegoś kreatywnego, bo to ja, a to wszystko tłumaczy. :D
1. Z czym związany jest Twój nick i dlaczego taki, a nie inny?

2. Skąd pomysł na bloga?

3. Masz jakieś postanowienia na nowy rok?
4. Chciałabyś coś zmienić w swoim życiu, a jeśli tak to co takiego?
5. Czy jesteś tolerancyjną osobą, a jeśli nie, to co ci przeszkadza?
6. Co sprawia, że masz ciarki?

7. Chciałabyś być jak...?

8. Twoje uzależnienie?

9. Lubię ludzi, którzy...?

10. Ulubiony bromance?

11. Twój ideał kobiecego piękna?

To tyle ode mnie na dzisiaj. Trzymajcie się kochani. :*

P.S. Ja nadal nie wierzę, że jutro mam iść do szkoły... ;_;

Wasza Dreamer.♥